*** HOOFDSTUK 1 ***
Het meisje kwam de slaapkamer uit en sloot de deur achter zich. "Zij slaapt", zei ze tegen haar vader. "Ik heb 'r een slaapmiddel gegeven zoals de dokter gezegd heeft. Ze zal vannacht wel goed uitrusten." "Gelukkig dat hij er bent", zei hij. "Ik had anders niet geweten wat te doen... Ik zou haar nooit kunnen verzorgen zoals het moet... Een man is zo onhandig in dit soort dingen... Ik zou het met liefde voor haar doen, maar ik ben zo onhandig in die huishoudelijke dingen... met medicijnen en zo... Vrouwen doen dat zo veel beter." Het meisje glimlachte ernstig, waarbij lieve kuiltjes in haar wangen kwamen. Ze draaide verlegen rond op een hak, zodat haar blauwgebloemde jurk om haar benen fladderde en van boven om haar ronde borstjes spande. Zij merkte zelf nog niet hoe verleidelijk haar figuurtje begon te worden.
"Ik ben er toch", zei ze. "Waarom zou ik dan niet doen wat nodig is. Bovendien vind ik het fijn om thuis te blijven... Eigenlijk ben ik nu de huisvrouw... Ik zou het allemaal best leuk vinden als zij niet zo ziek was. Of doe ik het soms niet goed?"
"God nee, lieve Sandra, je bent een prachtdochter. Alleen, voor een jong meisje moet het toch onplezierig zijn altijd maar thuis te zitten, zonder ontspanning. Eerlijk gezegd die je het huishouden beter dan je moeder het ooit gedaan heeft. Alles is prima in orde... Maar op jouw leeftijd moet een meisje uitgaan, misschien een jongen ontmoeten, met wie ze later zal gaan trouwen." "Daar heb ik nog geen behoefte aan", viel Sandra hem in de rede. "Ik voel me heerlijk thuis. Die paar jongens die ik ken, doen me niets. Ze zijn gewoon niet interessant... Ze denken maar aan ‚‚n ding. De rest interesseert ze niet. Ik ken er niet ‚‚n, die ik als man zou willen hebben. Ook al zijn ze knap, dat is niet het belangrijkste voor een vrouw..." Sandra zweeg en ging naar de kast, waaruit ze een fles en een glas nam. "Waarom moet ik altijd alleen drinken, Sandra?" vroeg haar vader. "Je bent een groot mens. Je mag heus wel..." "Mag het?" vroeg het jonge meisje terwijl een glimlach haar gezicht opklaarde. "Dat vind ik heerlijk. Zo hier samen met jou, praten bij een glaasje, net als jij." "En een sigaret?" "Nee, eerlijk..." "Natuurlijk. Waarom niet? Ik begrijp heus wel dat je stiekem al rookt. Maar voor mij hoef je niets te verbergen." Sandra ging bij het raam zitten en stak een sigaret op, die haar deed hoesten. Rustig zaten zij daar samen rokend en drinkend, plotseling zwijgzaam als onschuldige samenzweerders. Guillaume was dol op zijn dochter en verwende haar schandelijk. Ook al sprak hij wel eens met haar over verlieven en verloven, hij had helemaal geen haast om haar te zien trouwen. Dat zou het einde zijn van de aanwezigheid van dit lieve jonge kind in huis en hij zou alleen achterblijven, een oude man. Toch was hij nog niet oud en lelijk evenmin. Hij was nog jeugdig slank, energiek en welbespraakt. Wel was hij ernstig. Werk en welvoeglijkheid wogen bij hem zwaar. Hij had strikte idee‰n omtrent gedrag en moraal, niet alleen voor zichzelf, ook voor zijn vrouw en dochter, al behandelde hij de laatste veel toegeeflijker.
De ville die ze bewoonden, een soort bungalow van ‚‚n verdieping, had hij met
hard werken verdiend en hij was er trots op. Ook het meubilair was met zorg
gekozen, smaakvol zonder overdreven luxe. Hij hield van glanzende voorwerpen,
van glaswerk. Hij las graag en veel in de talrijke boeken die hij bezat.
Ofschoon ruimdenkend, hield hij een oogje op de lectuur van Sandra, die ook
van lezen hield.
"Jammer dat we niet met vakantie kunnen", onderbrak het meisje plotseling het
lange zwijgen.
"Inderdaad jammer", antwoordde Guillaume. "Maar zoals de toestand nu is, kan
het helemaal niet. Hopelijk gaat het volgend jaar beter. Je weet best dat, als
het alleen aan mij lag... en ik wil niet dat jij helemaal alleen ergens ver
weg zit..."
"Ik ben toch al groot... Maar wees niet bang... Ik wil heus niet zonder jou
met vakantie, alleen... Wij zijn zo gewend met elkaar te leven, dat ik me
alleen verloren zou voelen..."
"Je moet maar eens wat gaan wandelen in de buurt. We hebben een groot park
naast de deur. Je bent teveel een huismusje... Temeer nu we niet eens even
samen uit kunnen gaan, zelfs niet naar de bioscoop. Op kantoor ben je ook al
teveel opgesloten. Ik maak me er ongerust over, dat jij hele dagen op dat
ministerie zit, in die stoffige, onfrisse atmosfeer."
"Ach nee, pappie. Frisse lucht genoeg bij ons. Onze kamer heeft een groot
raam en ik zit er alleen met Madame Simone. Heldere muren, modern meubilair.
Ik werk er heerlijk. En Madame Simone is een schat. Ze is zo lief voor mij."
"Toch zou ik graag willen dat je eens ging wandelen. Overigens zonder je bloot
te stellen aan onaangename avonturen."
Hiermee was het gesprek afgelopen. Beide namen ze een boek en gingen die
zitten lezen. Sandra dronk twee glaasjes, die haar vader haar had
ingeschonken. Toen ze naar haar slaapkamer ging, was ze een beetje dronken van
de ongewone traktatie. Met enige moeite bracht zij haar handen onder haar
nauwsluitende jurk en stroopte haar panties af. Toen zij tenslotte haar jurk
over haar hoofd trok, had zij alleen nog haar roze slipje aan, wat haar deed
lachen toen zij zichzelf in de spiegel zag.
Plotseling verstarde haar gezicht en met verbazing zag zij in de spiegel haar
tepeltjes hard worden. Ze beroerde een ervan met haar nagel en de kitteling
veroorzaakte een vreemd en opwindend gevoel, dat zij nooit eerder gehad had.
Zij hield op. Zoiets mocht je niet doen. Maar waarom niet? Op kantoor nam
Madame Simone soms haar volle borsten in de handen en lichtte ze op.
Waarschijnlijk sneden de banden van haar beha in haar schouders. Haar mollige
schouders... Madame Simone was een mollige vrouw, bijna weelderig rond. Toch
was zij prettig om naar te kijken. Een regelmatig gezicht, heldere oogopslag,
een zinnelijke mond, die vaak glimlachte en dan helder witte tanden toonde.
Soms ook keek zij nadenkend, starend naar Sandra, die zich afvroeg waaraan
zij zo gespannen dacht. Maar dan kwam zij weer tot zichzelf en glimlachte
opnieuw, alsof er niets aan de hand was.
"Omdat ik je zo knap vind, Sandralief", zei ze eens in antwoord op de
onuitgesproken vraag van het meisje. "Ik houd ervan naar iets moois te kijken.
Liever dan naar iets lelijks. Je ziet zoveel lelijks om je heen. Wat een
ontspanning is het dan om naar jouw schattige snuitje te kijken..."
"Ach nee, Simone", weerde Sandra af. "Ik ben een meisje als alle andere."
Toch kon ze het niet nalaten eraan toe te voegen dat zij gevleid was door het
compliment. Haar vader zei haar soms ook dat zij knap was, maar dat kon best
vaderlijke trots zijn. Voor hem was niemand zo mooi als zijn dochter...
"Hij heeft gelijk", protesteerde Madame Simone. "Je bent een mooi meisje. Wat
jammer dat wij zo in leeftijd verschillen..."
"Waarom?"
"Anders zouden wij heel goede vriendinnen kunnen worden."
"Maar.... ik dacht... dat wij toch goede vriendinnen zijn. Ik mag u heel
graag. U bent zo aardig voor mij. Alles wat ik van mijn werk weet, hebt u
mij geleerd. Bovendien, ik vind u ook een knappe vrouw..."
"Ik ben te dik..."
"Welnee! Een vrouw moet figuur hebben. Zo'n strijkplank is toch geen
gezicht... Een vrouw moet borsten hebben..."
Zij had even geaarzeld en toen gezegd: "...en billen..."
Sandra stapte in bed. In de duisternis dacht zij opnieuw aan Madame Simone.
Met open ogen in het donker zag ze de vrouw voor zich met haar onverstoorbaar
goede humeur, haar levendigheid, haar effici‰nte manier van werken, waarbij
haar gebaren steeds gracieus en harmonisch bleven.
Voor de rest was zij aangewezen op veronderstellingen. Madame Simone was
uiterst terughoudend over haar prive-leven. Zij droeg geen trouwring, wat
trouwens niets bewees: veel getrouwde mensen droegen tegenwoordig geen ring
meer. Maar Sandra wist zelfs niet waar haar collega woonde. Op kamers? In een
pension? Was er een man in haar leven? In elk geval verdiende ze redelijk,
getuige een omvangrijke garderobe, geregeld bezoek aan de kapper en de dure
en smaakvolle sieraden, die zij droeg. Sandra vroeg zich af waarom zij zich
zo voor haar collega interesseerde. Kwam het misschien door de ietwat
moederlijke, beschermende houding die Madame Simone jegens haar aannam...?
Soms babbelden zij over liefde en flirt. Toen Sandra eens bekende dat zij geen
vrienden had en niet veel om jongens gaf, scheen het alsof dit Madame Simone
duidelijk genoegen deed. Maar waarom?
Terwijl zij langzaamaan indommelde zei Sandra tot zichzelf dat Madame Simone
in ieder geval een raadselachtige vrouw was. Alleen tegenover haar of jegens
iedereen? Zij sliep tenslotte in met het voornemen dit raadsel te onsluieren.
Zij verlangde ernaar Madame Simone beter te leren kennen en haar vriendin
te worden. Een meisje had wel eens dingen, die zij niet aan haar ouders kon
vertellen. Maar aan een oudere vriendin..."
Met een schok was ze weer wakker en dacht aan de borsten van Madame Simone.
Die grote borsten. Een mal idee kwam bij haar op. Zij zou die borsten wel
eens naakt willen zien. Of... helemaal naakt. Niet alleen de borsten, maar...
Het jonge meisje was verrast door die plotselinge reactie. Hoe kwam zij aan zo
een slechte gedachte? Zij had het warm gekregen en wierp de lakens van zich
af, terwijl ze ongeweeglijk bleef liggen in haar dunne nachtjapon, de ogen
gericht op een beeld dat zich in de duisternis van haar kamer aftekende. Zij
was er zich van bewust dat haar vlees geprikkeld werd, dat haar borsten
opnieuw hard werden en de tepels zich puntten. Nooit eerder had zij zich zo
verward gevoeld. Zij gleed uit bed en opende het gordijn enigszins om wat
licht in de kamer te laten. Zij ging voor de spiegel staan en stroopte
langzaam haar nachtjapon op. Toen de donzige driehoek tussen haar dijen
zichtbaar werd, voelde ze zich ineens schuldig. Verschrikt vluchtte ze terug
in bed, trok de dekens over haar hoofd om te ontsnappen aan dat gezicht van
haar eigen lichaam, beschaamd over wat zij gedaan had. Van haar ouders had
zij zeker zoiets niet geleerd...
Alvorens opnieuw in te slapen nam zij zich voor om hierover met Madame Simone
te praten. Misschien kon die haar uitleggen wat dit alles betekende. Zij wist
zoveel en over zoveel dingen...
"God nee, lieve Sandra, je bent een prachtdochter. Alleen, voor een jong meisje moet het toch onplezierig zijn altijd maar thuis te zitten, zonder ontspanning. Eerlijk gezegd die je het huishouden beter dan je moeder het ooit gedaan heeft. Alles is prima in orde... Maar op jouw leeftijd moet een meisje uitgaan, misschien een jongen ontmoeten, met wie ze later zal gaan trouwen." "Daar heb ik nog geen behoefte aan", viel Sandra hem in de rede. "Ik voel me heerlijk thuis. Die paar jongens die ik ken, doen me niets. Ze zijn gewoon niet interessant... Ze denken maar aan ‚‚n ding. De rest interesseert ze niet. Ik ken er niet ‚‚n, die ik als man zou willen hebben. Ook al zijn ze knap, dat is niet het belangrijkste voor een vrouw..." Sandra zweeg en ging naar de kast, waaruit ze een fles en een glas nam. "Waarom moet ik altijd alleen drinken, Sandra?" vroeg haar vader. "Je bent een groot mens. Je mag heus wel..." "Mag het?" vroeg het jonge meisje terwijl een glimlach haar gezicht opklaarde. "Dat vind ik heerlijk. Zo hier samen met jou, praten bij een glaasje, net als jij." "En een sigaret?" "Nee, eerlijk..." "Natuurlijk. Waarom niet? Ik begrijp heus wel dat je stiekem al rookt. Maar voor mij hoef je niets te verbergen." Sandra ging bij het raam zitten en stak een sigaret op, die haar deed hoesten. Rustig zaten zij daar samen rokend en drinkend, plotseling zwijgzaam als onschuldige samenzweerders. Guillaume was dol op zijn dochter en verwende haar schandelijk. Ook al sprak hij wel eens met haar over verlieven en verloven, hij had helemaal geen haast om haar te zien trouwen. Dat zou het einde zijn van de aanwezigheid van dit lieve jonge kind in huis en hij zou alleen achterblijven, een oude man. Toch was hij nog niet oud en lelijk evenmin. Hij was nog jeugdig slank, energiek en welbespraakt. Wel was hij ernstig. Werk en welvoeglijkheid wogen bij hem zwaar. Hij had strikte idee‰n omtrent gedrag en moraal, niet alleen voor zichzelf, ook voor zijn vrouw en dochter, al behandelde hij de laatste veel toegeeflijker.
De ville die ze bewoonden, een soort bungalow van ‚‚n verdieping, had hij met
hard werken verdiend en hij was er trots op. Ook het meubilair was met zorg
gekozen, smaakvol zonder overdreven luxe. Hij hield van glanzende voorwerpen,
van glaswerk. Hij las graag en veel in de talrijke boeken die hij bezat.
Ofschoon ruimdenkend, hield hij een oogje op de lectuur van Sandra, die ook
van lezen hield.
"Jammer dat we niet met vakantie kunnen", onderbrak het meisje plotseling het
lange zwijgen.
"Inderdaad jammer", antwoordde Guillaume. "Maar zoals de toestand nu is, kan
het helemaal niet. Hopelijk gaat het volgend jaar beter. Je weet best dat, als
het alleen aan mij lag... en ik wil niet dat jij helemaal alleen ergens ver
weg zit..."
"Ik ben toch al groot... Maar wees niet bang... Ik wil heus niet zonder jou
met vakantie, alleen... Wij zijn zo gewend met elkaar te leven, dat ik me
alleen verloren zou voelen..."
"Je moet maar eens wat gaan wandelen in de buurt. We hebben een groot park
naast de deur. Je bent teveel een huismusje... Temeer nu we niet eens even
samen uit kunnen gaan, zelfs niet naar de bioscoop. Op kantoor ben je ook al
teveel opgesloten. Ik maak me er ongerust over, dat jij hele dagen op dat
ministerie zit, in die stoffige, onfrisse atmosfeer."
"Ach nee, pappie. Frisse lucht genoeg bij ons. Onze kamer heeft een groot
raam en ik zit er alleen met Madame Simone. Heldere muren, modern meubilair.
Ik werk er heerlijk. En Madame Simone is een schat. Ze is zo lief voor mij."
"Toch zou ik graag willen dat je eens ging wandelen. Overigens zonder je bloot
te stellen aan onaangename avonturen."
Hiermee was het gesprek afgelopen. Beide namen ze een boek en gingen die
zitten lezen. Sandra dronk twee glaasjes, die haar vader haar had
ingeschonken. Toen ze naar haar slaapkamer ging, was ze een beetje dronken van
de ongewone traktatie. Met enige moeite bracht zij haar handen onder haar
nauwsluitende jurk en stroopte haar panties af. Toen zij tenslotte haar jurk
over haar hoofd trok, had zij alleen nog haar roze slipje aan, wat haar deed
lachen toen zij zichzelf in de spiegel zag.
Plotseling verstarde haar gezicht en met verbazing zag zij in de spiegel haar
tepeltjes hard worden. Ze beroerde een ervan met haar nagel en de kitteling
veroorzaakte een vreemd en opwindend gevoel, dat zij nooit eerder gehad had.
Zij hield op. Zoiets mocht je niet doen. Maar waarom niet? Op kantoor nam
Madame Simone soms haar volle borsten in de handen en lichtte ze op.
Waarschijnlijk sneden de banden van haar beha in haar schouders. Haar mollige
schouders... Madame Simone was een mollige vrouw, bijna weelderig rond. Toch
was zij prettig om naar te kijken. Een regelmatig gezicht, heldere oogopslag,
een zinnelijke mond, die vaak glimlachte en dan helder witte tanden toonde.
Soms ook keek zij nadenkend, starend naar Sandra, die zich afvroeg waaraan
zij zo gespannen dacht. Maar dan kwam zij weer tot zichzelf en glimlachte
opnieuw, alsof er niets aan de hand was.
"Omdat ik je zo knap vind, Sandralief", zei ze eens in antwoord op de
onuitgesproken vraag van het meisje. "Ik houd ervan naar iets moois te kijken.
Liever dan naar iets lelijks. Je ziet zoveel lelijks om je heen. Wat een
ontspanning is het dan om naar jouw schattige snuitje te kijken..."
"Ach nee, Simone", weerde Sandra af. "Ik ben een meisje als alle andere."
Toch kon ze het niet nalaten eraan toe te voegen dat zij gevleid was door het
compliment. Haar vader zei haar soms ook dat zij knap was, maar dat kon best
vaderlijke trots zijn. Voor hem was niemand zo mooi als zijn dochter...
"Hij heeft gelijk", protesteerde Madame Simone. "Je bent een mooi meisje. Wat
jammer dat wij zo in leeftijd verschillen..."
"Waarom?"
"Anders zouden wij heel goede vriendinnen kunnen worden."
"Maar.... ik dacht... dat wij toch goede vriendinnen zijn. Ik mag u heel
graag. U bent zo aardig voor mij. Alles wat ik van mijn werk weet, hebt u
mij geleerd. Bovendien, ik vind u ook een knappe vrouw..."
"Ik ben te dik..."
"Welnee! Een vrouw moet figuur hebben. Zo'n strijkplank is toch geen
gezicht... Een vrouw moet borsten hebben..."
Zij had even geaarzeld en toen gezegd: "...en billen..."
Sandra stapte in bed. In de duisternis dacht zij opnieuw aan Madame Simone.
Met open ogen in het donker zag ze de vrouw voor zich met haar onverstoorbaar
goede humeur, haar levendigheid, haar effici‰nte manier van werken, waarbij
haar gebaren steeds gracieus en harmonisch bleven.
Voor de rest was zij aangewezen op veronderstellingen. Madame Simone was
uiterst terughoudend over haar prive-leven. Zij droeg geen trouwring, wat
trouwens niets bewees: veel getrouwde mensen droegen tegenwoordig geen ring
meer. Maar Sandra wist zelfs niet waar haar collega woonde. Op kamers? In een
pension? Was er een man in haar leven? In elk geval verdiende ze redelijk,
getuige een omvangrijke garderobe, geregeld bezoek aan de kapper en de dure
en smaakvolle sieraden, die zij droeg. Sandra vroeg zich af waarom zij zich
zo voor haar collega interesseerde. Kwam het misschien door de ietwat
moederlijke, beschermende houding die Madame Simone jegens haar aannam...?
Soms babbelden zij over liefde en flirt. Toen Sandra eens bekende dat zij geen
vrienden had en niet veel om jongens gaf, scheen het alsof dit Madame Simone
duidelijk genoegen deed. Maar waarom?
Terwijl zij langzaamaan indommelde zei Sandra tot zichzelf dat Madame Simone
in ieder geval een raadselachtige vrouw was. Alleen tegenover haar of jegens
iedereen? Zij sliep tenslotte in met het voornemen dit raadsel te onsluieren.
Zij verlangde ernaar Madame Simone beter te leren kennen en haar vriendin
te worden. Een meisje had wel eens dingen, die zij niet aan haar ouders kon
vertellen. Maar aan een oudere vriendin..."
Met een schok was ze weer wakker en dacht aan de borsten van Madame Simone.
Die grote borsten. Een mal idee kwam bij haar op. Zij zou die borsten wel
eens naakt willen zien. Of... helemaal naakt. Niet alleen de borsten, maar...
Het jonge meisje was verrast door die plotselinge reactie. Hoe kwam zij aan zo
een slechte gedachte? Zij had het warm gekregen en wierp de lakens van zich
af, terwijl ze ongeweeglijk bleef liggen in haar dunne nachtjapon, de ogen
gericht op een beeld dat zich in de duisternis van haar kamer aftekende. Zij
was er zich van bewust dat haar vlees geprikkeld werd, dat haar borsten
opnieuw hard werden en de tepels zich puntten. Nooit eerder had zij zich zo
verward gevoeld. Zij gleed uit bed en opende het gordijn enigszins om wat
licht in de kamer te laten. Zij ging voor de spiegel staan en stroopte
langzaam haar nachtjapon op. Toen de donzige driehoek tussen haar dijen
zichtbaar werd, voelde ze zich ineens schuldig. Verschrikt vluchtte ze terug
in bed, trok de dekens over haar hoofd om te ontsnappen aan dat gezicht van
haar eigen lichaam, beschaamd over wat zij gedaan had. Van haar ouders had
zij zeker zoiets niet geleerd...
Alvorens opnieuw in te slapen nam zij zich voor om hierover met Madame Simone
te praten. Misschien kon die haar uitleggen wat dit alles betekende. Zij wist
zoveel en over zoveel dingen...
