"Een gebroken neus? Maar hij had zijn gordel toch om?" vroeg Dijkman, bijna onmerkbaar zijn rechterhand aan zijn broek afvegend. De dokter glimlachte op een vreemde manier. "Ja, dat wel, maar eh... het lijkt me beter dat u dat aan meneer Prinsen zelf vraagt. Maar ik waarschuw u dat hij niet erg mededelzaam is over het ongeval." Met opgetrokken wenkbrauwen verliet Dijkman het kantoor van de arts en ging op zoek naar Prinsen. Boersma had gelijk gehad. Prinsen bleef hem vanachter zijn verband misprijzend aankijken en ontweek elke gerichte vraag, die de inspekteur stelde. Deze gaf het uiteindelijk op en verliet de ziekenzaal. Tot zijn verrassing wachtte een aardig uitziend meisje hem op de gang op. "Inspekteur? Neem me niet kwalijk, maar ik hoorde u met Jan praten. Ik ben Femke Hopma, de vriendin van eh..." ze knikte veelbetekenend naar het norse mummiegezicht van Prinsen. De inspekteur knikte begrijpend en nam haar mee naar de dichstbijzijnde wachtkamer, waar ze plaats nam. "Ik heb begrepen dat u zich in de auto bevond ten tijde van het ongeval?" Het was meer een vaststelling van een feit dan een vraag, en Femke knikte dan ook met graagte. "Ja, dat klopt, we waren net naar de race geweest en toen..." "Hoho", Dijkman stak afwerend zijn handen omhoog. "Ik had liever dat u helemaal aan het begin begon. Doe maar rustig aan, ik heb de tijd."
In dit geval wel tenminste, dacht hi jin zichzelf... Femke was een aardig, vriendelijk meisje dat maar ‚‚n slechte karaktertrek had; als ze ergens haar zinnen op gezet had wilde ze het meteen, en wel ogenblikkelijk. Ze had er geen vijf minuten voor nodig gehad om haar laatste vriend, Jan Prinsen, aan de haak te slaan. Nu was Jan bepaald geen licht - om maar niet te zeggen een domoor van het zuiverste water, dus Femke's laatste
verovering was een gemakkelijke.
Jan Prinsen was de jongste bediende bij een administratiekantoor, en hij
besteedde bijna al zijn vrije tijd aan zijn hobby: autoracen. Nu was Jan's
inkomen niet ruim genoeg om een achtcilinder bolide aan te schaffen, maar, zo
dacht hij, met de juiste accessoires kun je van elke auto een would-be
racemonster maken. Nou, Femke was onder de indruk; de felle kleuren, de fijne
biezen die de ronde lijnen accentueerden, de spoilers voor en achter, de
kuipstoelen en het dashboard dat de hele breedte van het interieur besloeg -
alles was even indrukwekkend. Alleen de auto zelf...
Nou ja, als Jan er maar plezier in had. Ze bewonderde hem en zijn ambities, en
ook die zondag had ze - alleen voor hem - weer urenlang in de hitte en de
uitlaatgassen gestaan, zodat hij met knipperende ogen - hij had eigenlijk een
bril nodig - de ene bolide na de andere voorbij kon zien flitsen.
"Met zo'n snelheid over de baan gaan", peinsde hij hardop, "dat moet nog
lekkerder zijn dan klaarkomen..."
Het waren die woorden die Femke's nogal trage verstand in beweging zetten.
Ergens diep in haar geest stak een zonderling plan de kop op - en als ze zich
eenmaal iets in het hoofd haalde...
Een uurtje later, gezeten in het luxe interieur van Jan's auto, ging Femke tot
daden over. Jan schakelde net naar de vierde versnelling toen hij haar hand
in zijn kruis voelde.
"Ben je wel eens achter het stuur klaargekomen?" vroeg ze hees.
"Watte? Nee, natuurlijk niet. Wat doe je nou?"
In de tijd dat ze Jan had leren kennen was Femke er verrekt handig in
geworden; binnen enkele sekonden had ze zijn broek geopend en zijn nog slappe
lul tevoorschijn gehaald. Met geoefende vingers wist ze het nodige leven in
te blazen. Jan keek even verrast omlaag en grinnikte.
"Geile donder", zei hij nog en koncentreerde zich weer op het verkeer.
Zodra Femke vond dat zijn paal stijf genoeg was boog ze zich nog verder
voorover en nam de paarse eikel tussen haar lippen. Jan kreunde genietend.
"Jezus, wat ben je toch een geile teef", zei hij kwasi verontwaardigd, en in
zijn opwinding duwde hij het gaspedaal nog iets verder omlaag, zodat de wagen
nog sneller ging rijden.
Femke was vastbesloten haar uiterste best te doen. Ze wist dat Jan erg van
zuigen hield - en ook van racen. Een kombinatie van beiden moest dus wel het
einde voor hem zijn. En dat werd het ook... bijna...
"Hoe is het mogelijk", riep Jan ineens uit.
"Zo bijzonder is het nou ook weer niet", zei Femke geschrokken.
"Nee, niet dat", hijgde Jan bijna ademloos, "daarbuiten, die auto; hetzelfde
model, hetzelfde bouwjaar. Eens kijken of ik hem in kan halen..."
Een gekoncentreerde blik verscheen op zijn gezicht, en de wagen schoot
vooruit. Femke hernieuwde haar aktiviteiten, met twee handen langs zijn zak
strelend en zijn paal van top tot wortel intensief likkend tot hij begon te
kloppen van spanning.
"Hij heeft me gezien", juichte Jan, het gaspedaal zo ver mogelijk intrappend,
"maar ik ben hem al bijna voorbij."
"Hmmmm hmmm", mompelde Femke, niet in staat iets te zeggen door het zwellende
vlees dat haar mond steeds verder openwrong. Tjonge, wat deed ze haar best...
"Daar is de tunnel", schreeuwde Jan boven het geraas van de motor uit, "het
beslissende moment; wie het eerst boven is!"
Het was fantastisch. De wagen dook op topsnelheid de diepte in, wat Jan en
Femke een zwevend gevoel gaf - juist op het moment dat hij voelde hoe zijn
ballen zich samentrokken.
"Ja, ja, ja", gilde hij nu, de motor op volle toeren, de ogen strak op de auto
naast hem gericht.
Omhoog ging het nu, op het naderende daglicht af. Behendig volgde hij iedere
beweging die de andere bestuurder maakte, van de linker naar de rechter zijde
van de weg laverend, zodat beide wagens elkaar net niet raakten.
Plotseling was daar het daglicht. Jan kneep zijn ogen even dicht, zonder de
ander uit het oog te verliezen. Maar goed ook, want deze hield steeds scherper
de rechterkant van de weg aan. Ergens onder hem borrelde iets; Femke stikte
bijna in de lading sperma die in haar keelgat schoot.
Dan klonk er een vreselijk gekraak onder de wagen, en alles kwam tot
stilstand. Weg was de verende beweging, weg was de snelheid. Er was alleen nog
stilte.
"Kutauto!" schold Jan, met beide handen op het stuur beukend in machteloze
woede. "Niks kan dit ding hebben, niks!" en met dikbetraande ogen duwde hij
Femke van zich af, ritste zijn broek dicht en vloog de wagen uit - letterlijk
en figuurlijk.

Toen Femke uitverteld was nam Dijkman haastig afscheid van haar, snelde de
wachtkamer uit en sloot zich in het dichstbijzijnde toilet op, alwaar hij
zich gillend van de pret op zijn knieen liet vallen.
Heel levendig zag hij het toneeltje voor zich dat hij de dag tevoren, even
buiten de tunnel, aanschouwd had; de vangrail die vlak na de afslag uit de
grond naar boven kwam, en de opgesierde Lelijke Eend die daar, meters verder,
van afgetakeld werd. Zo gekoncentreerd was Jan Prinsen op zijn 'minirace'
geweest dat hij nooit gemerkt had dat de bestuurder van de andere wagen vlak
na de tunnel rechtsaf was geslagen - en toen hij deze instinktief volgde was
zijn Eend bovenop de vangrail geschoven.
Maar het leukte was die gebroken neus. Zelfs nadat de auto tot stilstand
gekomen was had Prinsen zich niet gerealiseerd was er gebeurd was en was -
in blinde woede - de auto uitgesprongen. Kon hij weten dat deze zich een meter
hoger bevond dan gewoonlijk!