Op de dag van de picknick was Angela ontwaakt met een van de hoofdpijn-aanvallen die haar geen rust meer lieten. Als ze niet zo opgezet was geweest met Frederick's voorstel om met hen naar het jaarfeest van de firma te gaan, zou ze terug in bed gekropen zijn om de dag door te brengen in het duister van haar kamer.

Uiteraard had ze aan deze Decemberfeesten als sinds god weet hoe vele jaren deelgenomen. Precies sinds twee jaar voor ze trouwden.
Het was een traditie in de onderneming dat alle nog in leven zijnde leden van de familie een keer in het jaar verbroederden met hun personeelsleden. Voor de rest van het jaar mochten de basterds genegeerd worden, maar de picknick van de firma was een gelegenheid voor de gewone mens om zich tussen zijn superieuren te mengen.
Uiteraard gaf Angela geen barst om tradities. Als ze het niet had beschouwd als een manoeuvre van Frederick om haar weer in zijn leven toe te laten en het haar op deze manier mee te delen, zou ze er feestelijk voor bedankt hebben om deel te nemen.

Ze had een hekel aan gillende kinderen, aan de vrouwen van de andere directeurs en aan het aanhoudend gebazel van haar schoonmoeder.
Al van in de auto was Frederick innemend voor haar geweest, hoewel hij niet erg praatzuchtig was. Er was bij hem iets minder gespannen dan gewoonlijk. Hij had zelfs zo nu en dan tegen haar kunnen glimlachen, iets wat hij de laatste vier maanden niet meer gedaan had. Ze had zichzelf wijs gemaakt dat de dag van vandaag hun weer tot elkaar zou brengen, maar nadat ze in het park  gearriveerd waren en hij weer verdwenen was met de mannelijke bedienden en haar aan de genade van zijn moeder had overgeleverd, was ze er weer aan beginnen te twijfelen.

Daar zat ze nu stokstijf tussen haar schoonmoeder en een oude vriendin van de familie in. Beiden raasden zonder verpozen en betrokken haar nu en dan bij het zinloos gesprek. Ze slaagde er telkens in een passend antwoord te geven, maar haar gedachten vertoefden elders.
De frisse lucht had haar opgemonterd. Ze had zin om door het gras te dartelen, te lachen en te zingen als een jong meisje. Toen zag ze de negerkinderen die aan de rand van het baseballveld aan het spelen waren en dan dacht ze opnieuw aan Martin, aan zijn prachtig lichaam en aan zijn vermogen haar seksueel te bevredigen.

Haar schoonmoeder had haar blik gevolgd.
"Er zijn momenteel heel wat van deze lui in de onderneming werkzaam", zei ze op hoogdravende toon. "Ik vermoed dat er niet meer aan te ontkomen is met de wetten op de burgerrechten en de eis van de regering om een bepaald percentage van de minderheden in dienst te nemen."
Jij oude heks!" had Angela haar willen toesnauwen, maar ze had de tong achter de kiezen kunnen houden. Het beledigen van Frederick's moeder was geen probaat middel om hem te heroveren.
"De almachtige Heer is mijn getuige dat ik hun geen kwaad toewens", ging de oude mevrouw Wallis verder, "en dat ik hun geen kwaad hart toedraag. Sommige van mijn meest verdienstelijke dienstmeisjes waren zwarten. Het zijn lieve vrouwen, allemaal zonder een uitzondering maar je moet hen bewaken als een havik, anders stelen ze al je tafelzilver."
Ze bracht haar kanten zakdoekje aan haar neusgaten en snoot haar neus.
"Uiteraard is het dienstbodeprobleem sinds de laatste oorlog vreselijk geweest. Toen al die mensen vaststelden dat ze een bom duiten konden verdienen, werden ze bijna onmogelijk."

"Misschien zouden we het best nog een paar scheepsladingen aanvoeren", wierp Angela op.
De oude mevrouw Wallis negeerde haar. Ze had zich voorovergebogen om met haar vriendin te praten.
"Heb jij ook al gemerkt hoeveel gemengde paren je vandaag de dag op straat ziet?" vroeg ze. "In mijn tijd kreeg een meisje van de karwats als ze aan de arm van een nikker durfde te hangen. En dan wil ik je niet eens vertellen wat met hem gebeurde."
Ze leunde weer tegen de picknick-tafel aan, met een elegante boog in de wenkbrauwen.
God, dacht Angela, hoe graag zou ik haar de duivels uit de hel doen schrikken!
Ik zou haar willen vertellen wat voor knappe neukbeesten de negers zijn. Haar vertellen van Martin. Van zijn reuzelul en hoe die aanvoelt in mijn hete geile kut.

"De tijden zijn veranderd", zei ze. "Wij moeten met de tijd meegaan."
"Dat nooit! Ik ben te oud om van opinie te veranderen", zei mevrouw Wallis.
"Niet dat ik het zou willen. Ieder op zijn plaats. Als mijn generatie is uitgestorven en de jouwe aan de beurt is, zul je de minderheden nog altijd daar vinden waar ze nu zijn. We laten hen alleen maar geloven dat ze vooruitgang maken."
Herejee! dacht Angela.
Ze hief het hoofd op en het was toen dat ze Martin zag.
Hij stond halfweg op de heuvel en staarde haar aan. Hem zo opeens terug te zien bracht haar hoofd aan het tollen. Gedurende ettelijke weken had ze alle mannelijke negers bekeken om hem te vinden en nu ze hem het minst verwacht had, was hij daar. Ze voelde haar hart sneller kloppen. Het bonsde tot in haar slapen. Ze was er zeker van dat haar gezicht rood was aangelopen van de opwinding.

Beheers je, dacht ze. En dan dacht ze aan Frederick, aan haar overtuiging dat hij bereid was haar vergiffenis te schenken. Als hij de neger in het park aantrof, zou hij er zeker van zijn dat zij hem had uitgenodigd. hij zou denken dat ze hem al deze maanden was blijven ontmoeten.
Martin gebaarde naar de bomenrij, keerde zich om en liep weg zonder nog naar haar om te kijken. 
Angela beet op haar onderlip en wenste voor een keertje dat mevrouw Wallis haar iets zou te doen geven en wat haar zou beletten de neger te volgen. Maar de bedaagde dame stond bruusk op en streek haar jurk glad.

"Mevrouw Porter en ik gaan een wandeling maken naar de Japanse tuinen", zei ze. "Ga je met ons mee, lieve, of blijf je liever bij de andere jongelui?"
"Ik blijf hier", zei Angela snel.
Ze veerde recht en liep haastig naar de heuvel en de opening tussen de bomen, waarlangs ze Martin had zien verdwijnen.
Hij zat neergehurkt achter de bomen op haar te wachten. Er lag een glimlach op zijn gezicht en zijn lippen ontblootten zijn witte tanden.
"Angela, baby!" zei hij. "Wat is het een lange tijd geleden!"
Ze staarde hem sprakeloos aan en zag zijn opgewekte gelaatsuitdrukking. Hij had een grassprietje afgetrokken, kauwde er afwezig op en liet het van zijn ene mondhoek naar de andere verhuizen. Het weefsel van zijn pantalon stond gespannen op zijn dijen. Ze herkende de vertrouwde zwelling in de V van zijn benen.
"Ik heb je gemist", zei hij. "Ik heb in het koffiehuis een paar dagen zitten wachten tot je zou opduiken. Je had me niet zo aan de deur mogen zetten, baby.
Dat is niet goed voor het ego van een man."
Ze voelde dat ze beefde. "Ik had geen keus", vertelde ze hem.

Ze deed haar best om hem niet te verklappen dat ze iedere neger op straat had aangekeken, dat ze dacht dat ze hem een keer had gezien met een andere blanke vrouw aan de arm en dat ze toen door jaloersheid verteerd werd. Ze probeerde haar oude zelfvertrouwen te herwinnen en kwam traag naderbij, tot ze voor hem stond. Als ze de arm had uitgestoken had ze hem kunnen aanraken, hem kussen en zijn reactie voelen.
Ze verwachtte van hem al de dingen die Frederick haar ontzegd had.
"Ik dacht dat we elkaar nooit meer zouden terugzien", zei hij. "Ik had je al afgeschreven, Ik geloof nu dat het noodlot andere plannen met ons had. Stel je voor: we ontmoeten elkaar hier in het park zelf. Wie had ooit kunnen dromen dat de rijke mevrouw Wallis over de graszoden zou kuieren, te midden van een bende doodgewone dagmensjes. "

Hij tastte naar de zoom van haar rok.
"Martin", zei ze. "Ik moet je weer hebben."
Hij lachte zachtjes. "Om me opnieuw de bons te kunnen geven? Je bent geen veilige haven voor de storm, baby. Een man kan zich in gezelschap van je gelijken niet veilig voelen."
"Plaag me nou niet", zei ze. "We zullen dit keer beter op onze hoede zijn. Dit keer ga ik een flat voor je huren. We doen het niet langer in zijn huis, waar hij elk moment kan binnenvallen en ons betrappen."
"Ja", zei hij en keek naar haar op met een vreemde uitdrukking op zijn gezicht. "Het was alsof je het er vroeger al had op aangelegd dat hij ons zou betrappen. Verduiveld, ik had me niet gerealiseerd dat je om iets weerwraak op hem wou nemen. Ik dacht dat jullie het op een akkoordje gegooid hadden. Je hebt me misbruikt, baby, en ik word niet graag misbruikt, tenzij er wat voor me aan vast zit."

Ze moest zich op de lippen bijten om hem niet de waarheid te vertellen, om hem op te biechten dat ze hem misbruikt had in een poging om de bovenhand op Frederick te halen, maar dat die poging jammerlijk gefaald had.
"Stoot je me dan af?" vroeg ze.
Hij hield het hoofd ietwat scheef en keek naar haar op.
"Ik stoot je niet af", zei hij. "Dit keer zal ik echter niet meer zo naïef zijn. Dit keer zal het je geld kosten."
"Me geld kosten?"
"Heel wat zelfs", zei hij. "Niets op deze wereld is kosteloos. Zelfs een knappe minnaar heeft zijn prijs." Hij glimlachte en boog zijn hoofd. "Je kunt je echter de beste dingen in het leven permitteren. De vorige keer ben je er vanaf gekomen met een paar bankjes van vijf dollar, maar dat was nog in mijn goedkope dagen."

"Hoeveel?" vroeg ze.
Hij haalde zijn hand van haar rok weg. Ze verdween eronder en gleed traag langs haar benen omhoog. Toen hij bij haar dijen kwam, voelde ze zijn vinger aan de elastiekband van haar slipje trekken om onder het zijden kledingstuk de warme, verdoken gleuf te bereiken. Ze hield de adem in terwijl hij eraan frunnikte en een vinger onder de knellende band schoof. Ze voelde zijn vingernagel het tere vlees van haar venusberg schrapen, terwijl hij haar lillende lellen zocht.
Zodra hij de toegang tot haar liefdestunnel gevonden had, trok hij zijn hand bruusk terug.

"Het zal je heel wat kosten", zei hij.
Hij kwam overeind en stond over haar met in zijn glimlach een wreedheid die ze daar voordien nog nooit gezien had.
Ze voelde dat woede zich door haar begeerte mengde.
"Jij mannelijke hoer!" beet ze hem toe.
"Precies! En als je de prijs niet wilt betalen, kun je wel uitkijken naar een andere minnaar."
Hij ging van haar weg en zette zich op een rotsblok met zijn ellebogen op zijn knieën en zijn kin in zijn handpalmen. 
"Er is nog een heleboel wat ik je zou kunnen tonen", zei hij. "Een wereld van genot waarvan je niet eens het bestaan vermoedt. Je zult waar voor je geld krijgen en nog meer ook."

"Maar het is geen wereld van genot die ik zoek", zei ze. "Ik wil jou!"
Hij knikte en aanvaardde het compliment alsof ze hem dat verschuldigd was.
"Voor hoe lang?" vroeg hij. "Tot het probleem dat tussen jou en je man bestaat is opgelost? Nee, baby! Ik ben geen tijdelijke lul die je voor de tweede keer in de kou kunt zetten."
Ze stapte over de open plek en zette zich naast hem. "Uiteraard zal ik alles voor je doen wat ik kan", zei ze. "Ik zal ervoor zorgen dat je de mooiste dingen krijgt die je je maar kunt wensen."
Alvorens hij iets kon zeggen, bracht ze haar hand naar zijn kruis. Haar aanraking had een onmiddellijke uitwerking. Ze voelde zijn roede zwellen en stijf worden in zijn gulp. Zodra ze beweging voelde, verhoogde ze de druk van haar vingers tot hij kermde van de pijn.
"Ik heb nu behoefte aan je", zei ze wanhopig. "Het is zo lang geleden!... Waar kunnen we gaan?"
"Hier in het park?"
"Ja. Ergens dichtbij, waar we alleen kunnen zijn."
Hij staarde haar aan. Hij zag de diepte van haar passie en voelde zich gevleid door haar snelle reactie.
"Plekjes genoeg", zei hij. "Er moet in dit park meer geneukt worden dan in al de hotels van Tenderloin. Mensen vinden het een sensatie in de open lucht te neuken, zo heb ik tenminste horen beweren."
Hij strekte zijn been uit om de druk van zijn verkrampte penis te milderen.
"Persoonlijk geef ik de voorkeur aan ergens een mooie kamer met een bed."
Ze klemde de vingers rond de zwelling in zijn gulp en bewoog haar hand over en weer voor zover zijn pantalon dit mogelijk maakte. Ze wist dat hij nu niet meer zou kunnen weigeren. Zelfs als ze weigerde het geld te geven dat hij had gevraagd, zou hij haar vandaag neuken. Een stijve lul kent niets anders dan zijn eigen bevrediging.

Martin stond op en voelde de stramheid in zijn benen door de druk van zijn pantalon op zijn kuiten die zijn bloedsomloop stremde. Hij boog zich en wreef de stijfte in de holte van zijn knieën weg en merkte de natte vlek in zijn broekspijp waar zijn lul tegen de stof geperst had gezeten. Zijn ademhaling werd zwaar en hortend en ondanks de koele lucht voelde hij
transpiratie op zijn voorhoofd. Zijn razende libido nam bezit van zijn zinnen.
Wie van ons beiden is er nou het meest op uit? vroeg hij zich af.
Zijn indruk van Svengali te zijn en zij Trilby was verdwenen. Er bleef enkel passie tussen hen over en die beheerste beiden.
"Laten we een plekje zoeken", zei hij.
Hij nam haar bij de hand en trok haar overeind. Ze liepen over het pad, op zoek naar een stil hoekje zonder verkeer waar ze de lust van hun lichamen konden stillen. Toen hij er een gevonden had dat afgelegen en veilig genoeg was bleef hij staan, trok haar tegen zich aan en drukte zijn lippen hartstochtelijk op haar mond.

Ze was niet minder hitsig dan hij en boorde haar tong in zijn mond, terwijl haar handen over zijn torso naar zijn erectie 
gleden.
Hijgend trok hij zich achteruit. Hij tilde haar rok omhoog tot in haar taille en zij nam het van hem over, terwijl hij zijn vingers in haar slipje haakte en dat over haar dijen afstroopte. Ze stapte eruit en stond met haar rok omhoog en de blonde driehoek bloot die hij zocht.
Zijn zinnen bruisten op toen hij haar naaktheid zag en de geur van haar haren en haar lichaam opsnoof, samen met de sterke aroma van pijnbomen en gras. De zachtheid van haar buik perste zich op zijn harde fallus, die hij voelde kloppen in anticipatie van wat zou gebeuren.

Ze duwde hem weg en legde zich neer op de grond, heet genoeg om geen acht te slaan op de vochtigheid en de droge bladeren en twijgen die dadelijk aan haar lijf en kleren kleefden. Ze keek toe terwijl hij zijn gulp openritste en zijn  lul uit zijn onderbroek haalde. Ze ademde zwaar, even zwaar als hij en ze hapte naar lucht toen de gloeiende fallus tevoorschijn kwam.
Hij priemde recht vooruit en de donkerrode eikel wipte op en neer.
"Rep je, Martin", jammerde ze. "Ik wil je in me!"
Ze spreidde de benen en hij zette er zich op de knieën tussen. Ze stak de armen uit toen hij zijn lijf op haar spleet schikte. Ze voelde de eikel op haar lellen drukken die zich openden om hem op te vangen. Zijn heupen schoten vooruit en ze kermde van pijn en extase toen zijn roede in haar kut gleed. Hij legde zich op haar en borg zijn hoofd tussen haar borsten. Ze voelde zijn hete adem door het weefsel van haar jurk heen en wou dat ze ook die en haar beha had kunnen uittrekken zodat hij aan haar tepels had kunnen likken en zuigen.

"Het is zo heerlijk", fluisterde ze. "Ze verdomd heerlijk!"
Martin trok zich terug en stootte weer toe, alleen maar om opgevangen te worden door haar gretige dijen. Haar kutspieren klemden zich rond zijn gezwollen lul en zogen hem naar binnen tot aan de hecht. Ze kreunde toen hij zich weer terug trok en opnieuw toestootte en nog en weer in versnellend tempo.
"O, neuk me goed!" jengelde ze. "Ik heb het nodig... ik heb jou nodig!"
Ze was zich niet bewust van de koelte van de grond, de vochtigheid en de eindjes tak die zich in het vlees van haar naakte billen boorden en evenmin hoorde ze het gelach en het gejoel van de picknick-groep in de weide beneden.

Ze hoorde niets dan het bonken in haar hoofd. Haar hele sensatie scheen zich te concentreren in haar bekken. Ze woelde met de vingers door zijn haren en trok zijn hoofd nog vaster op haar borsten. Hij beet in haar tepel en ze voelde de pijn toen zijn tanden door het weefsel van haar kleren heendringen, maar de pijn vermengde zich met het genot van zijn pompende lul in haar kut, die alleen maar haar vervoering kon opdrijven.
Als Frederick kon neuken als Martin, dacht ze, zou er tussen hen nooit heibel gekomen zijn. Dan zou ze een bevredigde echtgenote geweest en gebleven zijn.
Opeens loste Martin zijn greep op haar borsten en wrong zich van haar los. Hij had het hoofd opgeheven en de transpiratie droop van zijn gezicht op haar lijf. Hij pompte woest en zijn mond stond open in een luid, aanhoudend gekreun. Angela voelde haar eigen orgasme opzwellen; ze voelde het als het rommelen in de diepten van haar wezen. Ze schreeuwde het uit toen haar dam
het begaf en ze haar hongerige poesje aan zijn roede voelde zuigen, terwijl de spasmen van haar climax haar lijf dooreenschudden.

Ze beet hem en klauwde over zijn rug.
Dan stootte hij brutaal toe en zijn lijf verstramde toen hij zijn zaad in haar ziedende tunnel afvuurde. Hij verslapte en lag als een dood gewicht op haar.
Ze had moeite om adem te halen en ze voelde zich verpletterd onder hem. Ze vocht om zich vrij te maken als een schepsel uit wie alle leven wordt geperst.
Hij liet zich van haar afrollen en lag op de rug met gesloten ogen en hijgende borst.
Angela voelde zich leeggezogen maar voldaan. Al haar sexhonger die zich in de laatste maanden had opgehoopt was gestild. Het was haar temoede alsof ze de spanning uit haar lijf voelde wegtrekken.
"Je bent heelwat mans", mompelde ze.
Hij opende de ogen en staarde haar aan. "Ik zal zorgen dat ik voor een lange tijd bij je ben"", zei hij. "Het zal nog beter worden."

Zijn stem klonk vastberaden en het was alsof hij haar uitdaagde hem tegen te spreken.
"Ja", zei ze. "Ik denk dat je lange tijd bij me zult blijven."
"Aan mijn voorwaarden", voegde hij eraan toe.
"Ja, aan jouw voorwaarden. "Ik kan iets naar waarde schatten als het goed is.
Ik zal erop waken dat je tevreden bent zolang ik in ruil krijg wat ik nodig heb."
Ze richtte zich op een elleboog op en keek op hem neer.
Zijn verslappende lul hing nog altijd uit de gapende gulp van zijn pantalon. 
Hij lag op een dij en verborg zich in diens zachtheid alsof hij zich wou schuilhouden nadat hij bevredigd was. Ze greep ernaar, streelde hem en voelde beider jus er nog aan kleven. Onder haar hand werd hij weer stijf.
"Ik zie dat je veeleisend gaat worden", zei hij.
Ze glimlachte. "Ik wil waar voor mijn geld", verzekerde ze hem. "En ik zal zien dat ik dat krijg ook."
Ze bleef strelen en kneden op het malse vlees tot hij weer een volle erectie kreeg.
"Nog eens", zei ze. "Ik wil dat je me nog eens neukt!"
Gehoorzaam nam hij weer zijn plaats tussen haar benen in.

Toen mevrouw Wallis van de toiletten van de Japanse tuin kwam, kon ze niet dadelijk haar vriendin vinden. Ze had het gekke mens gevraagd te wachten, maar blijkbaar was ze verder gelopen.
"Ik denk dat ze seniel aan het worden is", zei ze luidop.
Zonder zich de moeite te geven even rond te kijken, wandelde ze naar de poort op haar weg terug naar het picknickterrein. Ze had een hekel aan deze dag zoals voor geen enkele andere. Als haar man er niet had op aangedrongen zolang hij nog leefde en ze niet van oordeel was geweest dat ze uit eerbied voor hem, ze hem deze ene dag wel kon toestaan, zou ze zich hieraan nooit 
onderworpen hebben.
Ze had een hekel aan grote massa's, aan gillende kinderen en aan de onnozele spelletjes die de lagere klassen prettig vonden. Wat voor verzet konden ze toch vinden in het zien van kinderachtige mannen die achter een balletje aanholden met een stok en rond en plein renden voor men ze kon beetpakken?
Hoe hadden ze dat spelletje kunnen wegkapen van kinderen - en volwassenen, om er een nationale sport van te maken?

Och kom, dacht ze. Waarom zich beklagen? Ze moest het maar een keer per jaar verduren. Ze zou zich al gelukkig achten als ze hier volgend jaar opnieuw aanwezig was.
De dokters hadden haar al meer dan eens gewaarschuwd tegen te grote inspanningen. Haar hart was verzwakt en zou niet veel meer kunnen verdragen. Wat konden die ervan weten? Ze had al de heuvels van San Francisco beklommen sinds ze een klein meisje was.
Ze was sterk als een paard.
Een kind liep haar gillend voorbij en ze bedekte de oren met de handen.
Je mag dan sterk zijn, dacht ze, maar mijn zenuwen zijn niet zo best. Nog een uurtje hiervan en ik word krankzinnig!

Ze verliet de hoofdweg die haar het picknickterrein liep en zocht de stilte en rust op van de heuvel die het terrein scheidde van de Japanse tuinen. Ze wou liefst een paar minuten alleen zijn om terug tot kalmte te komen. Niemand zou haar missen.
Op de top van de heuvel zette ze zich neer om uit te rusten, terwijl ze over de uitgestrektheid van het park tuurde. Het was een echt mirakel, vond ze. De hele streek was vroeger niets dan zandduinen geweest en een of andere geniale man was erin geslaagd die aan te vullen en om te vormen tot een natuurpark.
Jammer dat het niet aan de hoge standen was voorbehouden, dacht ze, dan zou ze hier vaker komen.
Na een tijdje stond ze terug op en wandelde verder. De hele zaak zou over een paar uur voorbij zijn en dan zou ze weer eens haar sociale rol hebben gespeeld. Onder de bomen dwaalde ze lichtjes van het uitgesleten pad af en raakte verdwaald in het hakhout. Het verveelde haar wel, maar ze raakte niet in paniek. Het was nog maar een kort eind tot aan de neerwaartse helling. Ze kon de kreten van de baseballspelers al horen en richtte zich op dat geluid.

Ze was al bijna buiten de open plek gekomen toen ze stemmen hoorde. De stemmen van een man en een vrouw. De stem van de vrouw klonk haar vertrouwd in de oren. Net deze van Angela. Ze bleef staan en luisterde.
Wat voerde ze daar uit? Hadden zij en Frederick hun bekomst van de feestelijkheden gekregen en waren ze weggelopen om zich te verschuilen? Als dat zo was, zou ze hem ervan langs geven. Hij was toch de president van de firma. Hij moest de hele dag aanwezig zijn op de jaarlijkse picknick van zijn vader.
Ze liep verder in de richting van de stemmen.
"Ik wil dat je me nog eens neukt!"
Ze werd er ijskoud van.
Grote god! Dergelijke woorden in de mond van Angela! Een dame praatte niet op zo'n geile toon met haar echtgenoot. Ze was geshockeerd, geërgerd... en ook benieuwd. Ze liep langzaam dichterbij, trok de takken van een struik uiteen en gluurde naar de open plek.

Martin had zich weer tussen Angela's benen genesteld en zijn lul in haar druipnatte kut geramd, toen een gil de stilte verscheurde. Hij sprong op als een gewonde beer en heel zijn wezen was op verdediging ingesteld.
Ze hoorden snelle voetstappen in het struikgewas en het kraken van takken toen ze zich in de tegengestelde richting verwijderden. Martin wist dat het een vrouw geweest was die gegild had.
Angela was gealarmeerd recht geveerd terwijl hij de buurt doorzocht. Haar ogen sperden zich wijd open. Alle passie was uit haar lijf geweken en ze voelde alleen nog maar angst. Het noodlot had gewild dat ze elkaar terug ontmoetten, maar dan met een doel dat niet beantwoordde aan hun inzichten.

Toen Martin weer bij haar kwam stond zijn gezicht vertrokken.
"Het was een van die oude kwezels die bij je zaten", zei hij haar.
Angela sprong overeind. "Grote god!" riep ze uit.
Toen ze door het lover van de bomen tuurde, zag ze de moeder van Frederick de heuvel afrennen, molenwiekend met de armen terwijl ze rende.
Beneden werd het spel stilgelegd bij het gillen en allen staarden de rennende figuur aan. Een gestalte maakte zich los uit de menigte en snelde haar  tegemoet. Frederick!
Angela's armen vielen slap langs haar zijden. Ze stond het schouwspel als gebiologeerd aan te staren.
"Wie kan het geweest zijn?" vroeg Martin.

Ze draaide zich naar hem om en staarde hem aan. "Mijn schoonmoeder", vertelde ze hem.
Hij floot vantussen zijn tanden. "Sodeju, wij schijnen er een gewoonte van te maken ons te laten betrappen door de verkeerde lui!" zei hij. "Wat nu? Word ik weer afgedankt zoals de eerste keer?"
Angela deed haar best om zijn stem niet te horen en niet aan hem te denken. Ze gaf geen snars meer om hem en dacht alleen maar aan zelfbehoud. Dat dit nu moest gebeuren op het ogenblik dat ze had aangevoeld dat Frederick bereid was haar vergiffenis te schenken!
Denk! zei ze tot zichzelf. Denk snel na! Bedenk een uitvlucht!
Ze zou kunnen uitschreeuwen dat ze verkracht was en vanuit het struikgewas was kunnen wegvluchten achter de oude heks aan. Maar hoe lang had ze naar het schouwspel staan kijken? Hoeveel had ze kunnen horen? Waarschijnlijk voldoende om te weten dat er van verkrachting geen sprake kon zijn.

"Ik moet naar beneden bij de andere gaan", zei ze tot Martin.
Hij keek haar met gefronst voorhoofd aan. "Baby, wat kun je, verdomme, zeggen of doen? Ik denk dat je maar beter met mij meegaat, tot de zaken er wat beter voorstaan."
"Nee", zei ze vastberaden. "Ik weet nog niet wat ik zal zeggen, maar ik moet naar beneden gaan."
Ze trok het lover opzij en tuurde door de opening.
Frederick was bijna tot bij zijn hysterische moeder gekomen. Hij stak de armen uit om haar op te vangen.
Angela wou uit het kreupelhout kruipen, maar Martin hield haar tegen.
"Wat moet er dan met mij gebeuren?" vroeg hij haar.
Ze staarde hem ijskoud aan. "Wacht op me in het koffiehuis. Ik kom naar je toe, wat er ook gebeurd."

Ze maakte zich van hem los en stapte uit het struikgewas.
Daarbeneden was de oude vrouw in zwijm gevallen. Allen waren naar haar toegerend en bleven om haar heen staan. Angela haalde diep adem en rende de heuvel af. Toen ze bij de groep kwam, trok de menigte zich achteruit op Frederick's bevel om haar wat frisse lucht te geven. Ze lag met het hoofd op zijn arm en snakte naar adem.

Frederick keek naar Angela op toen ze naast hem knielde. Hij zag dadelijk haar verwarde haren en kleren en de zandvlekken op haar rok. In zijn ogen vormden zich een vraag, maar ze werd niet gesteld. Het gekreun van de oude vrouw vergde al zijn aandacht.
Mevrouw Wallis hapte naar lucht en opende de mond om hem dadelijk weer dicht te klappen, alsof ze iets had willen zeggen maar niet meer meester was van haar stembanden. Haar ogen zweefden van Frederick naar Angela, alsof ze aan haar zoon verslag had willen uitbrengen over wat ze had bijgewoond.
"Bloedopdrang", stamelde Angela.
Frederick knikte.
"Laat iemand een ziekenwagen oproepen!" schreeuwde hij en dadelijk renden een paar mensen weg van de groep.
Angela probeerde haar opluchting te verdoezelen.
De oude heks kon niet praten.
Ze had de tijd niet meer om te verklappen wat ze gezien had. Er bestond een grote kans dat ze dat nooit meer zou kunnen. Angela besloot deze kans te wagen. Ze balde haar vuisten voor haar mond en begon onbeheerst te huilen.
"Het is allemaal mijn schuld!" riep ze uit.
Frederick hief met een ruk het hoofd op.
"We... we waren aan het wandelen", loog ze hem voor. "Ik moet over iets gestruikeld zijn. Ik viel en moet... Ik moet buiten westen geraakt zijn. Toen ik terug bijkwam, zag ik haar wegrennen en hoorde haar om hulp roepen."
Ze liet haar schouders zakken en begon nog luider te snikken.
"Het is mijn schuld! O, god! Wat heb ik gedaan!"
Mevrouw Wallis begon onverstaanbare klanken uit te storten.
Ze probeerde haar hand op te lichten maar deze was al dadelijk verlamd.

Ondanks al haar inspanningen kon ze geen woord door haar keel krijgen om Angela's verhaal tegen te spreken.
Terwijl ze zich inspande om te praten, herhaalde Angela bij zichzelf: Laat haar niet praten! Laat haar niet praten! Hij gelooft mij! Laat haar nooit meer praten!
"Alsjeblieft, moeder", riep Frederick uit. "Blijf stil liggen! Niet praten!
Spaar je krachten!"
Hij keek Angela aan: "Hou haar bij de hand en spreek haar moed in."
Angela greep naar de gerimpelde hand en klemde ze tussen de hare. Ze voelde aan de spiertrekkingen dat de vrouw haar hand wou wegtrekken en drukte nog harder op de hand die ze tussen de hare hield.
"Stil maar, moeder", zei ze. "De ziekenwagen zal spoedig hier zijn."
Frederick's gezicht stond vertrokken van machteloosheid. Hij legde zijn vrije hand op die van zijn vrouw en zijn moeder. Toen haar blik de zijne kruiste, was de haat die ze daarin drie maanden lang had gelezen, verzwonden.
De oude mevrouw Wallis spande zich nogmaals in om iets te kunnen zeggen. Haar ogen stonden wijd open en staarden Angela beschuldigend aan.
Maar ze heeft nooit de woorden kunnen uitspreken die ze zo wanhopig uit haar keel had willen wringen. Nog alvorens de ambulance arriveerde, was ze dood.
Ze had haar laatste jaarfeest van de firma bijgewoond. Ze had een ultieme vernedering ondergaan, terwijl ze zich kweet van haar schuld aan de traditie die geschapen was door wijlen haar grote echtvriend.

Toen de oude vrouw eindelijk en voorgoed de ogen sloot, vroeg Angela zich af of mevrouw Wallis misschien dankbaar was voor deze oplossing. Alles wel beschouwd zouden er het volgend jaar nog meer negers zijn en dat zou ze ondraaglijk hebben gevonden, vooral nu ze gezien had dat haar schoondochter zich door een neger had laten neuken.
Wat moet dat haar gekke geest gekwetst hebben!
"Ze is van ons heengegaan", fluisterde Frederick en boog het hoofd over haar stoffelijk overschot.
Angela meende iets van opluchting in zijn woorden te horen, maar ze wist meteen dat ze zich moest vergist hebben. Ze liet de hand van de dode vrouw los en stond rillend op.
De menigte van personeelsleden schaarden zich weer om hen heen als de benieuwde toeschouwers van een ongeval dat zich heeft voorgedaan.
Niemand verhinderde het en niemand vroeg hun zich terug te trekken.
Wat voor verschil kon het nu nog uitmaken?
Angela baande zich een weg door de menigte tot ze ze allemaal achter zich had gelaten. Ze bleef dan staan en haalde diep adem. Ze zoog verse lucht in haar longen om de spanning uit haar lichaam te verdrijven.
Toen ze opkeek naar de heuvel, zag ze op de top een eenzame gedaante staan die naar het schouwspel daar beneden tuurde.

Plaats reactie