Soms worden je dromen werkelijkheid, zelfs zonder dat je er iets voor hoeft te doen. Vorige week overkwam het mij. Vrienden van me kwamen een gezellige avond en nacht video kijken. Vier films zouden ons in marathonvorm wakker moeten houden. Echter kwam Guido met een aangename afwisseling. Tijdens de video hadden we met z'n vieren behoorlijk wat drank genuttigd en kregen het behoorlijk warm. Een slinger aan de termostaat werkt altijd extra goed. Frank, Guido, Erik en ik (Xander) kennen elkaar al vele jaren en al veel aparte dingen uitgehaald. Niemand keek dan ook verbaasd toen
Guido vroeg of ik ergens kaarten had. Hij wilde wel een potje "Kaartje blazen" spelen. In plaats van het glaasje eronder, met alcohol, leeg te drinken besloten we voor straf dat de verliezer een kledingstuk uit moest trekken.
Nog voor we wel begonnen waren zat ik al met een ongelofelijke stijve in mijn broek. De gedachte dat de andere langzaam uit de kleren moesten maakte mij nog warmer. Het stapeltje kaarten werd op het glaasje gezet en om de beurt bliezen we een aantal kaarten van de stapel. Degene die de laatste kaart van het glaasje blaast verliest het potje en kan niets anders doen dan een stukje textiel te verplaatsen.
Ik begon en blies voorzichtig enkele kaarten van de stapel. Frank volgde zonder consenquenties, maar Erik blies letterlijk te hard van stapel en liet de grote stapel in één keer van het glas vallen. Direct grote hilariteit en dat alleen vanwege het eerste kledingstuk. Dat belooft nog wat voor de nabije toekomst. Erik trok in één beweging zijn Nikeschoen van zijn voet en gooide hem van zich af. De trend van onthaasten heeft duidelijk nog niet bij Erik plaats gevonden.
Het stapeltje kaarten werd weer teruggelegd en Guido mocht voor het eerst blazen. Na een aantal rondjes blazen blies Frank uiteindelijk de laatste kaart weg en gooide zijn schoen richting de eenzame Nike van Erik. In de beurten erna volgende de andere schoenen van Erik en Frank, evenals mijn schoenen en één sok. Guido, die nog niets verloren had, werd steeds wilder en probeerde iedere keer de laatste kaart voor mij te bewaren.
Dit moest hij tot 5 maal toe beslechten, waardoor zijn kisten, sokken en trui in een hoog tempo verdwenen van zijn prachtige lichaam. Zijn inmiddels stijf geworden tepels waren al duidelijk zichtbaar door zijn strakke t-shirtje. De kaarten werden vochtiger en plakte in grote getalen aan elkaar. Hierdoor vielen de kaarten sneller van het glas. Mijn andere sok vond de weg in de grote ruimte en ook Franks sokken legde dezelfde route af.
De echte spanning begon toen Guido verloor en langzaam zijn shirt uit zijn broek trok. Ik zag de gezichten van Frank en Erik geboeid toekijken en begon stiekem op meer te hopen. Ook Guido had weinig trekjes van een verliezer om zich heen, want met veel show liet hij zijn shirtje door de kamer vliegen. Trots toonde hij zijn strakke borstkast. Dat zijn broek ook strakker stond dan anders was mij al eerder opgevallen, maar het naderende verlangen maakte mij gek. Snel legde ik de kaarten weer op het glas en blies als eerste.
Of Frank onder de indruk was van Guido's torso valt niet meer te achterhalen, maar de gevolgen staan mij nog helder op het netvlies. Frank verloor tot tweemaal toe en kwam toen op gelijke hoogte met Guido.
Ook zijn trui en shirt moest hij uittrekken.
Franks uiterlijk haalde het niet bij die van Guido, maar lelijk was hij zeker niet. "Het wordt tijd dat Xander en Erik ook eens wat meer verliezen." riep Guido tegen Frank. Erik en ik lachte elkaar hartelijk toe, maar de beden van de andere twee hielpen wel. In vlot tempo werden de sokken van Erik en onze truien weggespeeld. De kansen keerden echter voor ons op het moment dat Guido tijdens een lachbui alle kaarten ineens van het glas proestte.
Zijn lach ging over in ons gejoel en als een volleerd stripper liet Guido zijn spijkerbroek zakken. Een strakke witte boxer die als een tent omhoog stond werd zichtbaar. Veel tijd om het te bewonderen gaf Guido ons niet, want hij wilde revanche. Dit kostte mij mijn t-shirt, Frank zijn spijkerbroek en Erik zijn shirt en broek. Daar zaten we dan: ik aan kop met twee kledingstukken en de andere drie in hun boxer of slip. Zonder twijfel allemaal met een flink lid in het weinige textiel dat ons gescheiden hield van een Adamskostuum.
De kaarten werden op het glas gelegd en Guido blies; ik en Frank volgden. Erik kreeg een moeilijke opgave want slechts 4 kaarten lagen nog op het glas. Uiterst behoedzaam, met het zweet op zijn voorhoofd, blies hij slechts 1 kaart van de stapel. De spanning steeg en Guido blies langzaam. Hij kon echter niet voorkomen dat de laatste 3 kaarten van het glas vielen. Gejuig en gejoel verbraken de stilte. Als een echte entertainer stond Guido op en liep naar de stapel kleding die in de loop van het spelletje gestaag was gegroeid. Als een machtig koning stond hij op de verhoging van textiel en riep: "Heren van mijn volk, aanschouw het wonder en laat waardering blijken door overige stukken toe te werpen.
En langzaam liep hij zijn witte boxer zakken. Met een klap sloeg zijn stijve lid terug tegen zijn buik. Ik gaf na wat bewonderingswaardige blikken gehoor aan de oproep en trok mijn broek en boxer uit. Erik en Frank volgden met enige aarzeling. En daar stonden we, amper 1 uur na de aftiteling, spiernaakt met ieder vele centimeters mannelijkheid. Wie verwachtte dat dit spel werd vervolgd door vervolgactiviteiten op het gebied van de seksuele lust, moet ik teleurstellen.
De boxers en slip gingen weer aan en wij vervolgden onze filmmarathon met een spannende film. Deze spanning kon mij echter niet meer boeien. Mijn ogen waren meer op de berg kleding gericht. Vanaf die tijd draai ik de persoonlijke film nog vaak in mijn hoofd af.
