�Hoi Peter. Sorry, dat ik zo laat ben. Ik was in gesprek en dat duurde langer dan ik had verwacht.� Ze zei het haastig en achteloos, bijna alsof het haar niet interesseerde. Sommige dingen veranderen niet, dacht Peter, zo kende hij zijn ex-baas immers. In de twee jaar dat hij voor had gewerkt was ze altijd te laat op haar afspraken geweest. �We zullen even naar de derde verdieping moeten, alle kamers waren al geboekt.� Peter knikte en volgde haar in de richting van de lift. �Zo, vertel eens, hoe gaat het met je.� �Ok� hoor,� zei hij, terwijl ze de lift inliepen, �er is niet veel veranderd in vergelijking met twee weken geleden.� Hilde knikte. �Goed zo. Althans, ik denk dat het goed is. Je hebt immers niet zoveel op met veranderingen.�

Stilletjes slaakte Peter een zucht. Hoewel zijn baas een intelligente vrouw was, kraamde ze er als ze nerveus was altijd onzin uit. Tot zijn opluchting hadden ze ondertussen de derde etage bereikt, waardoor de uitwisseling van beleefdheden voorbij was.

De etage werd voornamelijk als opslagruimte gebruikt. Er brandde maar een enkele lamp en het rook er muf. Hetzelfde gold voor de ruimte waar ze inliepen, een voormalige vergaderzaal. Omdat er ook voor de ramen dozen gestapeld stonden kwam er niet veel daglicht naar binnen. Ondanks de stapels dozen, was er ook nog plaats voor een tafel en enkele stoelen. Terwijl Hilde de deur achter zich sloot en het licht aanklikte, ging Peter aan het hoofd van de tafel zitten. Hoewel hij ook wel wist dat het een goedkoop spelletje was, zag hij niet in waarom hij het niet zou spelen. Als Hilde het al had opgemerkt dan liet ze het niet blijken. Ze ging op de stoel rechts van hem zitten en stak meteen van wal. �Ik heb je gevraagd te komen omdat ik je jouw baan terug wil geven. Ik weet dat we problemen gehad hebben met elkaar, maar ik denk dat we daar allebei volwassen en zakelijk mee kunnen omgaan.�

Peter moest toegeven dat ze het leuk gebracht had. Haar kennende, vermoedde hij dat ze heel lang geoefend had om de juiste hoeveelheid spijt en redelijkheid door te laten klinken. Hij schoot in de lach. �Je kunt me mijn baan helemaal niet teruggeven, je hebt hem namelijk ook niet afgepakt! Mag ik je er aan herinneren dat ik zelf ontslag genomen heb?� Er verscheen een blos op haar gezicht. Desondanks ging ze dapper verder. �Dat is waar. Maar wat geweest is, is geweest. Waarom zou je het niet achter je laten?�

�Waarom zou ik? Ik ben om heel goede redenen vertrokken. Ik was de enige die het systeem door en door kende. Toch had ik geen enkele invloed of inspraak op de wijze waarop het werd gebruikt. Integendeel! Ik moest en zou veranderingen invoeren waarvan ik wist dat ze zouden mislukken. En toen dat dus ook gebeurde, wie kon toen de rotzooi opruimen?� Peter voelde de woede weer opborrelen. Hij had zich echter voorgenomen om zichzelf te beheersen en dus hield hij verder zijn mond. Het was aan haar gezicht af te lezen dat ze niet verwacht had dat hij kwaad zou worden. �Ik heb mijn besluiten genomen op basis van de beste informatie die ik toen dacht te hebben,� fluisterde ze geschrokken. Ondertussen had Peter zichzelf weer onder controle. �Mijn informatie was de beste informatie en die heb je naast je neergelegd.� Hilde knikte. �Dat was inderdaad niet slim. Maar kunnen we dat niet achter ons laten en over de baan praten?�

Peter begon te lachen. �Misschien moet ik je eerst iets vertellen over een e-mail die ik van mijn drie ex-collega's heb ontvangen.� In zijn ogen waren zijn ex-collega's een stelletje lapzwansen, met weinig benul van programmeren. �Het schijnt dat het systeem plat ligt. Al enkele dagen, zonder enig uitzicht op een oplossing.� De uitdrukking op het gezicht van Hilde sprak boekdelen. �Als ik me het contract goed herinner, ging hij verder, verlies je elke dag dat het systeem niet werkt zo�n 20.000 euro. Dus ik durf te wedden dat je er nu spijt van hebt dat je hen hebt ingehuurd, alleen maar omdat ze zo goedkoop zijn.� �Ik wil het met je over die baan hebben,� zei ze scherp. Tot zijn genoegen zag hij dat ze zich aan hem ergerde en dat ze haar geduld begon te verliezen. Behalve Peter, had verder niemand haar ooit gewezen op haar fouten en vergissingen. �Goed dan. Vertel dan maar eens wat je te bieden hebt.� Wetende dat hij in een discussie nooit zo snel opgaf, kneep Hilde wantrouwend haar ogen samen. �Zoals ik al zei, ik wil je weer graag weer aanstellen. In je oude baan. We kunnen de afgelopen weken als extra vakantie bestempelen. Wat vindt je daarvan? Het zal in deze tijd van crisis niet gemakkelijk zijn om een goede baan te vinden. Zeker niet zo'n goedbetaalde als deze.�

Peter keek haar ongelovig aan. Was dat alles? �Het is best grappig dat je dat zegt. Daar was ik inderdaad best onzeker over. Echter, het lijkt erop dat het niet opgaat voor mensen met mijn expertise. Sinds gisteren heb ik een uiterst interessant aanbod op zak.� Hilde opende haar mond maar er kwam geen geluid uit. Dat had ze blijkbaar niet verwacht. Wraakzuchtig strooide hij nog wat extra zout in de wond. �Trouwens, waarom zou ik terug willen keren naar een zinkend schip? Je staat immers op het punt om je belangrijkste klant te verliezen! Vertegenwoordigen zij niet 80% van je omzet?� Van rood werd ze wit. Toen grauw. �Hoe weet jij dat?� �Dat is niet zo moeilijk,� antwoordde hij, �wie denk je dat me een aanbod heeft gedaan?�

�Dat mag niet,� riep ze gedecideerd, �je hebt een concurrentiebeding.� Peter grinnikte. �Dat is om twee redenen niet van toepassing. �Ten eerste hebben ze mij benaderd nadat ik hier al weg was. Ten tweede heb ik dat beding nooit ondertekend.� Hilde knipperde met haar ogen. �Heb je dan geen enkele loyaliteit met het bedrijf? Je hebt per slot van rekening veel aan ons te danken.� Peter zuchtte en schudde meewarig zijn hoofd. �Inderdaad, ik heb hier veel geleerd. Maar om het werk van vier mensen te doen moest ik natuurlijk wel mijn avonden en weekenden opofferen. Zodat jij met de eer kon strijken bij de Raad van Bestuur.� Nu deed Hilde er het zwijgen toe, ze was verslagen.

�Aangezien ik tijd nodig heb om me voor te bereiden op mijn nieuwe baan, wil ik dit gesprek be�indigen. Overigens ben ik er zeker van dat ook jij jouw tijd hard nodig hebt. Bijvoorbeeld om een goede uitleg te bedenken voor de Raad van Bestuur.� In de twee jaar dat hij onder haar gewerkt had, had ze er nog nooit zo gebroken en verslagen uitgezien als nu. Dit ging haar de baan, status, carri�re, bonussen, en alles wat er verder nog mee samenhing, kosten. Het wereldje was zo klein, ze zou zeker niet meer aan de bak zou komen. Van haar bravoure en arrogantie was niet veel meer over. Geslagen en verslagen, dat was ze. �Alsjeblieft. Ga alsjeblieft nog niet weg.�

Peter was maar om ��n reden op haar uitnodiging ingegaan. Dat was om het zoet van de overwinning te proeven. Om haar op haar plaats te zetten en haar te laten voelen hoe stom ze geweest was. Echter, nu zag ze er wel heel hopeloos uit. Het leek er zelfs op dat ze er alles voor over zou hebben om hem terug te krijgen. Dat bracht hem op een idee. In hoeverre zou ze bereidt te gaan om haar doelen te verwezenlijken? Er was maar een manier om daar achter te komen. �Uiteindelijk zul je vast wel iemand vinden die mij kan vervangen. Hoewel ik denk dat iemand met mijn expertise toch minstens enige maanden nodig zal hebben om zich in het systeem te verdiepen. Reken er ook maar op dat, als je al iemand zou vinden die per direct zou kunnen beginnen, en als het hem al zou lukken, je op zijn minst een half jaar verder bent.� �Alsjeblieft, smeekte ze, jij bent de enige die ons overeind kan houden. Als zij vertrekken word ik aan de dijk gezet. Na deze catastrofe kom ik nooit meer aan de slag.� Peter knikte beamend. �Nu je het bedrijf zo goed als naar de klote geholpen hebt, zou dat wel eens kunnen kloppen. Dat staat vast helemaal niet goed op je CV.� Hilde kleurde weer, maar het was niet duidelijk of dat door schaamte kwam of door woede.

�Overigens zou ik een serieus aanbod best willen overwegen,� zei hij, terwijl hij weer ging zitten, �per slot van rekening ben ik de kwaadste niet.� Haar gelaatsuitdrukking verraadde dat ze hierop had gehoopt. Peter was er zeker van dat ze hem een hele lijst met zaken zou kunnen aanbieden. �Ik kan je een forse salarisverhoging bieden en extra verlofdagen.� Het was alsof ze wilde voorkomen dat hij direct van gedachten zou veranderen, zo snel had ze gesproken. Dus besloot Peter om haar wat af te remmen. �Voordat we op die specifieke zaken zullen ingaan, wil ik dat je al je kleren uitdoet.�

Het duurde een paar seconden voordat de woorden tot haar waren doorgedrongen. �WAT? Wat zeg je daar? Wat wil je dat ik doe? Ik kijk wel uit! Hoe durf je!� Peter bleef rustig zitten. �Stotterde ik soms? Kleed je uit. Alles, helemaal!� �Nee! Geen sprake van! Hoe durf je dit tegen me te zeggen!� Nu haalde hij zijn schouders op. �Jammer dan. Helaas hebben we dan verder ook niets meer te bespreken.� Vervolgens maakte hij aanstalten om te vertrekken. �Wacht, riep ze, terwijl ze zijn arm vastpakte, ik kan je een salarisverhoging geven van 20.000 euro. Netto! En zoveel verlofdagen als je wilt.� Peter draaide zich nog eens om. �Je hebt het geloof ik nog steeds niet in de gaten. Ik werk hier niet meer, en zal hier ook niet meer werken, omdat jij een arrogante, machtswellustige trut bent! Jij bent de oorzaak van de meeste problemen hier. Elke keer als een van die machtsspelletjes van je mislukten, kon ik de rotzooi opruimen.� Hij haalde even diepe adem en vervolgde zijn tirade. �Maar je hebt geen macht meer over mij. Dat is voorbij. Je hebt het allemaal verspeeld. Ik heb de kaarten nu in handen en ik bepaal het spel. Als je wilt meespelen dan zul je het moeten doen met de kaarten die ik je geef!� Hilde zei geen woord meer en stond, met een bevroren blik die het midden hield tussen angstige onzekerheid en ziedende woede, roerloos naar hem te luisteren. �O ja, nog wat. Denk maar niet dat een simpele strip voldoende zou zijn om mij over te halen. Hoogstens zou je daarmee mijn bereidheid belonen om �berhaupt hier te verschijnen en naar die onzin van je te luisteren.� Omdat ze nog steeds niets zei vroeg Peter zich af of hij te ver was gegaan, of te snel. Niet dat het iets uitmaakte, het was nu toch al te laat. �Wat wordt het,' vroeg hij, �een strip van jou of de deur voor mij?�

�Ik kan het niet, fluisterde ze, ik durf het niet. Ik ben getrouwd en heb een dochtertje van twee. Dit kan ik hun niet aandoen.� Peter haalde zijn schouders op. �Goed dan, grinnikte hij vals, vertel hen dan straks maar dat je vanwege incompetentie ontslagen bent. Overigens, is jouw man enige maanden geleden niet failliet gegaan?� Het was een stoot onder de gordel, Peter wist het, maar ze verdiende het. Hilde ondertussen, zag er gewond uit. Weer zwijgend, begon ze haar hoofd te schudden. Hoewel hij er zeker van was dat ze vroeg of laat door de knie�n zou gaan, had hij plots genoeg van alle afleidende bewegingen. �Ik geef je nog twee minuten, zei hij, ondertussen op zijn horloge tikkend, als je dan nog niet uit de kleren bent, ben ik weg. Definitief!� �Ik kan het niet.� Daar reageerde Peter niet meer op. In plaats daarvan bleef hij op zijn horloge kijken. �Nog anderhalve minuut.� �Je kunt me niet dwingen,� zei ze, met gebarsten stem. �Van dwingen is geen sprake. De keuze is namelijk geheel aan jou. Het is je baan of je kleren. Nog precies 1 minuut...� Juist op het punt dat hij het op wilde geven, en dacht genoegen te moeten nemen met de vernederingen die hij haar had bezorgd, ontdooide het tableau voor hem. Blijkbaar was ze tot de slotsom gekomen dat het dreigende fiasco van ontslag erger zou zijn, dan bloot onder zijn ogen heen en weer te paraderen. Dus begon ze zich ineens uit te kleden.

Hoewel het dragen van zakelijk kleding in de kledingcode van het bedrijf was voorgeschreven, had Hilde zich daar nooit aan gestoord. Zo ook vandaag niet. Ze droeg een blauwe jeans en een mouwloos bloesje. Haar voeten staken in schoenen met kleine hakjes, zonder sokken. �Als ik jou was zou ik maar opschieten. De tijd is bijna om.� Zittend, terwijl ze haastig de knoopjes van haar bloes opende, schopte ze haar schoenen uit. Zonder verdere plichtplegingen liet ze het kledingstuk van haar schouders glijden. De spierwitte, kanten bh contrasteerde sterk met haar steeds roder wordende gezicht. Daarna opende ze haar broek en trok die, heel even opwippend, over haar heupen. Vervolgens trok ze de pijpen over haar knie�n, en uiteindelijk haar enkels. �Te laat, de tijd is om,� zei hij, zich ondertussen naar de deur bewegend. Het duurde even voordat ze in staat was te reageren. Maar toen sprong ze op en rende achter hem aan. Hij was al half in de gang toen ze hem bij een arm te pakken had. Gelukkig voor haar werd de etage nog maar zelden bezocht en was er dus niemand die dit bijzondere tafereel kon zien. Door haar actie vermoedde Peter echter dat ze nog wanhopiger was dan hij had gedacht. �Alsjeblieft, ga niet weg,� smeekte ze, �ik doe het toch al.� Hoewel hij ter plekke besloot om inderdaad niet weg te gaan, en zelfs om zijn baan terug te nemen, deed hij of hij erover na moest denken. Toen hij terugliep in de richting van de vergaderkamer gaf hij stilzwijgend, alleen maar met een simpel knikje, te kennen dat ze hem moest volgen. Hilde begreep de boodschap en vluchtte terug naar binnen. Ditmaal ging ze niet meer zitten maar bleef ze staan. Het leek erop dat ze eieren voor haar geld gekozen had en had ingezien dat ze geen andere keus meer had. Nu was het Peters beurt om te gaan zitten. Onder zijn starende blik bracht ze haar handen op de rug en ontknoopte ze haar bh. �Stop!� Van haar stuk gebracht gehoorzaamde Hilde direct. Peter pakte, en opende, zijn zakmes en gaf het haar. Ze staarde ernaar, terwijl de betekenis ervan langzaam tot haar doordrong. �Je hebt je niet snel genoeg uitgekleed. Snijdt de rest maar door, dat is je straf. Voor alle duidelijkheid; als je de volgende keer weer te langzaam bent, geldt hetzelfde voor de knopen van je bloes. Waarschijnlijk zal het niemand opvallen dat je geen ondergoed meer aan hebt, voor je bloes zal dat niet opgaan. Dat zou vragen oproepen.�

Hilde begreep maar al te goed dat ze niet meer in de positie was om te protesteren of commentaar te leveren. Het mes was scherp, dus het kostte maar een enkele haal om de bandjes van haar bh een voor een doormidden te snijden, en daarna de strook tussen de cups. Wat eens een bh was, viel direct op de grond. Ze had kleine borsten, erg kleine borsten zelfs, kleiner dan hij zich had voorgesteld, met scherp afgetekende en puntige tepels. Dat ze kleine borsten had vond hij niet erg. Integendeel, daar hield hij juist van. Tot zijn verrassing deed ze geen poging om haar borsten te verbergen. Waarschijnlijk had ze, terecht, al verwacht dat ze die toch weg zou hebben moeten halen. Direct na het doorsnijden van haar bh, deed ze hetzelfde met haar slipje. Ook dat ging moeiteloos. Echter, toen ze hem het mes teruggaf bedekte ze zichzelf w�l met een van haar handen. Met een eenvoudige, maar dwingende beweging van een wijsvinger maakte hij duidelijk dat ze die hand weg moest halen. Tot haar navel blozend deed ze dat, met zichtbare tegenzin. Het waarom werd meteen duidelijk. Hilde had geen schaamhaar meer. Ze had zich zo kaal en glad geschoren dat er zelfs geen stoppeltjes meer zichtbaar waren. Omdat hij haar preuts had ingeschat, werd Peter er door verrast.

Dat weerhield hem echter niet om haar nog verder te vernederen. Keurend om haar heen lopend, goedkeurend knikkend, nam hij elk detail van haar lichaam in zich op. Hoewel ze tegen de 30 moest lopen, en een kind gebaard had, was ze nog steeds een heel lekker snoepje. Om de een of andere reden leek ze de keuring niet te appreci�ren maar daar stoorde hij zich niet aan. Rustig ging hij weer zitten en zei haar hetzelfde te doen. Het was het juiste moment om over de voorwaarden voor zijn terugkomst te praten, vond hij. Toen ze aanstalten maakte om weer op de stoel te gaan zitten, schudde hij echter zijn hoofd. �Niet op de stoel, maar op de tafel.� Met een verbeten grimas volgde ze zijn instructies op. �Schuif zover omhoog dat je voeten van de vloer zijn. Goed zo. Zet nu je voeten op de tafel. Nee, niet tegen elkaar. Houdt ze ongeveer 30 centimeter uit elkaar. Zet je handen op de tafel, achter je, en leun naar achteren.� Hilde deed alles wat hij zei, zonder commentaar te leveren. Toen hij eenmaal klaar was, was ze als het ware in de etalage gezet. Haar borsten waren op ooghoogte en in dezelfde oogopslag kon hij haar kut zien. Met haar voeten uiteen en haar armen achter haar was het onmogelijk om iets te verbergen. �Perfect zo,� zei hij, genietend van het tafereel, �laten we het nu maar eens over de arbeidsvoorwaarden hebben.� Hilde opende haar mond om iets te zeggen maar met een handgebaar legde hij haar het zwijgen op. �Laat ik duidelijker zijn; ik geef je mijn voorwaarden. Ten eerste, salaris. Ik wil een verhoging van 30.000 euro. Vanzelfsprekend netto. Ten tweede, vakantie. Ik wil 10 extra dagen per jaar. Is dat tot dusver haalbaar?� Peter vermoedde dat hij veel meer had kunnen vragen, zo snel knikte ze. Het ging hem echter helemaal niet om het geld. �Ten derde, plichten. Van nu af aan beslis IK hoe en wat ik doe. Je bent alleen nog mijn baas in naam, voor de vorm. Akkoord?� Hoewel het een vraag leek was er maar ��n antwoord mogelijk. Hilde besefte dat heel goed dus knikte ze weer. Bij zijn vierde, en laatste, punt begon Peter breed te lachen. �Dat waren de makkelijke voorwaarden. Laat het ons nu hebben over de lastiger zaken.� Er verscheen een frons op haar gezicht. �Het vierde punt ben jij, ik wil jou hebben!�

�Nee,� zei ze gedecideerd, nadat tot haar was doorgedrongen wat hij bedoelde, �dat kan ik niet en dat doe ik niet.� De reactie van Peter was ijzig en scherp. �Hou je mond, geen woord meer!� Hilde hield prompt haar mond dicht. �Het komende halfjaar, zo lang duurt het voordat alles weer werkt, breng je elke maand een week �n een weekend bij mij door. In die week ga je gewoon naar je werk, daarna ga je echter met mij mee naar huis. Daartussendoor ontmoeten we elkaar een of twee keer per week, voor een paar uur. Soms hier, soms ergens anders.� Hilde begon met haar hoofd te schudden. �Nee, nee, dat kan ik niet.� �Jawel hoor, dat kan je wel. En dat zul je ook.� �Dit is verkeerd, hiertoe kan je me niet dwingen.� �Wie dwingt je ertoe dan? Dat kan alleen maar jijzelf zijn.� De vastberaden blik die ze hem gaf, verraadde dat zij daar heel anders over dacht. Het vertelde hem dat ze er nooit en te nimmer mee zou instemmen. Peter gniffelde. Alsof ze �berhaupt een keuze had. Het werd tijd dat ze besefte hoezeer hij haar onder controle had en bij wie de macht lag. Daarom stond hij snel op en liep op haar toe. Hilde fronste maar bleef zitten. Hij stond nu zo dichtbij dat ze verder naar achteren moest leunen. Als ze dat niet gedaan zou hebben, als ze geprobeerd zou hebben om rechtop te gaan zitten, dan zou ze pal tegen hem aan gezeten hebben. Peter keek haar recht in de ogen aan, met een strakke, strenge blik. Vervolgens stak hij een hand uit en kneedde een van haar borsten. �Nee, niet doen, laat dat,� probeerde ze, terwijl ze armen ophief. Met als resultaat dat ze nog verder naar achteren moest leunen. �Ga als de gesmeerde bliksem terug in positie,� commandeerde hij met ijskoude stem. Als door een adder gebeten schoot ze terug omhoog en bracht ze haar armen weer achter haar rug. Steunend op haar handen zat ze opnieuw half rechtop, waarna Peter weer een van haar borsten begon te kneden. Deze keer huiverde ze en vormde ze met haar mond het woord �nee�. Maar ze bleef stil zitten en zei niets meer. Ook niet toen hij met zijn andere hand, hetzelfde deed met haar andere borst. Langzaam kneedde hij het setje kleine borsten en langdurig speelde hij met de tepels. Net zo lang tot ze onder zijn vingers harder werden. Al die tijd hield Hilde haar ogen stijf dicht, een vertwijfelde en vergeefse poging om te negeren wat hij met haar deed. Uit schaamte of angst, het maakte hem geen donder uit, boog ze haar hoofd naar achteren. Terwijl hij haar met een hand bleef masseren, bewoog hij de andere in een stevige aanraking naar beneden. Over haar buik en navel, waar hij een paar keer omheen cirkelde, naar haar schaambeen. Daar verhoogde hij de druk van zijn hand, zodat ze heel precies kon voelen waar hij was aanbeland. Vervolgens streelde hij over de buitenste schaamlippen van haar kut. Hier begon Hilde licht van te kreunen. Terwijl Peter doorging met het masseren van haar borsten en haar kut, opende Hilde haar benen een ietsje meer. Hij had er geen idee van of ze zich daarvan bewust was of niet. Zonder verdere waarschuwing, en vastberaden, penetreerde hij haar met een middelvinger. Daar stokte haar adem van. Na even heel rustig aan gedaan te hebben, begon hij in en uit te bewegen en werkte zo zijn vinger dieper en dieper in haar kut. Het ritme liet hij overeenkomen met het ritme waarin hij haar borsten kneedde. Hilde kreunde opnieuw, een ietsje luider nu. Waarop Peter in ��n keer elke contact met zijn handen verbrak en achteruit stapte. Het kostte haar een paar seconden voordat ze besefte dat ze niet langer betast werd. Pas toen opende ze haar ogen en keek ze hem vol verachting aan. Maar ze had niet kunnen verbloemen hoezeer haar lichaam had gereageerd. Behalve verachting, dacht Peter ook nog iets anders in haar ogen te lezen. Maar dat wist hij niet zeker. In elk geval was het haar nu heel duidelijk dat ze niets meer te vertellen had.

�Een keer per maand een week en een keer per maand een weekend, plus een paar keer per week een paar uur, een halfjaar lang, zei hij zachtjes maar niet mis te verstaan, zonder beperkingen of afzeggingen. Dan begin ik maandag weer.� Hilde keek gekwetst. Desondanks knikte ze, verslagen en verbijsterd. �Ik dacht wel dat we het eens zouden worden,� glimlachte hij. �Aangezien het nu pas dinsdag is, vind ik dat je tijd genoeg hebt om de nodige voorbereidingen te treffen voor het komende weekend. Zo, nu dat geregeld is, is het tijd om je eens goed te nemen.�

Na die woorden trok hij zijn broek en onderbroek uit. Hij had al een hele tijd een enorme erectie dus stapte hij direct voor haar. Hilde bood geen enkele weerstand meer, haar wil was compleet gebroken. In plaats van te protesteren of zich te verzetten deed ze haar ogen weer stijf dicht en leunde ze naar achteren. Op basis van wat hij zojuist met zijn vinger had gevoeld, en hoe ze daarop had gereageerd, had hij de indruk dat ze tamelijk nauw was. Dat was ze inderdaad. Daarom penetreerde hij zich voorzichtig, maar even goed diep naar binnen. Haar eerste reactie kwam pas toen hij helemaal in haar zat. De kreun was zacht en ingehouden, maar onmiskenbaar. Peter hield haar stevig bij haar schouders vast, waardoor hij haar in de juiste positie kon houden. Vervolgens neukte hij haar. Het duurde maar een paar tellen voordat haar gekreun toenam in frequentie en volume. Tot zijn teleurstelling kon hij het echter maar enkele minuten volhouden, toen kwam hij al klaar. Peter dacht dat het kwam door de spanning in de hele situatie en door de diepe opwinding die hij tijdens het machtsspel had gevoeld. Hoewel zij natuurlijk niet klaargekomen was, verre van dat, hadden haar reacties tijdens het vluggertje wel het vermoeden opgeroepen dat als dat wel zou zijn gebeurd, het wel eens heel heftig geweest zou kunnen zijn. Dat vermoeden zou hij het komende weekend eens goed gaan onderzoeken. Voor nu vond hij het echter prima zo en dus trok hij zich plompverloren uit haar terug. Hoewel ze zachtjes huilde, bleef Hilde roerloos liggen. Peter boog zich over haar en kuste zachtjes, een voor een, haar ogen. �Ik ga nu naar beneden en zal het systeem alvast provisorisch repareren en starten. Zodra je jezelf hebt opgeknapt kom je ook.� Vervolgens liep hij de kamer uit. Ondertussen zag hij uit zijn ooghoeken dat ze rechtop ging zitten, waarna hij zachtjes de deur achter zich sloot.

Het kostte hem maar een paar minuten om het probleem in het systeem op te lossen. Het enige dat er mis was, was dat een van de vijf �mijnen� was afgegaan die hij stiekem in de programmacode had geplaatst. De overige vier lagen nog rustig te wachten. Die vormden de verzekering dat ze zich aan de afspraken zou houden. Zonder de juiste preventieve handelingen zouden die immers de komende maanden ook nog afgaan. Voorlopig zou ze hem bitter hard nodig hebben.

Peter verrichtte juist de laatste handelingen toen Hilde al binnenkwam. Uiteraard had ze zich fatsoenlijk aangekleed en ze had zelfs de tijd genomen om zich weer op te maken. Het avontuur op de derde etage was haar niet aan te zien. Althans, als je van niets wist. Maar Peter wist het wel, en daarom viel hem de licht doorschijnende bloes op, en dan vooral de voorzichtige print van haar naakte tepels. Aangezien hij klaar was, kondigde hij zijn vertrek nu en zijn herstart op maandag aan. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, zo wenste Hilde hem een prettig weekend. Peter kon de impuls om haar gedag te kussen maar net onderdrukken. Daarvoor was het niet het geschikte moment, met de drie lapzwansen in de buurt. Trouwens, het komende weekend zou hij met haar kunnen doen waar hij zin in had.

Plaats reactie