*** HOOFDSTUK 4 ***

Toen Sandra bij Simone aanbelde begon het te regenen. Zo'n kille, fijne regen
die van geen ophouden weet. Onderweg was het al bewolkt geweest: mauwelijks
een dag voor een uitstapje naar buiten.
Het was haar om het even. Net zo lief zou ze de dag binnenshuis doorbrengen.
Ze was niet iemand om in weer en wind erop uit te gaan en bovendien, in
Simone's flat was het bar gezellig. Buiten praat je niet zo plezierig als
in een luie stoel binnen vier muren.
Simone deed open in ochtendjas, waarvoor ze zich verontschuldigde. Zij had
Sandra niet zo vroeg verwacht. Ze had zelfs gedacht dat het meisje het bij
zulk slecht weer helemaal zou laten afweten.
"Maar we kunnen net zo goed de dag hier doorbrengen", haastte ze zich eraan
toe te voegen. "Als jij tenminste wilt. Als je erop staat kunnen we natuurlijk
uitgaan, maar het is er nauwelijks het weer voor, vind je niet?"
Half en half had ze er trouwens al op gerekend, want ze had het nodige
ingeslagen voor een lekker etentje thuis.
"Voor mij hoeft 't niet", verzekerde Sandra haar. "Zo gek ben ik niet op
lange wandelingen, en zeker niet met dit weer."
"Des te beter", stemde Simone vrolijk in. "Wat niet wil zeggen trouwens, dat
wij ons hier niet zullen amuseren. Misschien nog wel beter dan we dachten..."
Simone zette broodjes en boter op tafel en ging koffie zetten. Sandra nam een
tweede ontbijt, dat nog beter smaakte dan dat bij haar thuis.
Het was de eerste maal dat zij echt bij Simone thuis was, overdag, niet zo
maar 's avonds op visite. En zij voelde zich er thuis, wandelde rond en genoot
van de ongewone atmosfeer van een huis voor een vrouw alleen, vol met mooie
dingen: oude, goed onderhouden meubelen, tapijten en kleedjes overal, mooie
schilderijen en kleine kunstvoorwerpen, die zij 'snoezig' vond.
De grammofoon kende zij al, maar de grote collectie klassieke platen was haar
nog niet opgevallen, evenals de boekenkast met glazen deuren, waarachter
prachtig gebonden werken stonden, zonder titels.
De keuken daarentegen was hypermodern ingericht en Simone toonde met trots
alle mogelijke machines en apparaten, die haar in staat stelden haar culinaire
talenten uit te leven.
De badkamer was rose. De muren, het bad, de wastafel, alles zacht rose, als
een schelp, die een mooie vrouw als een parel omsloot. Zelfs de badhanddoeken,
washandjes, cosmeticaflesjes, alles was in dezelfde kleur rose gehouden, die
het oog streelde en de geest rust gaf.
Het mooiste van alles vond Sandra echter de slaapkamer: een groot, laag bed
met een wit-afgezette blauwe hemel erboven en een prachtige sprei, waarop je
haast vanzelf een vrouw voorstelde in een ragfijn gewaad of helemaal naakt...
Sandra raakte niet uitgekeken. Zo'n kamer, zo'n nestje, zou ze ook wel willen.
Haar eigen kamertje was eerder een cel met nauwelijks meer dan het nodige.
Simone volgde haar op de voet en genoot van haar verbazing.
"Het lijkt wel of dit alles je ogen streelt... Ik vind het soms ook prachtig,
maar op andere momenten vind ik het zondig, immoreel en verboden...
Aan de andere kant moet je in het leven niet te veel over de dingen nadenken,
je plezier nemen waar je kunt. Zolang je andere mensen niet hindert en je
niets aantrekt van wat anderen zeggen. Jij bent nog jong, Sandra, en je kunt
dit nog niet weten... Deze vrijheid, die ik heb, leidt regelrecht naar het
genot. Het is een weg omgeven door rozen. Ook jij kunt deze weg gaan als je
maar durft en geen vroom kwezeltje wilt zijn."
"Waarom zou ik? Ik ga niet naar de kerk en met al die gebeden en voorschriften
heb ik niets te maken. Op school waren er wel meisjes, die zondags naar de
kerk gingen, ter communie en een keer in de week biechten. Van mij mag het,
maar het heeft me nooit in het minst kunnen interesseren."
Na het ontbijt ruimden de beide vrouwen de tafel af en zetten de vaat in de
afwasmachine. Ze maakten het zich gemakkelijk en babbelden lachend over het
werk en over de mensen die zij kenden. Plotseling werd Simone ernstig.
"Je hebt vuillakken onder hen, hoor", zei ze heftig. "Je hebt geen idee hoe
erg. Als je ze zo ziet zou je denken dat ze van de prins geen kwaad weten,
maar ondertussen. In al die jaren dat ik op het ministerie werk, heb ik wel
het een en ander gezien, Ongelooflijk. Ik durf het nauwelijks te vertellen en
zeker niet in detail..."
"Waarom niet? Hier kun je toch alles zeggen. Niemand hoort je behalve ik. En
ik ben heus niet zo gauw gekwetst... Mijn kun je alles vertellen... Ik vind
het best leuk zulke dingen te horen... Bovendien ken ik niemand dan jij... Het
geeft toch niets..."
"De eerste keer dat ik zo iets in de gaten kreeg, was ik er helemaal van
ondersteboven", begon Simone. "Daarna ben ik er wel aan gewend geraakt en nu
verbaas ik me over niets meer. Alles is mogelijk. Op den duur vond ik het
zelfs opwindend te zien hoe vuil de mensen zijn, hoe schijnheilig en wreed
tegenover anderen, die anders zijn dan zij...
Op een ochtend - zo begon het - arriveerde ik voor mijn gewone tijd op kantoor
en hoorde per ongeluk een gesprek tussen een Spaanse werkster, die wij hadden,
en een van mijn collega's, een grote roodharige kerel, die de kat in het
donker kneep... Die werkster was niet eens knap. Een jaar of dertig, maar wel
een fris, proper vrouwtje.
"Kom tegen elf uur even op mijn bureau, Conchita", zei mijn collega, die mij
niet had opgemerkt. "Ik heb je wat te zeggen."
"Of te laten zien...", antwoordde de vrouw met een veelzeggende blik. "Ik ken
u langer dan vandaag."
Ik bleef staan waar ik was om ongezien hun gesprek verder af te luisteren.
"U hebt altijd wat aan mij te tonen", zei de vrouw in haar geradbraakte Frans.
"U staat boven mij en daar maakt u misbruik van..."
"Maar jij gaat er niet op achteruit", zei de man weer. "Ik geef je toch
telkens geld..."
Op dat ogenblik kwam een andere collega achter mij aan en ik moest doorlopen
naar mijn bureau. De hele ochtend onder het werk werd ik geplaagd door het
verlangen te weten wat die man met Conchita deed. Ik was nog jong en hun
woorden hadden me nieuwsgierig gemaakt."
"Nou en?" zei Sandra, die met hoogrode kleur had geluisterd, een kleur die
overigens voornamelijk kwam van het feit dat de ochtendjas van haar vriendin
iets was opengevallen en uitzicht bood op haar weelderige lichaam, de zacht
deinende borsten en de dichtbehaarde driehoek, die haar vagina verborg.
"Om elf uur verstopte ik me in een ongebruikt kabinetje naast het bureau van
die roodharige collega. De muur tussen beide kamers was van hout en tussen de
planken waren reten, waardoor ik de hele kamer kon overzien...
De rooie zat achter zijn bureau en had zijn stoel opzij gedraaid, zodat hij
naar mij toegekeerd was. Zijn broek was open en zijn penis stond stijf en rood
naar het plafond te wijzen. Conchita zat voor hem op de grond geknield, haar
rok omhoog en de billen bloot. Haar broekje had ze uitgetrokken en lag naast
haar op de grond. Het was een heel dun, lichtblauw broekje. Zij hanteerde het
ding van die rooie, die zijn ogen gesloten had en gelukzalig glimlachte.
"Vooruit, Conchita, je doet het heel goed... lekker is dat... Mijn vrouw is
hier niet zo best in..."
"Ja, dat vindt u fijn, he?" merkte de Spaanse op. "Maar of ik het fijn vind,
daar vraagt u niet naar. Of ik er niet van kots om dat met een kerel als u te
doen... Voor mij bent u een smerige viezerik... Ik zou met plezier op u
spuwen..."
"O, Conchita", zei de man. "Da's zo opwindend als je me zulke dingen zegt...
Verder... Verder... Neem hem in de mond... vooruit, in je mond..."
Op dat ogenblik, terwijl Conchita verder ging, ondanks haar afkeer die
waarschijnlijk was voorgewend, kwam iemand het bureau binnen. Het was de
secretaresse van een der directeuren, een slanke, voornaam en koel uitziende
vrouw. Zonder blikken of blozen bekeek zij het schouwspel, trok haar
handschoenen en mantel uit. Zij ging naast de rooie staan, die meteen zijn
hand onder haar rok stak. Blijkbaar vond ze het lekker, want zij stak de buik
vooruit en spreidde de benen om hem de toegang makkelijker te maken.
Ik wist niet wat ik zag: die rooie lag achterover in zijn stoel met een
halfnaakte vrouw tussen zijn dijen, die met geweld aan zijn piemel zoog en die
slet van een secretaresse liet zich doodgemoedereerd vingeren alsof het de
gewoonste zaak van de wereld was. Ineens verstrakten ze alledrie: de man en
de secretaresse wierpen het hoofd in de nek alsof ze een electrische schok
kregen. Hij kreunde en klemde Conchita's hoofd tussen zijn vette dijen. De
secretaresse daarentegen spreidde haar dijen nog verder en schokte met haar
bekken. Zij werd bleek en beet zich op de lippen. Uit Conchita's mond liep
een dik wit vocht dat zij met afschuw op het kleed spuwde."
"Ik zou niet zijn blijven kijken", zei Sandra.
"Omdat je jong bent en nog niets weet van wat het lichaam vraagt. Als je
eenmaal de wellust gekend hebt, verander je en dan denk je nergens anders
meer aan... Ik heb wel anders gezien... Maar ik durf te wedden dat jij nog
nooit iets gedaan hebt..."
"Nee, dat is zo..."
"Dat komt gauw genoeg. Ik zal je eens wat boeken laten zien. Ik heb ook dia's,
die ik vanmiddag zal vertonen..."
Simone deed haar knieen vaneen. Zij schoof vooruit in haar stoel en bracht de
onderbuik naar voren. Haar hand verdween in de open ochtendjas en zocht haar
venusheuvel, waarover zij verschillende malen streek...
Terwijl Simone in de keuken het eten klaarmaakte, mocht Sandra de mooi
ingebonden boeken zonder titel doorbladeren. Verschillende malen kwam Simone
over de schouder van het meisje kijken en kuste haar.
"Goed is het hier, he?" zei ze. "Buiten is het beestenweer, maar wij hebben
er geen last van... En jij zit maar schunnige boeken te lezen... Vind je ze
mooi? Die platen... vind ik prachtig... Jij ook?"
"Ik mag zulke boeken helemaal niet lezen. Als mijn ouders dat wisten... Maar
ik kan ze niet uit handen leggen. Je hebt gelijk. Ik ben ook nieuwsgierig
geworden..."
"Voel je al wat?"
"Ja", fluisterde het meisje. "Ik heb het overal warm..."
"Doe als ik", zei Simone, die opnieuw haar ochtendjas opende en haar naaktheid
toonde. "Ik zal je ook een ochtendjas geven... Wij zijn onder ons... Geen
reden om ons te schamen... Ik zou je graag bewonderen... Je bent vast heel
mooi..."
"En jij bent mooi als je die jas opendoet", flapte Sandra eruit.
"Ga maar naar de slaapkamer en kleed je uit... daarna kun je je slechte
lectuur weer opnemen. Op kantoor heb ik een vrouw gekend, die dol was op dit
soort boeken. Ze had alleen een manie... Als ze een foto van een man
tegenkwam, in een advertentie van een weekblad bijvoorbeeld, kon ze niet
nalaten erop te tekenen. Van de aangeklede man maakte ze een naakte en vooral
zijn penis tekende ze er heel nauwkeurig bij.
Een obsessie was dat bij haar. En ze verborg die nauwelijks, want zelfs op
kantoor zat ze altijd te tekenen, waarbij ze het papier afschermde met haar
gebogen arm. Het gekke was trouwens, dat ze absoluut weigerde mee te doen aan
enig gesprek over sex... Toch was zij verder een voorbeeldige collega, altijd
vriendelijk en nooit te beroerd je te helpen... Nou, waar wacht je op?"
Blozend, maar dapper pogende om haar ontroering en opwinding te verbergen,
verdween Sandra naar de slaapkamer, waar zij zich aarzelend uitkleedde. Op bed
lag een dunne peignoir van rode zijde, afgezet met dons. Zij trok die aan en
huiverde toen zij de koele gladde stof op haar warme huid voelde. Beven, met
ingehouden adem, liep ze terug naar de eetkamer en haar lectuur, terwijl
Simone nog in de keuken bezig was.
's Middags na het maal, dat overvloedig was geweest en begoten met
verschillende glazen wijn, gingen zij tegenover elkaar in fauteuils liggen, de
ogen gesloten en elk overgegeven aan haar gedachten. Sandra voelde zich van
binnen erg opgewonden. Door de boeken die zij had doorgebladerd had zij kennis
gemaakt met een wereld waarvan ze tot dusver geen flauwe notie had gehad. Wat
Simone verteld en gezegd had droeg nog tot haar opwinding bij.
Zij probeerde zonder succes te slapen. Onder half gesloten oogleden sloeg ze
haar vriendin gade. Simone's ochtendjas was helemaal opengegleden en Sandra
zag haar buik, de donkergepunte borsten, haar vagina tussen de half geopende
dijen.
Zij kon zich nauwelijks weerhouden om zich in Simone's armen te werpen en de
kussen en strelingen te ontvangen, waarnaar zij nu verlangde. Zij voelde zich
tot dit lichaam aangetrokken als door een minnaar.
Simone bewoog zich. Een hand ging naar haar borst en de vingers begonnen licht
te spelen met een opzwellende tepel. Simone zuchtte, zoals men zucht in zijn
slaap, haar hand zakte omlaag en kwam als toevallig op haar dij terecht.
Sandra keek gefascineerd naar de bewegende hand, die de binnenkant van de dij
streelde, op en neer. Verschrikt zag zijn Simone haar been plotseling
optrekken, waarbij de hiel op de zitting kwam te rusten met de knie bijna
op kinhoogte. De hand bewoog zich nu naar de behaarde vagina, die zich voor
de ogen van het meisje een weinig opende, zodat de rood opgezwollen clitoris
zichtbaar werd. De vingers kromden zich en drongen de schaamspleet binnen,
waar een vinger zich soppend heen en weer begon te bewegen, terwijl Simone
luid zuchtte. Dit ging enkele minuten voort. Sandra werd er nerveus van en kon
niet stil blijven zitten. Dit kijken naar Simone wond haar nog meer op dan het
bladeren in de boeken zo net. Graag zou ze hetzelfde doen. Tussen haar dijen
voelde het als een vuurbal. Haar hart bonkte. Haar borsten werden hard, strak
en pijnlijk en zij zou wel willen gillen om soelaas te vinden.
Simone's schaamspleet leek een donkere roos met in het midden een glinsterende
dauwdruppel. Het vingerspel scheen een fijn zweet op te wekken en een vochtige
huivering. Hogerop trilden de borsten. Simone beet zich op de lippen als in
pijn.
Plotseling wierp ze haar schijnbare verdoving van zich af. Ze stond op en liet
de ochtendjas van haar schouders glijden. Naakt wendde ze zich tot Sandra.
"Ik heb je liefde nodig", zei ze. "Ik kan het niet meer uithouden. Jouw
nabijheid..."
"Ik weet nog helemaal niets", stamelde Sandra. "Ik zie het wel, maar... ik
heb geen enkele ervaring... en ik ben ook bang..."
"Bang voor mij? Voor zulke plezierige dingen? Er is niets om bang voor te
zijn... Ik houd van je... Ik wil het je prettig maken... alleen maar prettig
maken..."
Zij sloeg haar armen om het tengere jongemeisjeslichaam en drukte het tegen
zich aan. Naakte huid op naakte huid. Een rilling ging door hun heen, die geen
deel van hun lichamen onberoerd liet. Sandra voelde zich slap en duizelig
worden toen Simone haar op de mond kustte. Ze kreunde en klemde zich vast,
terwijl ze een kus ontving zoals ze er nog nooit een ontvangen had, een hete
tongestreling, een vreemd warm speeksel. Dit ongewende contact deed haar eerst
terugwijken, maar al gauw, doordat Simone zich krachtig tegen haar aanwreef,
aanvaardde ze het en wilde wel dat het eeuwig zou voortduren... Ineens nam
zij een duik in de besloten wereld van Simone en gaf zich over aan al haar
geheime verlangens, vastbesloten om naar haar te luisteren en haar liefde nog
te overtreffen.
Toen ze elkaar loslieten, plaatste Simone het jonge meisje in een van de
fauteuils in rangschikte de peignoir zo, dat hij open afhing van de schouders.
Zij ging achter de stoel staan en met zachte hand beroerde ze een van de
kleine borstjes. Met haar nagel krabde zij licht over het roze tepeltje, dat
geprikkeld omhoog kwam.
"Druk je dijen niet zo tegen elkaar", fluisterde Simone hees. "Ben je zo bang
om mij dat kleine sieraad te tonen, dat je het zo angstvallig verborgen houdt?
Laat me het zien... dat lieve vachtje van je... Ik zal je zo laten genieten!"
"Ik ben bang", zuchtte Sandra met verstikte stem. "Nog nooit heb ik zoiets
meegemaakt... Ik weet er niets van... Genieten, zeg je... maar ik weet niet
wat je bedoelt..."
"Je weet het niet...?" vroeg Simone ondanks zichzelf verbaasd. "Bedoel je dat
je nog nooit met die lusthofjes van je hebt gespeeld? O, god, kindje. Ik ben
al verdorven en juist daarom houd ik zo van die onschuld van jou. Nog nooit
ben ik met iemand samen geweest, die zo onschuldig was in lichaam en geest."
Simone bewoog nu beide handen over Sandra's borstjes en het meisje verzette
zich niet langer tegen de opwindende zoetheid van die streling. Bijna onbewust
deed ze de knieen vaneen, haar dijen openend in een houding van totale
overgave. Een van de strelende handen bewoog zich omlaag, masseerde haar buik,
voorzichtig om het meisje niet af te schrikken. Maar Sandra was al zo ver
heen, dat zij ernaar verlangde de hand nog lager te voelen in haar
reikhalzende intimiteit.
"Ik ga je masturberen", zei Simone met trillende stem. "Je masturberen en je
zult zien wat dat is. Je zult genieten en gelukkig zijn zoals je nog nooit
bent geweest."
Vingers openden voorzichtig haar jonge schaamlippen, alsof zij een bloemknop
openden. Haar kittelaar richtte zich op en trad naar buiten. Zij zuchtte, loom
en verlangend om haar lichaam te laten gebruiken. Zij liet zich onderuit
zakken met haar billen op de rand van de zitting. Simone masseerde het tedere
kutje met draaiende bewegingen. Het opzwellende vlees begon vochtig te worden
en langzaamaan baadde het liefdesvocht ook de weldadige hand.
"Laat je gaan" zei Simone terwijl ze tenslotte de nieuwe toegang tot de
maagdelijke schede forceerde.
Sandra was ten prooi aan de meest volslagen verwarring. Zij wist niet meer
wat goed en kwaad was. Maar als het slecht was wat ze deed, dan aanvaardde ze
het met graagte, omdat 't het heerlijkste was dat zij ooit beleefd had...
Zij zakte nog dieper weg, vouwde de benen onder zich en perste een kreet door
haar opeengeklemde lippen. Haar tengere lichaam schokte heftig en zij klemde
Simone's hand tussen haar dijen.
"O, god, wat heerlijk... wat heerlijk...!"
Meteen verslapte zij, hield de ogen gesloten. Haar lichaam bleef zwak en
weerloos in de obscene houding die zij had aangenomen. Simone ging tegenover
haar zitten en blikte vol liefde op haar. Zonder te aarzelen begon zij
zichzelf te masturberen, driftig en hartstochtelijk, triomferend om wat zij
gedaan had.