Julien dacht met zeker respect aan haar echtgenoot, die men 'De Generaal'
noemde, omdat hij aan het hoofd van de Organsatie, bekend staand onder de
naam 'Liberation de Corse'.
Dat was een, uiteraard, illegaal opgebouwd clubje, dat probeerde met geweld
en intimidatie een zekere zelfstandigheid van het eiland te verkrijgen.
Julien Damiens was een van hun azen, een man, die steeds op de achtergrond
bleef en slechts af en toe werd ingezet om een uitgesproken vonnis te
voltrekken.
Zijn laatste opdracht, waarmee hij het trouwens niet geheel eens was geweest,
had hij ontvangen van Babette, zonder de voorkennis dat zij de vrouw van 'De
Generaal' was.
Iedere man, die als een soldaat werd beschouwd, mocht nog een wens doen voor
hij naar 'het front' ging en die werd dan ge‰erbiedigd.
"Ik wil met je naar bed", had hij verlangd, "ik wil je neuken."
Natuurlijk had ze dat niet zonder meer geaccepteerd, maar hij had vastgehouden
aan deze eis en ze was uiteindelijk gezwicht. Ze had toen nog de hoop gehad
dat het allemaal niet zo'n vaart zou lopen, misschien kwam hij wel om, bij
zijn missie.
Niets van dat alles, Julien was geslaagd en via een list was hij de villa
binnengedrongen waar Babette woonde. En ze had het bed met hem moeten delen.
Gelukkig voor haar was hij een uitstekend minnaar en na haar volledig te
hebben veroverd was ze zo opgewonden geraakt, dat ze hartstochtelijker werd
dan ooit.
En nu was Julien het, die het vaantje had gestreken. Was het al driemaal
geweest, dat hij het had gedaan? Eerst zij boven op hem, dan gewoon recht op
en neer en de laatste keer had ze hem nog gepijpt ook. Letterlijk de laatste
druppel had ze uit zijn stengel gezogen, tot hij helemaal afknapte en dodelijk
vermoeid in slaap was gevallen. En nu begon ze alweer.
"Ik zal hem nog een keertje verwennen", monkelde ze en kroop op haar knieen
omlaag. Ze likte met haar roze tongetje langs haar rode lippen en drukte een
kusje op de vochtig-natte eikel die klam aanvoelde.
"Oohhh", steunde Julien, "niet weer, oohhhh..."
Haar hoofd bewoog op en neer en hij voelde hoe haar warme en natte tong langs
zijn eikel gleed. Zijn pik was nog wat slapjes, nog niet geheel in goede doen,
maar er kwam beweging in en langzaam rees hij naar zijn normale omvang.
"Sluuurp". Het smakkende geluid, waarmee ze hem uiteindelijk opzoog was
beslist obsceen te noemen en zag dat er kuiltjes in haar wangen kwamen, zo
heftig zoog ze op zijn stengel.
"Mijn hemel", steunde Julien, "dit is niet te verdragen..."
Haar hoofd ging sneller op en neer en hij raakte een paar maal de achterkant
van haar keel. Dat was nog eens een extra streling en de laatste vermoeidheid
verdween uit zijn botten.
Hij greep Babette bij haar  heupen en trok haar zachte onderlijf naar zich
toe, zodat hij haar billen kon strelen. Ze had kleine, stevige appelwangen en
hij duwde ze uit elkaar met vinger en duim, zodat zijn andere vingers haar
reet raakten.
Langzaam boorde hij zich in haar aars en liet haar kreunen van genot. Nu
naaiden ze elkaar, zij omdat ze op en neer schommelde met haar hoofd en hij
met zijn dansende vinger in haar holletje.
Schokkende bewegingen, ongecontroleerd, vertelden hem dat ze genoot met een
heftige passie. Het was echt weer het oude liedje. Eerst kostte het de
grootste moeite om een vrouw zover te krijgen en als ze eenmaal hun schaamte
kwijt waren, ging het er keihard tegenaan.
Dan wilden ze nog maar ‚‚n ding en dat was een harde paal tussen hun benen. En
ze rustten niet voor ze hem erin voelden.
Julien vond dat het tijd werd voor het betere neukwerk, hij wilde zijn nacht
met Babette waardig afsluiten. Dus trok hij zijn lul terug, hetgeen een
verontwaardigd gesis tot gevolg had, want ze lag lekker te zuigen aan zijn
leuter.
"Wat ga je doen?" vroeg ze gespannen.
"Neuken", lachte hij, "of dacht je dat ik er vandoor ging?"
"Nee, dan is het goed"
Ze rolde al op haar rug en spreidde haar benen. Hij zag de vochtigheid van
haar spleet, het kleverige schaamhaar en de nog steeds erg gezwollen lellen
die verraadden hoe opgewonden ze was.
"Oooooohhhh", kreunde ze en greep naar zijn heen en weer zwaaiende slinger,
trok die naar haar toe en stak de kop tussen haar schaamflappen.
Hij bewoog zich heen en weer en streelde op die manier haar meest intieme
orgaan nog eens extra, waarna hij zijn lul verder naar binnen stak.
Hij deed er extra lang over, want het binnendringen in een vrouw, was een
van de prettigste gevoelens die hij kende. Pas toen hij voelde, hoe zijn
ballen tegen haar dijen rustten, bleef hij enkele minuten stil liggen om dan
weer heen en weer te bewegen.
Hij begon te stoten, eerst heel rustig, allengs wat vlugger en eindelijk in
een hoog, verscheurend tempo.
Ze had haar benen om zijn hals geslagen en haar dijen rustten op zijn
schouders. Daardoor was de penetratie zo diep als het maar kon en hij zat echt
met zijn hele pik en een deel van zijn zak in haar. De hitte in haar schoot
nam toe en ze begon weer klaar te komen.
Dat was geen wonder, want haar gevoelens van opperst genot waren niet helemaal
weggeweest, voor ze weer opnieuw begon.
Julien voelde de drukkende warmte, de knijpende spieren en het zuigende vlees
en hij kon zich niet langer beheersen.
Hij joeg zijn staak nog een paar maal heen en weer en liet dan trillend van
genot, zijn sperma ontsnappen. De laatste druppels werden echt uit hem geperst
en hij prangde zijn lijf zo dicht mogelijk tegen haar aan.
"Alle mensen", zuchtte ze, toen ze dicht tegen elkaar aangedrukt bleven
liggen. "Zijn alle mannen, die een executie hebben uitgevoerd, hartstochtelijk
opgewonden? Ik kan me niet herinneren dat ik in jaren zo lekker heb geneukt."
"En eerst wilde je helemaal niet. Je probeerde er onderuit te komen."
Hij leunde op zijn linkerarm en keek haar aan.
"Ja, wat wil je, denk je dat mij dit iedere dag wordt gevraagd? Mijn man zag
me aankomen. Nee, zo werkt dat niet."
"Je hebt anders niet veel respect voor hem. Daar ben ik al lang achter. Ik
meen me te herinneren dat je een opmerking maakte dat hij het te druk had met
andere vrouwen."
"Heb ik dat gezegd? Kan ik me niets van herinneren."
Ze schudde haar hoofd. Blijkbaar wilde ze absoluut niet gecompromiteerd
worden. De Generaal was een machtig man en hij zou het helemaal geen probleem
vinden om ook zijn eigen vrouw te liquideren.
"Ja, dat heb je zeker." Hij lachte om haar angst. "Ben je bang voor hem? Ik
niet, hoor."
"Ja, jij ook. Want je hebt helemaal geen eigen inbreng in wat je doet. Ze
gebruiken je en als ze je niet meer nodig hebben, ruimen ze je op. Alsof je
een stuk vee bent. En van die mooie idealen die ze uitdragen, komt niets
terecht."
"Ach, zo zit de wereld nu eenmaal in elkaar. En wij kunnen dat niet
veranderen."
"Nee, maar je moet niet denken dat jij daarom voor hen belangrijk bent. Ze
vinden zo weer een andere vent die je werk overneemt."
"Hmmmm." Hij kwam overeind en trok zijn kleren aan. "Ik moest maar eens gaan.
Kun je me helpen om die vent in de controlekamer af te leiden?"
"Hoe bedoel je?"
"Nou, gewoon, ik kan toch niet zo de deur uitlopen?"
"Alles wordt ook vastgelegd op videoband, dus ze weten dat je hier bent
geweest."
"Dan moeten de electriciteit storen. Als de stroom uitvalt stopt hun
apparatuur. Het is onze enige kans. Of hebben ze ook nog een aparte
stroombron?"
"Ja, er schijnt in de kelder een agregaat te staan, maar het duurt altijd
lang voor het ding is gestart. En in de nacht zit er maar ‚‚n knaap beneden.
Als we tegen hem zeggen dat ik een klein ongelukje heb veroorzaakt met 't
een en ander en dat hij geen alarm behoeft te slaan, moet het lukken."
"Laten we dan..." Julien dacht na en keek om zich heen. "... misschien met je
vibrator?" Hij schoot in de lach om haar ongelovige gezicht. "Grapje..."
maakte hij haar duidelijk. "Er zit niets anders op dan gewoon twee draadjes
tegen elkaar te houden en kortsluiting te maken."
Hij opende de deur, er voor zorgend dat de camera die aan het einde van de
gang was opgesteld, hem niet kon zien en begon met een zakmes het stopcontact
los te maken. Toen alle voorbereidingen zover waren dat hij helemaal klaar
was, vertelde hij haar wat ze moest doen.
"Dus je houdt dat bruine draadje tegen de rode, meteen loslaten, want er komt
een flits, draai je gezicht maar af, hier, trek deze handschoenen aan."
Hij gaf haar een paar werkhandschoenen die van kunststof schenen te zijn
gemaakt.
"Ik vind het eng", bibberde Babette. "Heb je niets beters voor me?"
"Ach, zeur niet." Julien was weer de soldaat, waakzaam en klaar om in aktie
te komen. Hij controleerde nog een keertje of hij niets vergeten was, dan
haalde hij zich zijn vluchtweg voor ogen en begon te tellen. "Een, twee...
drie, Jaaaa..."
"Ssssssttttt", klonk het en een regen van vonken schoot door de kamer.
"Arggghhh, helpppp". De stem van Babette klonk schril op, temidden van de
plotselinge duisternis. Ook Julien had een moment tijd nodig om zich te
bezinnen. Hij tuurden in het donker en trachtte zich te concentreren.
"Wat is er aan de hand?" klonk een stem van beneden en hij hoorde voetstappen.
Toen hij in de gang keek, zag hij het schijnsel van een lantaarn, die groteske
schaduwen op de wanden toverde.
"Er is een ongelukje gebeurd", schreeuwde Babette, terwijl ze luid snikte.
Julien kon niet zeggen of dat echt, of gespeeld was, daarvoor was nu geen
tijd meer.
"Adieu!" beet hij haar toe en dook de gang in, zocht dekking achter een kleine
wandkast en wachtte tot de man verscheen. Het was beslist geen amateur, deze
bewaker en hij bleef een ogenblik voor de deur van Babette staan, keek om zich
heen en leek te luisteren naar ieder geluid.
"Hier", snikte de jonge vrouw, "zo'n pijn. Ik wilde het licht aandoen en
stootte me tegen de schakelaar. Het ding is kapot, geloof ik."
Tegen haar huilstem en tranen, was de bewaker niet opgewassen en hij betrad
de kamer. Op dat moment schoot Julien de gang door, dook de trap af, zo
geluidloos mogelijk en spoedde zich naar de voordeur.
"Verdult", vloekte hij, want die bleek op slot te zijn en wel zodanig, dat
hij het niet open kreeg. Er was ook geen sleutel te zien en de tijd drong.
Er zat niets anders op dan een andere uitweg te zoeken en hij betrad de
keuken. Hij probeerde een der ramen te openen, maar er waren tralies
aangebracht aan de buitenzijde.
Hij hoorde de bewaker de trap af komen en in de richting van de kelder gaan.
Ongetwijfeld ging hij de noodagregaat starten.
Hij rende nog een kamer binnen, weer tralies. Dan het toilet, en dit bleek
het enige raam te zijn dat vrij was.
Gelukkig was hij slank en slaagde hij erin zich er doorheen te werken.
Hiervoor moest hij wel eerst de kleine vleugel verwijderen en stond er even
roerloos mee in zijn hand.
"Wat moet ik hiermee?" steunde hij en keek naar het gat waarin het raam
behoorde te zitten. Teneinde raad wierp hij het in de struiken en ging er
vandoor.
Hij klom juist over het hek, op het moment dat het licht weer aanfloepte,
zodat hij ook echt geen minuut langer in de tuin had moeten vertoeven.
De straat was geheel verlaten en een enkele lantaarn pinkelde in het donker.
Rustig liep hij verder, proberend geen aandacht te trekken en verdween in de
stille binnenstad.

Terwijl hij in zijn eentje zijn weg zocht, doorliep hij de momenten van zijn
laatste dag en nacht. Hij ontdekte dat het moeilijk was de feitelijke
gebeurtenissen precies op een rijtje te zetten.
Ze begonnen al ver vervagen en hij kon zich sommige dingen al niet meer
voorstellen. De terugslag van het geweer en het slapen bij de vrouw, dat
voelde hij als het ware nog. Het tafereel van dat naakte lichaam, die fraaie
borsten en het pluizige schaamhaar, leek onuitwisbaar op zijn netvlies te
zijn ingebrand.
Sommige beelden kwamen op hem af in close-up. Hij probeerde zich te herinneren
of zijn slachtoffer ook had gebloed, maar wist het niet meer. Misschien was
dat ook onbelangrijk. Hij had de beloning voor het goed uitgevoerde karwei,
al binnen.
De Organisatie zou trots op het resultaat zijn. Dat wist hij, maar hij zou het
zo graag eens hardop gezegd willen hebben. Ze zouden hem eens moeten
feliciteren. Nu had hij alleen de persoonlijke bevrediging, de wetenschap met
de vrouw van De Generaal naar bed te zijn geweest.
Ze had eigenlijk helemaal niets over hem verteld. Geen woord, ondanks zijn
pogingen wat meer over die man aan de weet te komen. Kennis was macht en alles
wat je van een ander wist, kon je gevruiken in sommige situaties.
Hij dacht aan zijn jeugd, die al eeuwen voorbij leek en ging zitten op een
bankje, dat daar als het ware voor hem was neergezet. Er kwam een auto
voorbij, maar de inzittenden schonken geen aandacht aan de eenzame man op de
bank.
Hij was begonnen als de meeste anderen, als tiener die er niet in slaagde een
motivatie te vinden om zijn school af te maken. Hij liep wat op straat, kwam
een keer in aanraking met de gendarmes en gleed als vanzelf in de richting
van de onderwereld.
Verkeerde vrienden, een meisjes dat als hoer veel geld verdiende en het leek
erop dat hij al jong haar pooier werd.
Maar toen had de Organisatie hem ontdekt. Ze hadden hem aangesteld als koerier
en de ouderen, die de leiding droegen, waren opmerkzaam geworden door zijn
nauwgezetheid en zijn volkomen gebrek aan angst.
Ze ontdekten dat hij een zogenaamde indiviualist was, niet tot kudde behoorde
en zijn eigen weg ging. Hij werd nu spaarzaam voor andere klusjes ingezet.
Soms moest hij een onwillige winkelier bezoeken, die weigerde zijn steun af
te dragen aan de geldophalers van de Organisatie. Of een vrouw straffen, omdat
ze geen mannen wilde verbergen die op de vlucht waren voor de gendarmes.
Op zijn twintigste had hij zijn eerste executie uitgevoerd. Schieten kon hij
als de beste, al was hij nooit in dienst geweest. Samen met een ander was
hem opgedragen een hoge functionaris van de politie in zijn knieen te
schieten.
De man kwam niet uit de streek, was overgeplaatst vanuit het noorden en erg
fanatiek bezig de aktiviteiten van de Organisatie te ondermijnen.
Men had hem verzekerd dat er niets met het slachtoffer te beginnen was. Hij
wilde niet luisteren en ook geen geld aannemen. Hij was een ervaring geweest
die hij nooit zou vergeten. Het ongeloof, waarmee de ander hem aankeek,
terwijl hij, gemaskerd, de trekker overhaalde en de manier waarop de man
viel...
Zijn reputatie was gegroeid en hij was een der Azen geworden.
Maar wat was hij ermee opgeschoten? Hij stond op en liep traag verder.

In de vroege middag stond de cognac op tafel en het restaurant was half
gevuld met bezoekers. De burgemeester zat wat onwennig aan de ene kant, zijn
jeugdige metgezellin aan de andere.
Hij was door haar uitgenodigd, voor een lunch en het was de eerste maal dat
een vrouw hem inviteerde hiervoor. Maar ja, de tijden veranderen en hij wilde
niet de naam krijgen ouwerwets te zijn.
Louise Bertand, journaliste van beroep en werkend als freelance, interviewde
hem, terwijl ze aten.
Ze deed het op een heel geraffineerde wijze, het belangrijkste onderwerp, de
golf van moordaanslagen in de stad, vermijdend. Nee, ze probeerde meer aan
de weet te komen over de relatie tussen de burgemeester en de commisaris van
politie.
Laatstgenoemde, had haar bruut verkracht in de verhoorkamer onder het oude
bureau van de veiligheidspolitie.
"Heeft u weleens gehoord dat er martelkamers zouden zijn, onder in de kelders
van het gebouw, waar de veiligheidspolitie zijn kantoor heeft?"
"Hoe zegt u?" De man keek haar met grote ogen aan en verslikt zich vervolgens
in een slokje rode wijn, zodat hij spetterend begon te hoesten. Het fraaie,
witte tafellaken werd hierdoor bespikkeld en leek opeens last van roodvonk
te hebben.
"Precies wat ik zeg. Wordt er wel eens gemarteld onder in dat gebouw?"
"Ach, ouwe verhalen", mompelde de burgemeester. "Er wordt zoveel gekletst. Het
schijnt dat de gestapo in de grote oorlog daar wel gebruik van maakte. Maar
in de tegenwoordige tijd..."
Hij lachte hol en keek haar aan alsof hij bijval verwachtte.
"Nou", zei ze met een geringschattend lachje. "Ik heb anders wel geluiden
gehoord die een ander deuntje zingen. Zal ik u eens een verhaal vertellen?"
Ze maakte hem deel aan haar geheim, zonder te zeggen dat zij de
hoofdrolspeelster in het drama was. Ze deed het voorkomen of een goede
bekende haar dit vertelde, met de bedoeling er een verhaal van te maken. Tot
in detail vertelde ze de burgervader hoe de commisaris haar had genomen op de
verweerde leren bank, in de duistere kelder.
"En het vreemde was", zo besloot ze haar verhaal, "dat die vrouw op een
gegeven moment totaal weerloos was. Ze kon aboluut niets meer terug doen en
ze begon het nog prettig te vinden ook."
"Aha", glimlachte de burgemeester. Terwijl hij eraan dacht dat hij ook best
zo'n stekje wilde hebben om zich zo af en toe met een aantrekkelijke dame
terug te trekken.
Er kwamen genoeg leuke en opwindende vrouwen bij hem op het gemeentehuis, maar
hij had zich nog nooit vergrepen aan hen.
"Wat bedoelt u? Meent u echt dat die vrouw hem uitgedaagd heeft of het erop
aangelegd? Dan was ze beslist niet met hem in zo'n donker hol gekropen. Een
hotelkamer was net zo goed geweest."
"Sommige mensen zijn pervers en houden van een dergelijk sfeertje", meende de
man op te moeten merken. Hij keek met hongerige ogen naar de wippende borsten
in het truitje van Louise die heel goed zag wat hij van haar wilde.
Ze besloot het te negeren en net te doen alsof er niets aan de hand was.
"En als er een officiele klacht over iets dergelijks werd gedeponeerd, ging u
daarop in?"
"Ik, eh, het ligt eraan wie de klaagster was. Ik kan zo niet zeggen of ik er
op in zou gaan. Je hebt van die hysterische typen die menen overal een vent
te zien staan in zijn blootje."
Hij lachte hol, maar het ging niet van harte. Hij voelde zich onrustig worden,
het gesprek ging een kant uit, welke hij helemaal niet had voorzien. Wat wilde
die journaliste van hem? Het was het beste goed op te letten en geen
uitspraken te doen, die hem later konden worden verweten.
"Ja, en nu komt er een te goeder faam bekend staande vrouw bij u en vertelt
u dat ze is verkracht door een politieman?"
"Dan zoek ik het uit, mits..." Hij maakte een gebaar met zijn hand dat ze
begreep.
"Goed, ik zal het onthouden."
Het gesprek bloedde langzaam aan dood en even later vroeg zij om de rekening.
Hij wilde die voldoen, maar ze zei dat de uitnodiging toch van haar uit was
gekomen en dat ze erop stond hem dus ook te feteren.
Ze gaven elkaar een hand nadat ze de garderobe waren gepasseerd en hij keek
haar na, terwijl ze kwiek in haar auto stapte.
"Zo'n dekselse meid", mompelde hij en nam zich voor om ondanks zijn
verzekering tegen haar, dat er niets bestond wat ook maar leek op
martelkamers, toch eens te informeren tijdens het volgende gesprek met het
hoofd van de veiligheidspolitie. En misschien kon hij ook die knappe meid
nog wat beter leren kennen, wanneer hij haar de uitslag van het onderhoud
gaf.

Wat de burgemeester niet wist, was dat een achttienjarige kelner, die nog
slechts enkele weken werkte in het restaurant, een deel van het gesprek had
gehoord.
De jongeman was niet alleen kelner, maar ook een van de vele informanten die
de Organisatie er op na hield. Hij bediende het tafeltje naast dat, waar de
burgemeester had gezeten, samen met de jonge vrouw.
Hij meende, en dat was een goede gedachte, dat wanneer iemand met een
dergelijke positie een gesprek voerde over gendarmes en hun werk, dat ook
zeker zijn chef zou interesseren.
Hij probeerde zich zoveel mogelijk van het gesprek te herinneren en zei de
details wel vijf keer hardop, bang dat hij die vergat. Dan haastte hij zich
met de vuile was naar de keuken en schreef het belangrijkste op een velletje
papier.
Hij had nogal was tijd nodig, maar een kwartiertje later, toen zijn chef zich
afvroeg waar hij bleef, was hij zover en stak hij het briefje in zijn zak,
om het diezelfde avond nog af te geven op zijn kontaktadres.
Maar om een of andere reden vergat hij dat te doen en bleef het briefje in
zijn jasje zitten, tot zijn moeder het drie dagen later vond, omdat ze zijn
kleren wilde wassen.
En die begreep niets van de inhoud, ze las het woord gendarmes, het zou dus
wel belangrijk zijn, waarop ze het naar de kamer van haar zoon bracht.
Geschokt herinnerde hij zich zijn plan en besloot dat het beter was om nu
helemaal niets meer te zeggen en het briefje te laten verdwijnen.
Zodat de commisaris niet werd gewaarschuwd.

***

Alex Desmet deed er lang over om zich klaar te maken voor een avondje stappen,
die zaterdagmiddag. Hij nam een bad, trok schoon ondergoed aan en borstelde
zorgvuldig zijn kleren schoon. Het was zijn eerste afspraakje, sinds hij
enkele weken terug was gearriveerd in Juan le Pins en hij zijn intrek had
genomen in een gehuurd appartement.
Zijn hoofdredakteur, die over relaties beschikte bij een Agence had voor de
woning gezorgd en Alex moest toegeven dat hij het minder kon treffen.
Een flinke woon-slaapkamer, een keuken, een grote badkamer en een mooi balkon.
Het enige wat er ontbrak was een zwembad, dat behoorde niet bij het complex
waar de flat stond.
Het was komkommertijd, en de kranten schreeuwden om copy. Zijn baas had hem
er op uitgestuurd om een pakkende reportage te maken over de steeds meer
groeiende vreemdelingenhaat op Corsica.
Sinds er, eind april, een Belgisch gezin was gegijzeld, uit hun
vakantiebungalow gehaald en met een boot naar de vaste wal was gebracht,
spraken de toeristen nergens anders over.
De bungalow was diezelfde nacht nog opgeblazen door een bom en de Organisatie
had de verantwoording opgeeist. Het was zijn taak om door te dringen tot de
kern van het hoe en waarom.
Hij was op bezoek geweest bij een paar collega's, maar niemand kon hem helpen.
Het was, alsof er een geheimzinnige waas over het onderwerp lag en men
huiverig was zich ermee te bemoeien. Eindelijk kreeg hij voorzichtig contact
met een jonge, vrouwelijke collega die hem wel aanstond. Hij wist haar een
afspraakje af te dwingen en was van plan er een succes van te maken. Daarom
probeerde hij er zo voordelig mogelijk uit te zien.
Toen de bel ging, liep hij snel naar de deur. Hij was Louise en ze stond
hijgend in de gang. Een lichte blos kleurde haar wangen, hetgeen haar extra
knap maakte.
"Sorry, ik ben een beetje aan de late kant, maar ik kon zo gauw geen taxi
vinden."
"Welnee, je bent mooi op tijd. Ik ben ook net klaar. Wil je even binnen
komen?"
Hij hield de deur wijd open en ze stapte naar binnen.
Hij keek met een scheef oog naar haar deinende billen die afstaken onder de
stof vna haar rokje. Hij voelde dat zijn keel droog begon te worden en slikte
tweemaal.
"Leuk hier", zei ze. "Hoe heb je het zo gevonden?"
"Ach, mijn baas heeft hiervoor gezorgd. Ik heb geluk. Wil je nog iets
drinken?"
"Nee, dank je, laten we maar gaan, anders wordt het zo laat."
"Nemen we een taxi?" Hij droeg een paar schoenen die niet zo lekker zaten.
"Als we er een kunnen vinden. Maar we kunnen net zo goed de bus nemen. Waar
wil je precies naartoe?"
"Nu ja, je weet dat het de bedoeling is dat ik een reportage maak over de
strijd die de Corsicanen voeren om zogenaamd meer onafhankelijk te worden.
Weet je niet een gelegenheid waar veel Corsicanen komen? Ik ken hier heg noch
steg."
"Ja, er is een club", zei ze aarzelend. "Maar ik weet niet of we daar zonder
meer binnen kunnen komen."
"Laten we het proberen, ze hoeven toch niet te weten, dat wij speciaal voor
hen daar zijn?"
Ze liepen de trap af en sloegen de richting in naar het centrum. Even later
zaten ze naast elkaar in de half volle bus, op weg naar de club.

Julien zat met een oude vriend te praten over de laatste aanslagen die waren
gepleegd op het eiland. Het was nogal druk in de 'Club de Corse' en ze hadden
met moeite een klein tafeltje kunnen veroveren in een hoekje naast het podium.
Hij had niet geweten wat hij met zijn weekend moest aanvangen en wat uit
verveling hier naartoe gegaan. Hij voelde een zekere rusteloosheid, die
voortkwam uit de onzekere toestand waarin zijn leven zich nu bevond.
Het leek erop of men hem was vergeten en aan zijn lot overliet, want er was
geen contact meer met hem opgenomen. Dus ging hij nog eens op bezoek bij de
mensen die hij jaren al niet meer had gezien. Hij meed de club, want hij
voelde zich eigenlijk ver verheven boven het slag mensen dat daar placht te
komen.
Salonterroristen, noemde hij hen, allemaal met een grote mond, maar met een
klein hart. En nu zat hij tegenover een glas pernod toch weer met een van
hen te praten.

Toen Alex en Louise in de club aankwamen, was het nog voller geworden en alle
tafeltjes bezet. Louise behoorde beslist tot de meer aantrekkelijke vrouwen
en toen ze zich een weg baande door de volle zaal, vielen de gesprekken om
haar heen stil en keken de mannen met een hongerige blik naar haar ranke
figuurtje.
Ze vond een paar stoelen, schoof die tussen twee tafeltjes in en wenkte
Alex dichterbij.
"Poeh", zuchtte hij, "is het hier altijd zo vol?"
De stilte die was gevallen bij hun komst, verdween en het geroezemoes klonk
opnieuw om hen heen.
"Ik weet het niet, ik ben in geen tijden hier geweest."
Louise keek op de wijnkaart, die op een tafeltje lag. Aan de andere kant zaten
twee mannen, die zo af en toe iets tegen elkaar zeiden en hen met een
argwanende blik in hun ogen aankeken.
Louise schonk er verder geen aandacht aan en greep de hand van Alex. Die
bestelde een glas bordeaux en probeerde iets op te vangen van hetgeen er
rondom hen werd besproken.
De meesten spraken echter het een of andere dialekt, waarvan hij het grootste
deel niet kon verstaan. Het was erg rokerig in de ruimte, die niet goed werd
geventileerd.
Opeens verscheen er een man, van middelbare leeftijd die tegen hem knikte en
een druk gesprek begon met Louise. Blijkbaar kenden zij elkaar want ze lachte
tegen hem en legde vertrouwelijk haar hand op zijn arm.
"Was dat een kennis?" vroeg hij nieuwsgierig, toen de man weer verdween na
een laatste blik op Alex te hebben geworpen.
"Ja, hij was nieuwsgierig wie jij was. Ze willen graag weten wie hier komen.
Kan je ze niet kwalijk nemen."
"Ohhh. En wat heb je ze gezegd?"
"Wie je was, niet meer en niet minder. Niet wat je kwam doen." Ze glimlachte
even. "Wees maar niet bang. Ze doen je niets."
Hij ontspande zich een beetje en keek naar de kleine dansvloer, waarop een
enkel paartje heen en weer bewoog. Het uit vijf man bestaande orkestje, begon
feller te spelen en toen hij merkte dat het vrijwel onmogelijk was nog rustig
te praten, vroeg hij Louise ook ten dans.
Ze liep voor hem uit door de wirwar van tafels, stoelen en mensen. Alex vond
dat deze ruimte eigenlijk niet de naam van club verdiende. Het deed hem meer
denken aan de een of andere fabriekshal, waarin het personeel bezig was
textielprodukten te vervaardigen.
De wanden waren verveloos, aan het plafond hingen nog versieringen van de
laatste carnaval en het meubilair had ooit, jaren geleden, betere tijden
gekend. Hij wrong zich langs een dame, die haar forse boezem naar voren stak
en voelde hoe die zich in zijn rug priemden.
"Ahum." Hij werd rood toen hij zag dat Louise begon te lachen en hem guitig
aankeek. Ze stond op de vloer te wachten en hij mompelde een
verontschuldiging.
Dicht opeengepakt, deinde de menigte over de dansvloer en hij werd tegen
Louise aangedrukt, hetgeen geen onplezierig gevoel was. Het orkest was over
gegaan op rustige muziek en hij kon zich concentreren op het meisje dat zo
dicht tegen hem aan hing.
Het uiterst knappe en aantrekkelijke meisje.
Ze danste met haar hoofd naar achteren, terwijl ze naar hem opkeek en met
hem praatte. En ze bleef hem aankijken, wendde haar ogen niet af en hij voelde
zich steeds meer aangetrokken worden door haar.
Ze droeg een strakke rok, met een eenvoudige, witte bloes daarboven, waaronder
hij haar beha kon zien. Veel meer dan een slipje zou ze wel niet aan hebben en
hij hoefde alleen maar te denken aan haar ongetwijfeld ranke en frisse
figuurtje om een erektie te voelen groeien.
Ze babbelden wat samen en Alex probeerde indruk op haar te maken met een paar
fantasieverhalen over hetgeen hij als journalist had beleefd. Ze luisterde 
maar hij wist niet zeker of er niet een zekere spot doorklonk in haar lach.
Misschien geloofde ze niet alles wat hij haar vertelde.
Hij keek twee maal naar de plaats waar zij gezeten hadden en zag dat hun
drankjes onaangeroerd waren. De beide mannen zaten nog steeds op hun plaats
en Alex merkte dat een van hen terug keek naar hem.
De man had iets bijzonders, wat, dat wist hij niet, maar er was iets in zijn
blik dat zijn aandacht trok. Hij besloot kontakt te zoeken met hem.

Julien had Alex's aandacht ook opgemerkt. Eerst niet, maar dan was het zo
opvallend geweest, dat hij bleef kijken naar het heen en weer schuifelende
paartje.
Op zich was er niets bijzonders aan hen, hooguit de frisse aantrekkelijkheid
van het meisje, maar toch meende hij dat de jongeman meer aandacht voor hem
had dan wenselijk en normaal was.
Julien had een zesde zintuig voor dat soort dingen. In zijn leven, dat vol
gevaar was, speelde voorzichtigheid een belangrijke rol. Steeds was hij op
zijn hoede, bang dat hij niet alert genoeg was en klaar om in aktie te komen.
Hij had gezien dat een van de zaalwachten stond te praten met het meisje en
dat scheen bevredigend te zijn. Julien besloot het initiatief te nemen en
kontakt met de vreemdeling op te nemen. Hij zag er niet uit als een
ondergeschoven agent, maar je wist het nooit.

Als eerste kwam de forse officier binnen, zijn pistool in de hand. Hij baande
zich een weg, met zijn negentig kilo en gooide daarbij enkele tafeltjes en
stoelen omver. Achter hen kwam een vijftal gendarmes, die zich begonnen te
verspreiden door de zaal.
"Ophouden met de muziek", schreeuwde de officier. "Iedereen blijft gewoon
zitten. En blijf rustig."
Er werd een glas gegooid, maar de man bukte zich en het spatte uit elkaar
tegen de muur. Er viel een doodse stilte en Alex onderging een nieuwe sensatie
van een razzia.
Door de openstaande deur dromden nog enkele gendarmes binnen die begonnen de
papieren te controleren van alle mannen. Alex en Louise bevonden zich dicht
bij elkaar, en hij had zijn arm nog om haar heen. Als toevallig keek hij naar
hun tafeltje en zag dat de man, met wie hij had willen praten, was opgestaan
en nu roerloos stond, een waakzame blik in de ogen. Hij hield zijn lippen
stijf op elkaar geklemd en Alex vond dat de man op een roofdier leek, klaar
om een prooi te bespringen.
Een gendarme naderde hem, niet erg voorzichtig omdat de controle erg
gemakkelijk leek te verlopen. Op het moment dat de politieman de papieren
begon te controleren van de mensen aan het nabijgelegen tafeltje, dook de man
naar voren, maakte een soort koprol, waarbij de omstanders uiteen stoven.
Alex keek versteend toe. Het ging allemaal zo snel, dat hij geen tijd had om
met zijn ogen te knipperen. De man rende in gebukte houding naar de uitgang.
Een gendarme, die hem de weg wilde versperren, werd door een omstander beentje
gelicht en kwam te val.
De man sprong er overheen en dook de gang in, waaraan te toiletten lagen. Met
een knal sloeg de deur dicht en even viel er een doodse stilte.
"Merde!" vloekte de officier. "Er achteraan. Stommelingen."
Er ontstond een geweldig tumult en teveel gendarmes wilden tegelijkertijd het
smalle gangetje binnen.
Kostbare seconden gingen verloren en Alex begreep dat de man zich allang uit
de voeten zou hebben gemaakt voor de gendarmes ter plaatse zouden zijn. Vast
en zeker was daar de een of andere nooduitgang en de vogel daardoor gevlogen.
Het publiek begon op te dringen en zowel Alex als Louise werden meegevoerd.
De gendarmes probeerden de zaak weer onder controle te krijgen, hetgeen maar
deels lukte. Het controleren van de identiteitskaarten werd ook afgebroken,
daarvoor was de chaos te groot.
"We vallen wel met de neus in de boter."
Louise scheen het reuze spannend te vinden. "Je had het niet beter kunnen
treffen."
"Wie was die man? Waarom ging hij er vandoor? Nu kennen ze hem."
"Wie zal het zeggen? Misschien werd hij gezocht, of was hij bang? Hij zal zijn
redenen wel hebben gehad. Ik kende hem niet."
Om hen heen werd nog druk gediscussierd en het was duidelijk dat de avond
meteen voorbij was.
Even later stonden ze dan ook buiten en keken elkaar aan. Alex voelde zich
opgelaten, de overgang was te groot geweest.
"En nu?" vroeg hij aan haar. "Ik was van plan geweest..."
"Laat maar", zei ze, het is mijn schuld. "We hadden beter naar iets anders
kunnen gaan. Het schijnt hier altijd wat bijzonders te zijn."
"Nee", verzekerde hij haar, "ik vond het machtig interessant. Maar die man,
die er vandoor ging, die zat bij ons aan het tafeltje. En ik wilde half en
half een gesprek met hem beginnen. Ik zag meteen dat er met hem iets aan de
hand was. Hij had iets..."
"Ach, verbeelding." Ze haalde haar schouders op. "Laten we een eindje gaan
lopen."
Ze stak haar arm onder de zijne en zo slenterden ze door het centrum van de
stad.
Het was erg druk, vanzelfsprekend eigenlijk op zaterdagavond en ook de
terrasjes waren tot de laatste plaats bezet.
"Laten we een fles wijn kopen", stelde hij voor, "en naar mijn kamer gaan.
Daar praten we nog wat. Kun jij me meer vertellen over die rotzooi hier."
"Praten?" vroeg ze, waarbij ze hem in zijn arm kneep. "Alleen maar praten?"
"Hmmmmm." Hij kreeg een kleur en zweeg. Zijn keel werd nog droger en hij
probeerde aan iets anders te denken dan aan het knappe meisje. Zou ze met hem
naar bed willen? Vast wel, gezien haar opmerking zojuist.
In een avondwinkel kochten ze een fles champagne. Er waren nog diverse zaken
geopend, hetgeen hem verwonderde. Maar zolang er klanten bleven komen,
verzekerde ze hem, waren de winkels open.
Ze konden geen taxi vinden, dus werd het een flinke wandeling en het was maar
goed dat Louise zo goed de weg wist. Alex zou hopeloos verdwaald zijn in de
oude smalle straatjes.
"Ik voel mijn benen wel", zei Louise, toen ze de trap opliepen naar zijn
appartement.
"En ik mijn voeten", steunde hij. "Ik heb een paar blaren, geloof ik. He, he."
Hij schopte zijn schoenen uit en voelde aan zijn gezwollen voeten.
"Doe eens open, of ben je van plan de hele nacht hier te blijven staan?"
Ze greep de sleutel uit zijn hand en opende de deur.
"Heb je ijsblokjes? Anders smaakt de champagne niet. Ze kunnen we niet
drinken."
Ze begon twee glazen klaar te maken, terwijl hij zijn pijnlijke voeten liet
afkoelen onder de koude kraan. Toen ze de kamer betrad, ging hij juist zitten,
op de brede bank en strekte zijn benen.
"Eindelijk", mompelde hij. "Ik ben gebroken."
"Je hebt toch nog wel iets voor mij, hoop ik?" vroeg ze met een verleidelijke
glimlach rondom haar lippen, terwijl ze naast hem ging zitten op de bank.
Ze nipten aan hun glazen en zwegen. Buiten hoorden ze de geluiden van het
verkeer, dat naar binnen kwam door de openstaande balkondeuren.
Hij zag dat ze haar benen onder zich trok en een deel van haar dijen werd
zichtbaar. De geur van haar parfum leek zwaarder te worden en drong zijn
neusgaten binnen.
"Wat ruik je lekker", mompelde hij verlegen.
Eigenlijk wist Alex niet goed hoe hij het moest aanpakken. Nog nooit had hij
een Frans meisje versierd en men zei dat zoiets voorzichtig moest gebeuren.
"Hmmmm, Soir de Paris", zei ze. "Vind je het echt lekker?"
Ze deed een paar knoopjes van haar bloes open en trok het kledingstuk naar
voren. Hierdoor ontstond er een gaping, waarin de gleuf van haar borsten
opdoemde. Ze boog voorover en snoof. "Zelf ruik ik het niet meer", glimlachte
ze. "Probeer jij het eens?"
Hij bloosde, stak zijn neus in haar bloes en zag haar borsten vlak voor zijn
ogen schemeren.
"Ohhhh". Alex boorde zijn neus in de gleuf en voelde de warmte van haar tieten
tegen zijn gezicht. Hij hapte naar adem, omdat ze haar bloes snel helemaal
los knoopte en terug sloeg, waarop ze nu als enige bedekking van haar
bovenlijf, nog haar beha droeg.
Hij snoof wellustig en drukte zijn lippen op de zachte huid.
"Ohhh la la", fluisterde ze. "Ik zei toch alleen, ruiken?" Maar ze deed niets
om hem af te weren en hij werd brutaler. Met beide handen schoof hij haar
beha weg, waarop haar volle tetters in het zicht kwamen. De rossige tepels, al
gezwollen, rechtop staand, bedelden om een kus en gretig hapte hij de knopjes
‚‚n voor ‚‚n naar binnen.
"Hmmmmmmm." Ze wierp haar hoofd achterover en stak haar borsten nog verder
naar voren. Ze kirde opgewonden, omdat hij haar kort, maar fel beet en ze
sloot haar ogen om maar meer te genieten van deze verrukkelijke strelingen.
De laatste keer dat ze was geneukt, was al weer een poosje geleden en dat was
niet helemaal vrijwillig gebeurd. Het was de commisaris geweest en hij had
geprofiteerd van zijn overwicht op haar.
Nu wilde ze het zelf ook, haar lijf schreeuwde om dat van de jongeman naast
haar en het liefst zou ze hem uit zijn kleren hebben gescheurd.
Alex likte haar beide tetters met lange halen en ze rilde van genot, wanneer
zijn tong haar aanraakte. Ze sloeg haar armen om hem heen en streelde zijn
nek, terwijl haar andere hand nieuwsgierig omlaag gleed, in de richting van
zijn kruis.
Louise was een geemancipeerde vrouw en wat ze wilde hebben, nou, dat pakte ze
eenvoudig. Dus vond ze het de normaalste zaak van de wereld om zijn gulp open
te maken en de weg te zoeken naar zijn lul.
"Arrgghhh" Alex schokte, toen het niet snel genoeg naar haar zin ging en ze
even hard in zijn kruis kneep in te bepalen waar het doelwit van haar
verlangen zich bevond.
"Je lul!' siste ze, hebberig tussen haar tanden door. "Ik wil je lul."
"Ooohhh!" kreunde hij, want ze had hem gevonden en haar scherpe nagels drongen
in zijn huid. Meteen haalde ze het stijve ding tevoorschijn en keek er
opgewonden naar.
"Tjonge, wat een lekker stijf ding", monkelde ze. "Dat is wat ik nu juist
nodig heb."
"Ja", zijn stem was haast onverstaanbaar. "Stijf is-ie zeker."
Hij rilde van wellust en zijn lippen sloten zich weer om een van haar beide
tepels. Heftig zuigend, realiseerde hij zich dat ze op een verdomd lekkere
manier met zijn pik speelde. Telkens trok ze de voorhuid eens stukje omlaag
en kriebelde daarbij met haar duim over de glibberige eikel.
"Als je doorgaat, spuit ik zo", vermaande hij haar. "Dat is niet te verdragen
voor een man."
"Ik zal je een beetje ontzien", verzekerde ze hem en haar hand kroop omlaag,
naar zijn zak. Die was iets minder gevoelig dan de eikel, maar toch nog wel
zodanig dat de aanraking van haar hand genoeg was om zijn stang recht overeind
te houden.
Alex kon zich nu wat vrijer bewegen en ging op zoek onder haar rok, die
trouwens al een heel eind was opgekropen. Ze opende haar dijen gewillig voor
hem, terwijl hij haar kruis betastte.
Haar broekje, voor zover je dat tenminste als zodanig kon betitelen, zat
helemaal tussen haar billen geklemd en het grootste deel van haar poesje lag
klaar om toe te tasten.
"Tjeempie, wat ben je nat."
Hij schrok ervan. Het was net of ze tegen zijn hand zat te plassen. Het kutsap
droop werkelijk uit haar scheur en hij hoorde soppende geluiden, op het
moment dat zijn vingers door haar vore gleden.
"Ik weet het", antwoordde ze, "maar dat is juist lekker. Dan glijdt hij er
dadelijk zomaar in."
Die ophitsende woorden, waren voldoende om zijn laatste zelfbeheersing te
doen oplossen en hij sprong overeind.
"Laten we ons uitkleden", zei hij gejaagd en hij begon zich letterlijk de
kleding van het lijf te rukken.
"Wat een haast", lachte ze, maar ze volgde zijn voorbeeld en was bijna nog
gauwer naakt dan hij...
Spiernaakt liet ze zich op het wachtende bed vallen, opgewonden door de
gedachte dat die grote lul daar, weldra naar binnen zou schuiven.
"Jongen, wat is het toch een grote", zei ze weer. "Een verrukkelijk, zalig
ding. Zo heb ik hem het liefst, ik wil wat voelen vanbinnen."
"Heb jij dan zo'n grote kut dat je perse een grote wilt hebben?"
"Probeer het eens", daagde ze hem uit. "Dan weet je het meteen."
Terwijl hij zijn ogen over haar lijf liet glijden, trok hij zijn sokken, als
laatste kledingstuk uit en schoof naast haar op het brede bed.
Louise kon niet langer wachten. Er moest iets gebeuren en ze had dringend
zijn leuter nodig. Opnieuw greep ze naar de wachtende stijve en kneep erin.
Het was werkelijk een boom van hard mannenvlees en ze kraaide van genot.
"Ik heb hem", lachte ze. "En ik wil hem er nu in hebben!"
Meteen trok ze de zompige eikel naar zich toe, zodat hij wel mee moest komen
en tussen haar dijen knielen.
"Je hebt het wel nodig, geloof ik", steunde hij, want ze was echt door het
dolle heen.
"Ja, zeg dat wel. Jij niet dan?"
Ze draaide met haar heupen in een poging hem te vangen met haar knijpende
spleet.
"Oh ja, hij is helemaal van jou, schatje."
"Dat weet ik wel, ik ken de mannen... Dit vind je lekker, nietwaar? Als er
maar een vrouwenhand om jullie lul zit. Dat is wat je wilt. Daar hebben mannen
veel voor over."
Ze lachte geil en hij kon haar geen antwoord meer geven. Zijn opwindinghad hem
de adem benomen. Deze geile meid, ze was werkelijk te erg en hij meende een
ogenblik gek te worden. Haar gezwollen tepels, haar trillende borsten, het
knisperende schaamhaar, het was niet te geloven dat het allemaal voor hem was.
Vanuit haar kutje steeg een prikkelende geur omhoog die hem verzaligd deed
snuiven. Het was een mengeling van zweet en sex en hij zou zo zijn neus diep
in haar grotje willen boren.
"Zou je hem er niet eens inrammen?" vroeg ze, waarbij ze zo verleidelijk
mogelijk keek. "Ik wil eindelijk wel eens wat voelen."
Ze draaide zich op haar rug, hem meetrekkend zodat hij op haar schoof en zijn
ram naar binnen drong. In een poging hem maar gauw te voelen drukte ze zich
tegen hem aan, zich vast laten spiezen aan zijn lijf.
Alex voelde hoe haar door bloed bezwangerde schaamflappen uiteen weken en
het was amper nodig dat hij zijn moker vooruit dreef. Hij werd eenvoudigweg
naar binnen gezogen tot zijn ballen langs haar dijen gleden en hij niet verder
kon.
"Splsjjjj." Het sopte dat het een lieve lust was en hoewel het zeer obsceen
klonk, was het voor hem hemelse muziek.
"Wat een lijf", mompelde hij, "wat een kut, voel die hete spleet."
"En dan die lul", antwoordde ze, "die knots, oneindig gaaf zo'n stijve staak."
Hij schoof op en neer, ramde zijn heupen en kromde zijn rug, waarbij zijn
billen heftig op en neer sprongen. Ze klauwde met haar nagels in zijn rug,
liet zich volkomen gaan en genoot van deze brute sex.
Dierlijk was het, nee, beestachtig nog liever gezegd.
"Harder!" steunde ze, snakkend naar adem, "kun je nog harder? Geef alles wat
je hebt. Naai mijn reet helemaal aan stukken."
Hij lette niet op de pijn die haar klauwen maakten in zijn rug. Het genot
vergoedde alles en verdoofde het stekende gevoel.
Voor Alex was het een totaal nieuwe ervaring. Nog nooit was hij zo volkomen
opgegaan in de liefdesdaad. Alles wat hij tot op heden had meegemaakt,
verbleekte bij dit.
Zijn gezicht leek te bevriezen. Hij verstarde en alleen zijn heupen bewogen
in een razend ritme.
"Ik ga koooooomen", schreeuwde hij, oerend hard.
"Jaaaa, ja, jaaaaaaaaa, ik oooooooooook. Ik voel hetttt..."
De storm van genot overspoelde hen bijna en leek geen einde te nemen.

***

De tweede keer was het zo mogelijk nog beter. Het leek zachter en kalmer.
Langzaam en hij nam alle tijd om haar lijf nog beter te leren kennen. Hij
voelde hoe ze weer kronkelde in zijn armen, hoe ze haar onderlijf tegen het
zijne wreef en de warmte van haar borst en dijen.
Ze kwam heel snel klaar, omdat haar opwinding nog steeds aanwezig was van de
eerste keer, maar hij wist zich goed te beheersen.
Ze kreeg nog een orgasme, haar mond fluisterend in zijn oor en dan voelde hij
hoe het laatste uit hem wegstroomde.
Het was afgelopen en ze bleven in elkaars armen liggen. Niets leek hen meer
belangrijk. De genarmes niet, de man die weggevlucht was niet en het mooie
eiland Corsica al helemaal niet.
Haar hoofd was nat en haar haar lag bezweet uitgewaaierd op het kussen. hij
lag nog half op haar, zijn pik langzaam verslappend. Nog steeds zat hij erin.
"Tjonge, wat kun jij naaien."
Ze keek hem bewonderend aan. "Eerst dacht ik dat je een mietje was."
"Jij bent ook een hete, Je hebt vast de beste kut van Antibes."
"Ach, je meent het." Ze giechelde om zijn woorden.
Ze duwde hem opzij. Het laken, waarop ze lagen, leek aan hen vast te kleven
en het was doornat van het zweet. De geur, die in het vertrek hing, was
onmiskenbaar die van sex en het zou nog wel even duren voor die was
weggetrokken.
Ze ging zitten, draaide met haar heupen en rolde vervolgens naar hem toe.
"Ik ben... kapot", steunde ze. "Geile bok dat je bent."
"Ik geloof alles was iemand zegt die zo mooi is als jij. En ik voel me
inderdaad zo."
Zijn handen waren weer in beweging en vonden als vanzelf de weg tussen haar
dijen. Ze kropen omhoog en ze steunde van opwinding.
"Zo ja, nog iets hoger. Oohhhh. Ga door, ja. Niet ophouden, sneller
alsjeblieft, ooohhhh."
Ze kwam voor de vierde keer klaar die avond en toen was ze echt helemaal
bevredigd.
Even bleef ze nog liggen, om dan uit bed te stappen. Hij keek naar haar
schaamstreek, waar hij klodders geil omlaag zag druipen. Dikke draden, hingen
als spinnewebben omlaag en zij lachte om de wijze waarop hij er onthutst naar
keek.
Hij liet haar geworden, ze waste zich, kleedde zich aan en ging toen naast
hem op de rand van het bed zitten.
Hij lag nog steeds achterover, zijn penis slap op zijn maag en zijn verlangens
totaal bevredigd.
"Genoten hebben we, maar van die Corsicaanse lui weten we nog steeds niets",
zei hij nadenkend en keek haar aan.
"Hmmmm, alles op zijn tijd. Ik kan nu eenmaal niet op twee plaatsen tegelijk
zijn. En dit was ook erg... belangrijk."
Ze speelde met zijn lid en het leek erop alsof hij weer tot leven kwam. Dat
was bedrog, de kracht was eruit.
"Die knaap, he, die ervandoor ging, die zou ik nou eens graag willen
interviewen. Hij wist er meer van. Dat kon je aan hem zien. Hij was veel te
waakzaam."
"Ik zal zien", zei ze met een lachje,"of ik er achter kan komen wie hij is.
Verwacht er niet te veel van. Die gasten zijn zo gesloten als een bus."
Ze gaf hem nog een kus op zijn voorhoofd en was dan opeens verdwenen. Hij
stapten uit bed, liep naar het raam en zag haar enkele ogenblikken later op
straat lopen. Daarna verloor hij haar uit het oog.
Hij ging weer op bed liggen en probeerde zich te concentreren. Dit was niet
slecht natuurlijk. Fijn neuken, zonder problemen, maar zonder winst, ook voor
hem. De chef zou hij daar niet mee kunnen overtuigen. Het was tijd dat hij
iets concreets op tafel bracht. Hij moest wachten of Louise iets kon vinden.
Met die gedachte viel hij in slaap.

De volgende morgen hoorde hij dat er weer een slachtoffer was gevallen. Dit
maal ging het om een meisje, van begin twintig. De politie stond voor een
raadsel, maar er waren aanwijzingen dat het een politieke moord betrof.
Even dacht Alex aan Louise, maar hij kon zich niet voorstellen dat zij het
was.
Het meisje was aangetroffen met een strop om haar nek en hangend aan de luifel
in een smal steegje. Er zat een briefje op haar rug geprikt met de volgende
tekst:
Soldatenhoer, verraadster!
O.L.C.
Dat was de afgekorte naam van de Organisatie.
Alex voelde zich een beetje verdoofd. Hij was er weer niet bij geweest en vond
dat het de hoogste tijd was geworden achter dit raadsel te komen. Hij moest
nu echt iets ondernemen.
Voor het eerst voelde Alex ook iets van angst. Waarom kon hij niet zeggen,
maar hem begon een vreemd voorgevoel te besluipen en het liefst zou hij zijn
koffers hebben ingepakt om de eerste de beste trein naar het noorden te nemen.
Wat stond hem nog allemaal te wachten?

Binnen vier uur na de moord op het meisje, waren er vier mannen opgepakt, twee
illegale gokhuizen leeggehaald en 5 kg zuivere cocaine van de straat geplukt.
De gendarmes gingen als wilden tekeer in een vergeefse poging het heft in
handen te krijgen. Maar voor ze halverwege waren, wisten ze al weer dat het
ook ditmaal een verloren spel was.
De burgemeester belde het hoofd van de vreemdelingenpolitie en werd op zijn
beurt weer gebeld door verschillende journalisten, net zo lang tot hij de
hoorn van de haak legde en tegen de bode zei dat hij niet meer gestoord
mocht worden.
Hij voelde het gezag tussen zijn vingers door glippen en als het even had
gekund, was hij nu nog voor een vakantiereis van een maand naar de Noordpool
vertrokken.
Julien stond zich te scheren, toen hij het hoorde. Hij bleef doodstil staan
en dacht na. Alweer een slachtoffer en ditmaal was hij niet degene die het
vonnis had voltrokken.
En waarom een meisje doden? Dat was nog nooit gebeurd. Of had het niets met
hen te maken? Hij wist haast wel zeker van wel. De manier waarop het gebeurd
was sprak boekdelen. Hij besloot nadere informatie te vragen, hoewel dat
alleen maar mocht in noodgevallen.
Hij belde het geheime nummer en kreeg te horen dat hij zo snel mogelijk
antwoord kreeg. Tot die tijd mocht hij niet de straat op gaan en blijven waar
hij was.
Julien nam zijn maatregelen. Hij was duidelijk ondergedoken op het adres van
een vriend, die met zijn vrouw een paar dagen de stad uit was en niemand kende
dit adres.
Hij pakte zijn tas weer in, hield zijn pistool binnen handbereik en zocht een
plekje op vanwaar hij altijd nog weg kon komen. Hij was er nog steeds bang
voor dat de man van Babette op zekere dag verhaal zou komen halen.
Het feit dat hij nog niet ter verantwoording was geroepen voor zijn bezoek
aan haar, wilde niets zeggen. De Organisatie kon veel geduld hebben als het
haar uitkwam.
Het was al na vieren toen er een briefje in de bus werd geduwd. Een grauwe
enveloppe, die hij opende met de nagel van zijn duim. De boodschap kwam van
zijn chef. Het meisje was een agente die zich probeerde binnen te dringen in
de Organisatie. Het was niet de bedoeling geweest haar te doden, maar een en
ander was verkeerd begrepen. Hij moest zich absoluut stilhouden en niets
ondernemen, tot er bericht kwam.
Men was bang voor een grote wraakaktie van de gendarmes die het niet op zich
zouden laten zitten dat een agente van hen was vermoord.
Julien versnipperde het briefje en spoelde het door het toilet. Hij dacht
weer na. Hij maakte zich ernstige zorgen over de nasleep van dit alles. En
over de uitzichtloosheid van zijn toekomst.
Misschien was het echt tijd om eruit te stappen. Hoelang draaide hij al niet
mee in het circuit des doods? Idealen? Allemaal flauwekul, het ging alleen
maar om macht. Die lui van de Organisatie waren ook niets meer waard zonder
kun vazallen. Wanneer iedereen er de brui aan gaf was het afgelopen met hen
en konden ze ook een baantje van negen tot vijf gaan zoeken.
Of was het nog niet doorgedrongen tot de leiding dat de druk op de gewone
leden te groot was geworden.
"Merde!' vloekte Julien en schopte een klein tafeltje dat hem voor de voeten
stond aan de kant. Het werd tijd dat De Generaal van zijn troon daalde en
zich met het volk bezighield. Anders wilde Julien met alle plezier de knappe
Babette nog wel eens een bezoekje brengen.
Wie was trouwens die jonge vent geweest, die kort voor de razzia zoveel
belangstelling voor hem had? Hij was anders wil vergezeld van een verdraaid
knappe meid. Hij moest zien uit te vinden of er iets achter die belangstelling
stak.
Julien vond dat de druk op de man in de straat, ondraaglijk werd. De dagen
van ridderlijkheid waren allang voorbij. Nu de toeristen de schrik in de benen
kregen en niet meer kwamen naar het eiland, realiseerden de mensen zich dat ze
het ook in de beurs gingen voelen. En daarop begon hun enthousiastme te
bekoelen.
Julien wist dat allemaal, maar werd het ook onderkend door de Organisatie?

In een kamer, boven een bistro, niet ver van het station, kwamen De Generaal
en zijn staf bijeen. Acht mannen en geen enkele vrouw, allemaal gezeten rondom
een tafel. Het was een zakelijke vergadering, bloknotes en pennen lagen klaar.
Er werd druk gesproken onder elkaar over de toestand zoals die zich
ontwikkelde.
"De gendarmes zijn door het dolle heen", zei een al wat ouder lid, die al heel
wat kruisjes achter zijn naam had staan.
"Vind je het gek", antwoordde een ander. "Nadat die meid is opgehangen brak
de pleuris uit. Dat hadden we niet moeten doen."
"Ze was een verraadster", zei De Generaal. "Wat konden we anders doen?"
"We hebben nog nooit een vrouw geexecuteerd. En wat heeft het ons opgeleverd?"
De Generaal antwoordde niet en liet het over zich heen gaan. Hij onderbrak een
ander zelden, luisterde naar de voors en tegens en bepaalde dan zijn
standpunt. Hij was een harde man met weinig scrupules als het om resultaten
ging. Hij was jaren in het leger geweest en had de rang van kolonel bereikt.
Daarom was hij ook hun aanvoerder geworden en niemand betwistte hem die baan.
"Het zal altijd een probleem blijven", zei een van de voorstanders van de
ophanging. "Ik hoor ook nog wel eens mensen over Lejaune praten. En zijn
vrouw schijnt nogal populair te zijn."
"Ze is een gewone hoer, ik ken haar." De spreker deed een boekje over haar
open en iedereen lachte om zijn rake opmerkingen.
"Kunnen we haar ook niet een lesje geven? Ik neem het graag op me."
"Nee, ze schijnt niet zo'n bloedzuiger te zijn als haar man was. Ik heb nog
een ander probleem."
De mannen gingen rechtop zitten, want ze hoorden aan de stem van De Generaal
dat er iets ernstigs kwam.
"Er is ingebroken in mijn huis. Ondanks alle veiligheidsvoorzieningen heeft
de wacht de dader niet goed kunnen zien. Het moet een man geweest zijn, hij
heeft kortsluiting veroorzaakt en voor de agregaat aan de gang was, was hij
de benen genomen."
"En, wie was het? Is er iets gestolen?"
"Nee, ik geloof dat het iemand van ons was."
Er viel een doodse stilte. Want wie haalde het nou in zijn hoofd om bij De
Generaal in te breken?
"En je vrouw? Wat heeft zij te zeggen? Ze moet iets gemerkt hebben."
"Ja, dat is zo vreemd", zei hij peinzend. "Ze houdt bij hoog en bij laag vol
niets gezien te hebben tot het moment dat het licht uitging."
De Generaal keek naar de wand tegenover hem en fronsde zijn wenkbrauwen.
Er viel een stilte die aanhield en de mannen hielde hun adem in. Er hing iets
broeierigs in de lucht en wat iedereen dacht werd niet uitgesproken.
"Het is belangrijk dat we die man te pakken krijgen." Het was De Generaal
zelf die de stilte verbrak. "Ik wil weten waarom hij heeft ingebroken. En we
moeten de veiligheidsvoorschriften nog meer uitbreiden. Laten we er allemaal
over nadenken. Dan nu het volgende punt..."
Ze gingen over tot andere zaken.

De gendarmes bleven verdachten oppakken met een schijnbare onontkoombaarheid.
De verklikkers, stil levend tussen de zogenaamde getrouwe Corsicanen, waren
jaren lang bezig geweest met het verzamelen van inlichtingen die nu in een
snel tempo werden overgedragen aan de autoriteiten.
Het ene rapport na het andere dwarrelde op het bureau van de commissaris die
bepaald overuren maakte. Er ontstonden zelfs vertragingen en de achterstand
begon op te lopen tot drie, vier dagen.
Louise had allang door dat er iets aan de hand was en ze deed haar best zo
veel mogelijk achter de waarheid te komen. Wanneer ze hoorde dat er weer een
arrestatie had plaatsgevonden, was ze er als de kippen bij om het nieuws te
verslaan.
Ook nu was ze op weg naar de plaats waar volgens een berichtje dat haar had
bereikt, een saboteur zou worden opgepakt. Ze stond te wachten bij de
verkeerslichten op het kruispunt van Wilson Boulevard en de Chemin Tamit
toen ze Alex ontdekte die wilde oversteken.
Ze had na haar dolle avond met hem niets meer van de jongeman gehoord en ze
was daar heel boos om. Hij had beloofd haar te bellen en ze had een week
tevergeeft gewacht.
Haar trots verbood het haar om opnieuw het initiatief te nemen, ditmaal was
hij aan de beurt. Het is een voldongen feit dat vrouwen gauw beledigd zijn
wanneer ze menen dat hun minnaar geen belangstelling meer voor hen heeft.
En, zo vroeg zij zich af, wat wist ze eigenlijk van de jonge Belg? Was hij
wel degene voor wie hij zich uitgaf? Kon het niet zo zijn dat hij gewoon een
avonturier, of een willekeurige man was, of misschien wel een flic? Ze wilde
al naar de commissaris gaan om hem te vragen een onderzoek in te stellen naar
zijn ware identiteit. En nu zag ze hem daar staan.
Ze stopte voorbij de zebra en opende haar portier. Hij zag haar niet en ze
moest hem aanroepen.
Verrast kwam hij aanlopen en ze zei tegen hem dat hij in moest stappen.
"Schiet een beetje op." Haar stem klonk koel en afstandelijk. "We kunnen hier
niet de hele middag blijven staan."
Hij stapte in en ging zitten, boog zich opzij om haar te kussen, maar ze
wendde haar hoofd af en hield haar wang op voor een broederlijke kus, wat
niet de bedoeling was geweest.
"Is er iets?" vroeg hij verbaasd.
"Nee", zei ze. "Wat zou er zijn?" Ze ging rechtop zitten en maakte haar
autogordel vast.
"Waar ga je naartoe?"
Ze startte de motor en liet de wagen te snel optrekken. Hij keek naar de
bruuske bewegingen waarmee ze schakelde.
"Er schijnt weer de een of andere razzia te worden gehouden. Ditmaal buiten
de stad, in een gehucht dat Desvalles heet. Ik kreeg een tip van de
hoofdredaktie."
"Oh", zei hij. "Dan ga ik mee."
"Ja. Ik wist dat je interesse zou hebben. Kunnen we meteen wat praten in de
vrije natuur. En een stukje wandelen. Of voel je daar niets voor?"
"Klinkt goed." Hij knikte, hoewel hij helemaal niet zo'n natuurvorser was.
Hij was geboren en opgegroeid midden in het hartje van Antwerpen en was niet
veel verder gekomen dan het park en de dierentuin achter het station. Het
platte land had iets geheimzinnigs voor hem, wat hij niet begreep.
Ze gleden langzaam de stad uit, het was weer druk zoals gewoonlijk. Alex
begreep niet waar al die mensen vandaan kwamen. Er reden bijna net zoveel
auto's uit het buitenland als uit Frankrijk zelf.
Spoedig reden ze tussen de landerijen, wijngaarden en olijfbomen. Het leek
haast onmogelijk dat deze prachtige streek verscheurd werd door een soort
burgeroorlog die steeds groteskere vormen begon aan te nemen.
Na een uurtje zag hij een scheefgezakt, oud bord staan met de naam 'Desvalles'
erop. Veel meer dan een paar boerderijen, een cafe en een winkel was het niet
en wat hier voor bijzonders aan was te vinden, kon hij zich niet voorstellen.
"Laten we wat gaan drinken in het cafe", stelde hij voor. "Als er in dit nest
iets staat te gebeuren, moeten ze het hier weten."
Ze geeuwde en keek om zich heen, waarna ze de wagen opzij van het horeca
etablishement parkeerde. Er stonden een tweetal auto's van toeristen en een
oude fiets.
"Kom", zei ze, "laten we eerst wat gaan wandelen en babbelen samen."
Hij begreep het niet, want het leek hem beter om eerst te proberen informatie
op te pikken.
"Denk je niet dat..." Hij zweeg en volgde de richting die ze aanwees met haar
wijsvinger. Een afgeknotte heuvel leek te versmelten met de blauwe lucht.
"Da's een heel eind", zei hij en zuchtte.
"Kan geen kwaad voor je, kom op."
Er voerde een smal pad naar de top van de heuvel en toen ze op de open vlakte
kwamen, sloeg de hitte hen tegemoet. Ze had haar arm door de zijne gestoken
en liep schuin naast hem.
"Oeffff", steunde hij. "Ik heb het in jaren niet meer zo warm gehad."
Ze lachte vaag en zei: "Is het bij jullie in Belgie dan nooit heet?"
De hatelijke klank trof hem. Hij voelde zich helemaal niet happy.
"Ja, maar in de stad is het anders."
Hij keek naar haar gezicht, niet ver van het zijne. Ze zou hem toch niet op
de een of andere manier verdenken?
Zwijgend liepen ze verder naar de top, waar ze onder een oude pijnboom
beschutting vonden. Gedurende lange tijd bleven ze zitten geleund tegen de
stam van de boom en dicht tegen elkaar aan.
Hij voelde de warmte van haar lijf tegen het zijne en begon opwindende
gedachten te krijgen. Hij had haar niet zo moeten verwaarlozen, dat was stom.
Natuurlijk, voor een man betekende een nachtje vrijen niet zo heel veel, maar
voor een vrouw wel. Misschien was ze achterdochtig geworden en vertrouwde hem
niet meer? Tenslotte was ze ook een geboren Corsicaanse. Hij kreeg romantische
gedachten over haar en sloeg een arm om haar heen, waarop ze hem aankeek en
met een snijdende stem vroeg: "Wie ben je eigenlijk, Alex Desmet?"
Er kwam een waakzame blik in zijn ogen en hij wachtte lang, alvorens haar
vraag met een tegenvraag te beantwoorden.
"Wat bedoel je daarmee?"
"Precies wat ik zeg, Alex. Je bent een beetje in de war, he, jongen? Een
journalist uit Belgie? Waarom ben je zo geinteresseerd in Corsicanen?"
Haar stem klonk ontspannen nu, rustiger ook en ze keek hem aan met haar grote
ogen. Spottend en doordringend alsof ze wilde zeggen dat ze hem door had.
Hij wilde niets zeggen en ook niet verder luisteren. In de stad was hij er
nu vandoor gegaan, maar hier kon dat niet.
"Het is hier tegenwoordig een slecht land voor vreemdelingen, Alex. En het
zal nog erger worden als er bepaalde mensen achter komen wie je werkelijk
bent. Ik vond het al zo vreemd dat je perse naar die club wilde. En dat je
me zo nodig bij je thuis uitnodigde."
"Ik wilde ook... met je naar bed", mompelde hij.
"Ja, dat ook en je zou het nu weer willen. Ik hoef maar naar je gezicht te
kijken. Maar eerst wil ik antwoorden op mijn vragen. Wie is Alex Desmet en
wat komt hij doen? En ik wil je waarschuwen want anders zou er wel eens op
een vroege morgen weer een dode in de steeg kunnen hangen."
Alex huiverde en slikte iets weg. Wat moest hij met haar beginnen? Was zij
ook wel voor wie ze zich uitgaf? Of had ze relaties met die lui van de
Organisatie?
De ogen die zich in de zijne priemden waren nog steeds helder en ontspannen,
wachtend op zijn reaktie. Maar ze leek steeds sterker te worden en haar
driesheid nam ook toe. En ze ging verder.
"Er is iets vreemds aan je. Je hebt me helemaal niets verteld over je familie.
En waarom heb je geen kaartje? Je zegt totaal niets over je werk enzo. Ik
geef je echt geen schijn van kans als ze je te pakken krijgen, Alex."
"Ik weet niet... wat je bedoelt." Maar zijn stem klonk zo onecht dat ze hard
begon te lachen.
"Doe niet zo stom en zeg eindelijk eens de waarheid." Haar stem klonk kil en
er school geen spoortje liefde meer in.
"Er valt... niet veel te zeggen. Wat wil je horen? Je gelooft me toch niet
meer. Vrouwen zijn altijd achterdochtig."
"Kletskoek." Ze glimlachte tegen hem en begon haar bloesje los te knopen.
Brutaal schoof ze het kledingstuk van haar schouders en liet haar blote
borsten bakken in de zon. De donkere tepels glansden vochtig en hij zou het
liefst zijn lippen weer even op het zachte vlees hebben gedrukt.
Maar iets in haar ogen hield hem tegen en hij kreeg het er dus alleen nog maar
benauwder van.
"Wie ben je, Alex, en waarom ben je hier gekomen? Ben je soms een... flic?"
Er viel een dodelijke stilte...

***

Hij leek bevroren te zijn en zij gunde hem nu even tijd. Hij was er nog niet
klaar voor. Alsof ze hem een beetje moed wilde inspreken, voegde ze eraan
toe: "Je hoeft niet bang te zijn. Ik zal je heus niet aanbrengen. Ik moet ook
niets van die zogenaamde wereldverbeteraars hebben. Maar ik wil zo graag
weten met wie ik naar bed ga."
Hij kwam in beweging en stond op. Heen en weer liep hij, tot hij een besluit
leek te hebben genomen.
"Er valt niets te zeggen. Wat verwacht je van me? Moet ik iets dramatisch
onthullen? Dat ik een vrouw en tien kinderen heb? Dat ik een geheim agent ben?
Of moet ik je misschien doden?"
De zon brandde onbarmhartig om hen heen en zelfs onder de boom werd het
drukkender.
"Je liegt. Er is iets met je. Niet alleen voor een beetje copy heb je met me
aangepapt."
"Ik ben... Ik werk wel voor de krant. Maar ik ben ook... De surete, de
veiligheidspolitie heeft me uitgenodigd. Ja, mij persoonlijk niet, maar ze
hebben vanuit Belgie hulp gevraagd. Men zegt dat ze mensen van buiten nodig
hebben, die hier niet bekend zijn. En ik probeer informatie bij elkaar te
krijgen."
"Wat doe je als je die hebt?" vroeg ze.
"Dan geef ik die door en later schrijf ik er een artikel over."
"Je zou ervoor vermoord kunnen worden."
"Nee, tegen de tijd dat ze het door hebben, ben ik al lang weg. Maar ik kan
niets vinden."
"Ben je bij de... politie?"
"Zoiets", ontweek hij haar vraag. "Ik ben ook op de school voor journalisten
geweest, echt waar."
Ze zag dat hij bijna tranen in zijn ogen kreeg.
"Sinds het allemaal begon zijn er misschien wel honderd mensen omgekomen. En
jij meent dat allemaal te kunnen oplossen? Niemand kan dat. Het zit dieper.
Geloof me."
"Maar het is uit de hand gelopen. Touristen worden weggejaagd en komen niet
terug. Op het eiland regeert de staat. Iemand moet hen stoppen. En nu hebben
ze ook al een meisje vermoord. Pas jij ook op. Het is geen spel meer."
"En wat wordt jij daar beter van? Schiet je er iets mee op?"
"Daar heeft het niets mee te maken. Ik voel dat ik iets moet doen. Het is
mijn werk."
"Nogmaals, wie ben je en voor wie werk je? Voor je klappen krijgt, wil ik het
weten."
"Dat kan ik niet zeggen." Hij schudde koppig zijn hoofd. Ze zag er zo
ongelukkig uit dat hij medelijden begon te krijgen. Ze leek iets van haar
flinkheid te verliezen.
"Of zit je daarom ook achter mij aan?"
Die vraag geselde hem. Ze begon te huilen en hij kon het niet aanzien.
"Natuurlijk niet. Ik vind je gewoon een fijne meid. Kom, laten we naar het
cafe gaan en wat drinken. Ik sterf bijna van de dorst."
Ze glimlachte even en kuste hem vluchtig op de wang.
"Als we klaar zijn moeten we terug hierheen. Ik wil met je vrijen, onder die
boom.""
Wat is ze toch een rare, dacht hij. Wie denkt daar nu aan?
"Maak je maar geen zorgen, jongen", zei ze. "Ik zal tegen niemand iets over
je zeggen. Maar als je naar een raad wilt luisteren, blijf hier dan niet zo
rondhangen."
Ze liepen de heuvel af en stapten het cafe binnen.
Er zaten twee stellen, ieder aan een tafel en verder was er niemand. Er hing
een landerige sfeer en de morsige waard kwam naar hen toe sloffen, zonder iets
te zeggen.
Alex bestelde twee glazen bier en zwijgend dronken ze.
"Wat moet hier gebeuren?" vroeg hij fluisterend aan Louise.
"Er was een tip, er zou hier een belangrijke knaap worden opgepakt. Niet alle
info is betrouwbaar. Ik trek altijd alles na."
"Ja, dat begrijp ik."
Hij hoopte dat ze wat van haar boosheid was kwijtgeraakt. Hoe had hij ooit
kunnen vermoeden dat ze hem geloofde? Ze was niet gek en evenmin dom. Nee,
hij had beter meteen kunnen vertellen waarvoor hij kwam.
Undercover agent en journalist, wat een beroep. Dit was geen job om jaren
lang te doen. Kom, ze konden hier beter weggaan, terug naar de heuvel om daar
eens lekker de zaak uit te vrijen. Dan was hun reis tenminste niet helemaal
tevergeefs.
"Zullen we maar?" Hij maakte een gebaar. Een van de stellen sprak op gedempte
toon met elkaar, alsof ze bang waren afgeluisterd te worden.
"Nu al? Ik heb dorst. Laten we nog een biertje nemen."
Ze riep naar de man, die half zat te slapenen zuchtend twee glazen tapte.
Alex rekende meteen af en de man streek, nog steeds zonder iets gezegd te
hebben, het geld op, stak het in zijn zak en wilde terug naar het buffet
lopen.
"Is het hier altijd zo stil?" vroeg Alex knorrig om het onbeschofte gedrag
van de waard.
"Soms." De man had een hoge stem, die niet bij hem paste. Wellicht dat hij
daarom zo weinig zei.
"Wanneer dan niet?" Alex hield aan.
"Als het druk is." Een antwoord van niets, uiteraard en Alex haalde zijn
schouders op.
"Erg intelligent is hij ook niet." Dit laatste zei hij tegen Louise, die
geschrokken naar de waard loensde. Maar die leek het niet verstaan te hebben,
althans hij reageerde niet.
Ten lange leste zat er niets anders op dan het cafe te verlaten, de andere
gasten waren hen al voorgegaan en ze waren de laatste gasten.
"Ik denk dat hij blij is dat we weg zijn", monkelde Alex. "Hij kon ons wel
de deur uitkijken."
Ze stonden terzijde van het cafe, bij hun auto.
"Gaan we nog naar, eh..." Hij wees naar de gindse heuvel, de wandeling trok
hem helemaal niet aan.
"Zeker", zei ze vrolijk. "Ik hou ervan om te naaien in de vrije natuur."
"Ja, mogen we wel een plaid meenemen. Dat harde gras in je blote kont."
Ze begon te giechelen en hij gnuifde, terwijl hij een deken van de achterbank
pakte. Juist wilden ze de parkeerplaats aflopen toen er een Renault verscheen
die Louise meteen herkende als een politiewagen.
Waarom, dat wist ze niet, maar iets zei haar dat de vier mannen gendarmes
waren.
"Kom mee", zei ze met gedempte stem. "Hier, achter dit schuurtje."
Ze trok Alex mee en ze doken weg achter een soort nissenhut, die als
opslagplaats leek dienst te doen.
De gendarmes keken een ogenblik naar het huis, leken met elkaar te overleggen
en stapten dan op de deur van het cafe af. Twee man bleven terzijde staan en
de anderen wilden naar binnen toe.
De deur was echter gesloten en ook toen een van hen zijn schouders tegen de
wrakke intree zette, gaf het geen krimp.
"Merde", hoorde Alex de man schelden. "Wat nu?"
Ze liepen achter elkaar aan om het huis en stonden even later weer vor de
deur.
Dan leken ze uiteen te gaan. Twee mannen bleven waar ze waren en de beide
anderen gingen opnieuw naar achteren.
"Wat gaat er gebeuren?" Louise's stem klonk allesbehalve moedig en Alex voelde
haar trillen.
"Ze zoeken iemand... Ssssttttt."
Hij drukte zijn hand op haar mond en ze volgden beide vol aandacht de
gebeurtenissen. Het was net of ze naar een langzaam, zich voortslepend, drama
keken in de bioskoop.
Op een gegeven moment klonk er een fluitsignaal, de twee gendarmes bij de
voordeur zeiden iets tegen elkaar en deden vervolgens enkele passen achteruit.
Een van hen gaf een teken en als ‚‚n man renden ze naar voren en wierpen zich
met hun schouders tegen de deur. Alex had een enorm gekraak en gerinkel
verwacht, omdat zij ongetwijfeld dwars door het gammele bouwsel naar binnen
zouden vliegen.
Het pakte echter geheel anders uit. Juist op het ogenblik dat ze de deur
raakten, sloeg deze naar binnen open en als gevolg daarvan, zeilden beide
gendarmes ongehinderd het cafe in.
En precies goed getimed, kwam er een man naar buiten, die enkele seconden
bleef staan om zich te orienteren, waarna hij het op een lopen zette.
"Asjemenou", steunde Alex. "Die man... die kennen wij. Zouden ze hem zoeken?"
"Wie is het, vooruit, zeg op", siste Louise, "wie is het?"
"Hij zat bij ons aan het tafeltje en is toen naar de WC's gevlucht. Je weet
wel, in die Corsicaanse club. Ik weet zeker dat hij het is, kijk eens..."
De gendarmes, die zo onfortuinlijk hard tegen het buffet waren geslagen,
kwamen naar buiten wankelen en keken verwilderd om zich heen. De man, wiens
naam Louise en Alex niet kenden, was al op een motorfiets gesprongen en raasde
de dorpsweg af voor de mannen der wet begrepen wat er gebeurde,
"Merde. Merde. Merde!" vloekten ze om beurten.
Het scheen dat dat de nationale kreet van de gendarmes was. Een was zo wijs
om zijn fluitje te pakken en daar uit alle macht op te blazen.
Enkele seconden later kwamen beide collega's in een draf de hoek om en keken
verbaasd naar de beteuterde gezichten van het tweetal.
Met veel gebaren werd verteld wat er precies gebeurd was en vijf minuten later
spurten de drie mannen naar de Renault, reden snel weg in dezelfde richting
als de motorfiets, waarna de vierde gendarme het cafe binnenging.
"Kom mee." Alex trok Louis achter zich aan en merkte dat ze nog steeds trilde.
"Ssssttt. Luisteren."
Ze konden horen dat de politieman stond te schelden tegen de cafebaas, die
amper antwoordde.
"Kan ik er wat aan doen", verdedigde de man zich, "als jullie de deur niet
open krijgen? Hij klemt een beetje, probeer maar. En dat die man net weg ging,
daar weet ik niets van. Puur toeval, meneer de gendarme." Ze hoorden hem vals
lachen.
"Je liegt, terrorist dat je bent. "Jullie hebben ons zien komen. En je ligt
onder ‚‚n deken met die lui. Ik laat je arresteren."
"Man, je doet maar wat je niet laten kan. Wie zorgt er dan voor mijn cafe? Jij
zeker niet. Nou, ik zal een schadevergoeding indienen bij de procureur."
"Wie was die man?" schreeuwde de agent. "Zeg op, of ik sla die naam eruit."
"Ik zei het al, een gast, ik heb hem nog nooit gezien. Hij kwam een uurtje
geleden, op zo'n motor uit Japan. Ik ken hem echt niet. 't Was voor het eerst
dat ik hem zag."
"Ik zal jou..." Er klonken een paar doffe klappen en een gekreun gaf aan dat
er inderdaad geslagen werd.
"Laten we naar binnen gaan."
Alex ging voorop en Louise volgde. Ze betraden een tikte luidruchtig het cafe
en zagen dat de gendarme juist bezig was de cafebaas een geducht pak slaag
te geven.
"Wat gebeurt hier..." vroeg Alex en deed heel verwonderd. Het was net alsof
zij per toeval kwamen aangelopen.
"Deze zaak... is op last van de politie tot nader order gesloten", hijgde de
gendarme, die overeind kwam en daarmee de waard kans gaf weg te vluchten.
"Ik was net bezig deze man... in de boeien te slaan. Wat komt u hier doen?"
"Wij komen... iets drinken", zei Louise met een glimlach die niet helemaal
oprecht was. "We waren aan het wandelen en toen zagen we dit cafe."
"Ja, ja, ga maar weer, zoals ik al zei, deze zaak is gesloten. Waar is die
verdomde kerel gebleven."
Hij spurtte naar achteren, maar vond daar de deur gesloten.
"Die rotzak!" schreeuwde hij, "nu is hij er toch nog vandoor. Maar we zullen
hem. Als hij niet tevoorschijn kom uit dit hol, roken we hem eruit."
"Roken?" bibberde Louise. "Ga je de boel in brand steken?"
"Ja, we gooien er een handgranaat in. Stelletje terroristen."
Alex vond het beter om het hazepad te nemen en met stille trom vertrokken ze.
"Laten we maar niet meer naar ons plekje toegaan", zei Louise. "Jouw kamer,
lijkt me veel veiliger."
"Oh, dus toch." Hij lachte begrijpend, want deze omgeving was niet pluis voor
hen. "Toch wil ik die man leren kennen", zei hij. "Ik weet zeker dat we met
hem goed zitten. Hij hoort bij hen."
Ze reden terug naar de stad in een aanmerkelijk betere bui en toen hij een
parkeerplaatsje zocht, lachte Louise net als vroeger.
Nu ze wat meer op hem durfde te vertrouwen had ze er vrede mee dat hij haar
een beetje had voorgelogen en verder stelde ze geen vragen. Nog niet
tenminste.
Alex ruimde gauw nog wat rommel op, want hij had nog niet veel aan het
huishouden gedaan die dag. Eigenlijk rekende hij helemaal niet op damesbezoek,
hij was niet zo'n huisman.
"Kerels", zei Louise en ze maakte snel en vaardig de boel aan kant. "Ik
begrijp niet hoe jullie het overleven."
"Dankzij jullie hulp, liefje."
Hij had een fles wijn geopend en schonk twee glazen in. Anders ging het
inderdaad niet.
"Nou, op onze vriend die er al twee maal in geslaagd is de benen te nemen. Ik
ben benieuwd of we hem nog eens tegen het lijf aanlopen. De gendarmerie moet
onderhand wel een goed signalement van hem hebben."
"Nu ja, wij ook, ik kan hem uittekenen. Ik moet het goed onthouden want zodra
ik hem weer zie..."
Ze tekende kleine kringetjes met haar vinger in een plasje wijn op het
tafeltje.
"En?" vroeg hij, "heb je nog steeds zin?"
"Waarin?" luidde haar antwoord, "ik zou niet weten wat je bedoelt."
"In dit."
Hij sloeg zijn armen om haar heen, legde zijn andere hand op haar knie en
greep haar vervolgens in haar kruis. Door de stof van haar jeans voelde hij
de lijnen van haar poesje en hij meende zelfs haar schaamlippen te kunnen
vinden.
"Zeg, ben je helemaal..." Maar ze stribbelde in het geheel niet tegen, neen,
ze deed haar benen wat verder uit elkaar om hem de kans te geven er beter
bij te kunnen. Ze dronk een slokje wijn, terwijl hij haar betastte en aan haar
billen voelde.
Natuurlijk had ze minstens zoveel zin als hij, alleen liet ze het niet zo
merken en ze deed net alsof ze er nog eens over moest nadenken.
"Maak die broek eens los", zei hij met een hese stem. "Zo kan ik er niet bij."
"Doe het zelf", plaagde ze hem. "Iets waar je moeite voor moet doen, daar
geniet je veel meer van."
"Goed, maar als ik wat kapot maak, is het jouw schuld. Ik ben veel te
opgewonden om voorzichtig te doen."
"Nee, dat moeten we niet hebben, moet ik dadelijk nog in mijn slipje naar
huis."
Ze ging staan en knoopte de jeans open. Daarna bewoog ze met haar heupen heen
en weer en zo schoof de iets te strakke pantalon omlaag.
Eronder droeg ze een wit slipje, dat om haar billen zat gegoten en hij slikte
een paar maal omdat ze zo verdraaid verleidelijk was.
"Dit lukt wel om uit te trekken, nietwaar?"
"Mmmmmmm."
Alex stapte ondertussen zelf zo snel mogelijk uit zijn broek en in zijn haast
nam hij zijn onderbroek mee. Zijn pieter schoot meteen los en hing half stijf
heen en weer te zwieren.
"Je hebt haast, zeg", giechelde Louise, waarop ze ook haar bloesje uittrok.
Alleen in slip en beha, die scherp afstaken tegen haar gebruinde huid, was ze
echt adembenemend en Alex bleef secondenlang staan om van die aanblik te
genieten.
"Wat sta je daar te kijken? Je hebt me toch wel eens vaker gezien?"
"Maar nog nooit zo mooi"
Alex vond het aan de ene kant zonde dit te verstoren, anderszijds kon hij niet
anders want hij wilde haar bezitten.
"Malle jongen", zei ze bijna teder en kwam op hem af.
Hun handen ontmoetten elkaar en streelden die van de ander. Dan voelde hij
haar lippen op de zijne en hoe ze zich tegen hem aan drukte.
Haar warme, willige mond was als een lavenis op een snikhete zomerdag en hun
kus duurde uren. Ze zoog zich aan hem vast, alsof ze nieuwe krachten zocht.
Eerst was het een tedere kus, dan begon het hartstochtelijker te worden en op
het laatste hapten hun monden naar elkaar en kronkelden hun tongen ineen.
"Ooohhhh, Alex. Mijn hemel, wat ben ik geil."
Hij beet haar zachtjes in de schouder, wat hem kwam te staan op een hevige
zuigzoen in de hals, waarom ze kirrend lachte.
Haar puntige borsten drukten hard tegen zijn schouder en hij keek omlaag naar
het geplette vlees. Handig wipte hij het haakje van haar beha los en trok het
volkomen overbodige stukje textiel over haar armen uit.
uitdagend richtten ze zich op en haar tepels priemden naar voren als twee
kleine knopjes op een paneel. Haar ademhaling ging onregelmatig en snel, zodat
hij wel kon zien hoe opgewonden ze was.
"Lekker stevig zijn ze" monkelde hij.
"Ja, ze mogen er zijn." Ze tilde ze een voor een op, alsof ze die toonde aan
hem en hij zoende ze, om de beurt. Louise vond het zalig en genietend sloot
ze haar ogen omdat hij haar tepels in zijn mond nam. Ze leken nog harder te
worden en uitdagender.
Langzaam wreef ze zich tegen hem op, eerst haar borsten langs zijn gezicht,
dan haar buik tegen zijn lijf en eindelijk haar schoot tegen zijn heupen. Haar
dijen sloeg ze soms om die van hem en dan hing ze aan zijn lichaam.
"Wat ben je sterk", steunde ze, terwijl hij haar hoog optilde en dan neer
legde op het wachtende bed. Ze keek naar zijn lid, dat bijna zijn grootste
omvang had aangenomen en greep naar hem. Begerig sloot ze haar ene hand om
de stijve lat en maakte een vuist. Hij zat gevangen in haar hand en ze
beproefde de stevigheid van zijn vlees.
"Oohhhh. Je doet zo... lekker..."
"Hij is ook... fantastisch... Ik wil hem... in mijn kutje."
"Jaaaaa. Dat is... goed..." mompelde hij opgewonden.
"Even wachten", zei ze. "Ik moet naar de WC. Dat heb ik wel meer, als ik heet
ben krijg ik hoge nood."
"Viespeukje", lachte hij. "Zal ik meegaan?" Hij vondt het een opwindend idee
haar te zien plassen.
"Als je dat wilt..."
Ze liep heupwiegend voor hem uit en hij volgde haar, zwaaiend met zijn stijve
piemel. Het toilet stond in de badkamer en ze ging zitten.
"Ssssstttt", ruiste het in de witte pot.
"Dulleme", gromde hij en voor hij wist wat hij deed, stak hij pardoes een hand
tussen haar benen, waarbij ze op zijn hand plaste.
"Wat doe je nou?" giechelde ze. "Ik zit op je vingers te urineren. Vind je dat
niet vies?"
"Vies? Opwindend juist, het is zo warm."
"Ja, ik vind het ook hartstikke geil, mag ik jouw water ook voelen?"
Ze begreep niet waar ze de moed vandaan haalde om dat te vragen, het kwam
eenvoudig vanzelf.
"Natuurlijk, maar hoe..." Hij keek om zich heen. In een hoek stond de
douchebak, met een betegelde achterwand. "Ga daar in zitten", wees hij, "dan
doe ik het op je. Waar wil je het hebben?"
"Ja, ja", fluisterde ze. "Doe het, Alex, zeik op me, alsjeblieft."
Ze ging staan en zat even later met gesloten ogen tegen de gladde tegelwand,
te wachten op hem.
"Ik moet eerst mijn stijve weg hebben. Zo kan ik niet..."
Hij nam de douchekop en liet een straal koud water op zijn leuter neerdalen.
Dat hielp want de kleine jongen schrompelde ineen en hij nam hem stevig in
zijn hand.
De eerste goud-gele druppels ploften op haar neer.
"Hier wil ik het, Alex, hier... recht op mijn kut. Ohhhh..."
Ze wees op de vore van haar poesje en deed haar benen zover mogelijk uit
elkaar. Alex had nog nooit zoiets gedaan en hij verwonderde zich over de
perverse verlangens van de jonge vrouw. Dit was nog eens iets heel anders dan
het recht op en neer dat hij tot nu toe kende.
Het was alsof hij kippevel kreeg en hij trilde van spanning.
"Pis over me heen, Alex, doe het, laat het me voelen."
Ze speelde met haar schaamlippen en opende deze, waarbij een vinger naar
binnen en naar buiten gleed.
Ineens spoelde er een straal met kracht uit het smalle pisgleufje en die
spatte kletterend uiteen tegen haar dijen. Hij richtte nog wat beter en het
sproeide over haar schoot en maakte haar schaamhaar kledder.
De urine stroomde in haar gleuf en het begon daar zelfs over te lopen. De
zoute vloeistof vloeide over haar billen en hij werd zo geil dat hij al een
beetje begon klaar te komen en klodders zaad mee naar buiten stootte.
Louise begon zich snel en heftig te masturberen en tegen dat hij klaar met
plassen was, kronkelde ze woest en heftig heen en weer in een opperst genot.
Alex voelde zijn lul in reaktie daarop meteen keihard worden. Hij greep haar
vast en trok haar uit de natte douchebak. Hij stoorde zich niet aan de sterke
urinelucht en dook op haar, juist toen ze een orgasme kreeg.
Zijn stijve loeres vond vanzelf haar openstaande neukhol en dook erin. Met
een heftige beweging van zijn heupen stampte hij zijn leuter diep naar binnen.
De klimax van Louise werd hierdoor nog eens verlengd en dubbel zo intens. Ze
gilde van genot en roffelde met haar tot vuisten gebalde handen op zijn rug.
"Mijn hemel... ik word hier hartstikke gek van..."
Alex dacht niet aan opgeven en beukte op het willige vrouwenlijf onder hem.
Haar druipende kut zoog zijn pik telkens opnieuw naar binnen en dan klonken
er obscene geluiden die de sfeer nog eens stevig verhoogden.
Hij wilde dat hij het nog een beetje langer kon volhouden, trachtte zich ook
te beheersen, maar verloor die ongelijke strijd. Louise moedigde hem aan zo
snel mogelijk te spuiten, want ze had dringend behoefte aan enige afkoeling
van haar hete spleet. Toen hij dan ook trillend zijn lading in haar spoot,
kermde ze van genot en probeerde er uit te persen wat erin zat.
Met moeite haalden ze hun verstrengelde lichamen uit elkaar en bleven hijgend
liggen. Het bed was behoorlijk gehavend uit de strijd gekomen en het laken
kledderde als een dweil.
"Jij bent me er eentje", steunde Alex. "Ik heb nog nooit zo'n pervers diertje
meegemaakt. Hoe is het mogelijk."
"Lieverd. Als een vrouw eenmaal los barst, verbleken de mannen", zei ze met
een lachje. "Vergeet dat niet..."

***

Alex stond die morgen vroeg op. Hij rekte zich uit en keek door het raam naar
buiten, waar hij net de zon op zag komen. Het leek weer een stralende dag te
worden en hij besloot eerst een flinke wandeling te maken.
Dat gaf hem meteen de kans vanuit een cel naar de hoofdredaktie in Antwerpen
te bellen en verslag te doen van de stand van zaken.
Hoe die berichten verder werden verwerkt, dat vond hij niet belangrijk. Daar
dacht hij ook niet over na, maar wachtte verdere orders af.
Toen hij in de cel stond, draaide hij het nummer. Er werd opgenomen en hij
meldde zich.
"Met Alex, het is hier prachtig weer. Hoe is het bij jullie?"
"Ook goed", klonk de stem aan de andere kant."
Ze spraken deels in code en uit wat Alex had gezegd, begreep de man in
Antwerpen dat alles onder controle was.
"Er is een probleem." Alex spitste zijn oren.
"En dat is?" Het betekende dat er moeilijkheden waren.
"Er moet daar een knaap rondspoken die nogal tekeer gaat. Hij schijnt ook tot
twee maal toe bijna gepakt te zijn, maar weet iedere keer de dans te
ontspringen."
"Ik weet wat je bedoelt", zei Alex. "Ik was erbij, zie je. Puur toeval, maar
ik heb het gezien."
"En wat is je indruk?"
"Het is een harde jongen, dat is zeker. Ik moet hem niet..."
"Kun je er iets aan doen?"
"Nee, hij is me te gevaarlijk. Mijn kontaktpersoon, eh, een vrouw, kent hem
ook niet. Maar we zullen proberen wat meer aan de weet te komen."
"Tot ziens, Alex, pas goed op jezelf. Zodra je iets weet moet je het
doorgeven, dan kunnen we je proberen te helpen."
"Ja, ik zal het onthouden."
Hij legde de hoorn neer en stapte naar buiten, de frisse morgen in. Hij hoopte
dat het mee zou vallen, maar voelde dat er iets te gebeuren stond.

"We moeten er een eind aan maken. Als hij in handen valt van de
veiligheidspolitie, persen ze hem uit als een citroen. En dan slaat hij door.
Ik vind dat we hem moeten liquideren."
De Generaal keek de kleine kring mannen rond, die voor een spoedvergadering
bij elkaar gekomen waren. Ik geval van nood mocht er altijd door het dagelijks
bestuur een beslissing worden genomen die dan later wel of niet werd
aangevochten.
"Ik weet het niet", zei een van de toehoorders, aarzelend. "Hij is altijd een
waardevolle kracht geweest."
"Luister, Pierre, ik zeg het niet voor mijn lol maar voor ons aller
veiligheid. Hij is buiten zijn boekje gegaan. Hij wist dat hij zich schuil
moest houden op de plaats die wij hem hebben gezegd. Maar hij moest zo nodig
naar zijn vrienden toe. En wat is het gevolg, bij een toevallige razzia van
de gendarmes, wordt hij bijna gepakt. En was hij nu maar rustig gebleven,
niemand kende hem daar. Nee, hij raakt zijn hoofd kwijt en slaat op hol.
Meteen is alle aandacht op hem gevestigd en ja, nu zitten ze als gekken achter
hem aan. Overal hangt een foto van Julien. Iedere agent kent hem uit zijn
hoofd."
"En kunnen we hem ook niet een tijdje naar het buitenland sturen? Marokko of
zo?"
"Ook daar loeren ze op hem. Interpol heeft zijn signalement."
"Er zijn toch geen persoonlijk argumenten, die je aanwendt om van hem af te
komen?" Pierre bood nog steeds oppositie.
"Hoe kom je erbij? Ik zou maar op mijn woorden passen." De Generaal keek
dreigend naar de spreker die de rest van zijn woorden inslikte.
Er werd niet langer gediscussierd, de beslissing was gevallen. Julien Damiens,
een van de grote Azen van de Organisatie en meesterbeul, was nu zelf aan de
beurt om te worden opgeruimd, zoals een van de ondertekenaars van het besluit,
het noemde.
De dodelijke procedure was in werking gesteld.

Die avond viel er een briefje op de mat, bij Julien, die een kamer had
gevonden in een klein logement in een van de sloppen van de oude havenbuurt
in Marseille. Hij had er al aan gedacht om de wijk te nemen naar de overkant.
Misschien dat hij beter een poosje kon onderduiken bij vrienden in Ceuta, de
Spaanse enclave in Marokko.
"Pas op, de Generaal heeft het op je voorzien. Er volgt spoedig een aanslag.
Getekend, een vriend."
Hij las het tweemaal en begon dan luid te vloeken. Hij balde zijn vuisten en
ramde die hard tegen het hout van de deur, zodat er een verdacht gekraak
klonk.
"Merde. Merde!" schreeuwde hij. "Is dat hun dank? Wie heeft dat geregeld? Is
het die geile teef van de Generaal? Babette met haar mooie lijf?"
Dan werd hij weer kalm en een dodelijke haat leek op hem neer te dalen. Hij
dorstte naar wraak, wilde de vernedering om uitgestoten te worden niet
accepteren en realiseerde zich dat hij nu helemaal nergens meer heen kon.
Hij was een blok aan hun been geworden, een vijfde rad aan de wagen en ze
wilden van hem af. Misscbien hadden zij de gendarmes wel getipt om hem op
te pakken. Het was ook te toevallig geweest dat ze hem vonden in dat cafeetje.
Hij was er midden in de nacht naartoe gegaan en geen mens had hem gezien.
Zou hij proberen te ontsnappen, of zelf de aanval openen? Wanneer hij er
vandoor ging, misscbien naar Zuid-Amerika, kon hij het lang volhouden. Hij
had een bankrekening, waar niemand vanaf wist en daar kon hij vrij leven.
Maar hij wist dat op zekere dag iemand voor zijn neus zou staan om af te
rekenen. Hij kende de methoden van de Organisatie en hoe ze zouden zoeken naar
zijn verblijfplaats. Nooit was hij veilig op die manier.
Het enige wat hem overbleef was om zelf de aanval te openen. Hij moest hem
treffen, daar waar niemand hem verwachtte. Kon hij de Generaal maar
uitschakelen. Misschien was het mogelijk om dan zelf de leiding op zich te
nemen? Wie zou hem aandurven? Ze waren allemaal bang voor hem. En dan nam hij
Babette er meteen bij.
Hij lachte om zichzelf en zijn plan, maar liet hem niet meer los. Hij was
steeds een systematisch mens geweest, die een perfect gevoel voor timing had.
Zijn plannen gelukten altijd en waarom zou dit ook niet lukken?
Hij ging zitten achter een wrakkige tafel, met de blocnote voor zich en begon
een en ander op papier te zetten. Aan de ene kant een aantal vragen, aan de
andere zijde de antwoorden. Zo kon hij stap voor stap te werk gaan en het
duurde niet langer dan een enkel uur of hij had in grote lijnen zijn plannen
klaar.
Het moest snel geschieden, en verrassend. De beste tijd leek hem vroeg in
de morgen, dan zou de Generaal misschien nog slapen en zijn vrouw zeker. De
bewaking rekende nergens op, daar kon hij vanuit gaan, want wie kwam er nu
om zes uur 's morgens aan de deur. Het enige was, dat hij er rekening mee
moest houden dat het aantal bewakers wel zou zijn uitgebreid, na zijn brotale
inval van enkele weken terug.
Hij verliet zijn kamer en ging naar een warenhuis om een aantal dingen te
kopen. Een Walther PPK kocht hij gewoon in een klein kroegje, dat was geen
enkel probleem in Marseille.

Julien besloot dat hij, na twee dagen te hebben geaarzeld, de volgende dag op
de Generaal zou afgaan. Het was dan zaterdag en hij wist dat het de gewoonte
was van veel Corsicanen om lang uit te slapen. Dat zou de waakzaamheid van de
Generaal doen afnemen en vergrootte de kans om hem te verrassen.
Het zou een brutaal staaltje van lef worden, maar daar maalde Julien niet
om. Hij had wel meer stoutmoedige dingen gedaan. Hij legde alles klaar, schoor
zich zorgvuldig en ging die avond vroeg naar bed. Hij nam een slaappil en
probeerde zich te ontspannen, want hij wilde de volgende morgen in topkonditie
zijn.
Eindelijk dommelde hij in en droomde over zijn overwinning. Maar hij dacht er
niet aan dat dromen bedrog kunnen zijn en dat het wel eens zijn laatste kon
worden...

Hij reed over de nog stille autoweg en ondervond geen enkel oponthoud van
controleposten. Het schaarse verkeer raasde ongehinderd door de na-nacht en
hij passeerde op tijd de buitenwijken van de stad.
Toch een tikje nerveus stopte hij achter het grote 'Grand-Hotel' en zette zijn
wagen op de parkeerplaats. Hier was het tamelijk vol en zou zijn wagen niet
opvallen.
Hij voelde zijn wapen geruststellend langs zijn been schuren en begon langzaam
in de richting van de villa te lopen, waar de Generaal woonde. Hij hoopte dat
het gauw voorbij zou zijn en dat hij weer terug kon gaan naar zijn eigen
vrienden. Als de Generaal eenmaal dood was, zou er geen gevaar meer voor hem
zijn, en wie treurde daarom?

De stilte van de vroege zaterdagmorgen, hing loom in en rondom de villa en
de man in de controlekamer legde het boekje, waarin hij had zitten lezen, weg.
Hij keek op de klok en zag dat het precies zes uur was. Nog twee uurtjes en
dan zou de dagploeg komen, die uit twee mannen bestond. Hij moest nog een
rondje maken, en het hek openen, dat nu gesloten was.
Geeuwend stond hij op en rekte zich uit. De nachten waren lang zo in je
eentje en hij verveelde zich soms gruwelijk. Wanneer de Generaal thuis was,
kwam die nog wel eens langs voor een praatje, maar zijn vrouw zei nooit iets.
Die haalde haar mooie neusje zeker op voor een doodgewonde bewaker zoals hij.
Ze was anders wel een verdomd mooie meid en hij mocht haar graag zien in haar
iets te korte rokjes of haar strakke jeans.
Juist wilde hij aan zijn ronde beginnen, toen er gebeld werd. Routinematig
liep hij naar de voordeur, er niet aan denkend dat het helemaal niet kon. Het
hek was nog gesloten en een eventuele bezoeker zou van daaruit kontakt moeten
zoeken. Pas na acht uur ging het hek open en kwamen er soms mensen aan de
deur.
Hij keek naar buiten, door het glas, waarvoor een sterk traliewerk was
bevestigd. Er stond een man, gekleed in een stofjas met een pakketje in zijn
handen. Van waaruit hij stond, zag de bewaker dat er een grote sticker op het
doosje was geplakt, die aangaf dat er een of ander huishoudelijk apparaat in
zat.
"Wat is er aan de hand?" wilde hij korzelig vragen, want de man belde voor de
tweede maal aan. Een ogenblik keek hij recht in het gezicht van de bezoeker
en herkende in een flits de kille ogen. Hij brak zijn woorden af en wilde
schreeuwen, maar de dood was sneller.
De dood haalde hem in door een loden kogel die recht in zijn hart drong en
dat aan stukken scheurde. Met zoveel geweld ging het gepaard, dat hij
achterover werd geworpen, terug de gang in en voor hij de vloer raakte, was
hij dood.
Het geluid van het wapen was niet meer dan een gesis, gedempt door de doos
waarin de hand van Julien was verborgen.
Haastig stapte hij over de drempel, sloot de deur achter zich en keek en
passent nog eens over zijn schouder. Er was niemand te zien.
Hij trok de man met zich mee naar de controlekamer en zette hem in zijn stoel.
Het slappe lichaam dreigde voorover te vallen en hij bond de man met zijn
eigen broeksriem vast. De wond bloedde niet eens zo heel erg en na wat
gefrutsel, leek het net alsof de bewaker zat te slapen.
Het was gemakkelijk dat hij ook de weg goed wist in het huis, nu kon hij alle
voorbereidingen snel en doeltreffend verrichten. Hij had besloten, de Generaal
niet te wekken, maar af te wachten tot de man, en misschien ook zijn vrouw,
zelf naar beneden zouden komen.
In de keuken, waar de tafel al gedekt stond voor het ontbijt, wilde hij hem
opvangen, daar zouden ze hem niet verwachten. Het was beter hen niet te
alarmeren, want de Generaal stond bekend als een wantrouwend man.
Hij ging tenslotte in een stoel zitten, schuin achter de openslaande deur en
probeerde zich te ontspannen. Tot dusverre was alles goed gedaan en nu was het
zaak geduld te hebben.

Precies om half acht liep de kleine wekker, die naast haar bed op een kastje
stond, af en Babette zuchtte klagelijk. Ze had er een hekel aan laat op te
staan, dan werd ze soms overvallen door hoofdpijn en hoewel ze zich niet
helemaal uitgeslapen voelde, stapte ze toch uit bed.
Ze nam een douche, trok alleen wat ondergoed aan en pakte haar duster. Het was
inmiddels acht uur en ze keek toevallig naar buiten, om te zien of de zon al
scheen. Inderdaad, ze zag hem net over de dakrand verschijnen, van het huis
aan de overkant. Maar ze zag ook dat het hek weer eens niet geopend was,
natuurlijk weer vergeten door een van die slordige bewakers.
Daar moest haar man toch eens wat aan doen. Jammer dat hij er niet was, dan
kon hij het zelf ook eens zien.
Iedere keer als ze het tegen hem zei en hij keek, was het natuurlijk wel open.
Ze kreeg dan het predikaat van zeur van hem opgeplakt. Haar humeur was door
dit voorval gelijk van slag. Ze wist niet goed waarom, maar ze kreeg een
onbehaaglijk gevoel in haar lijf en ze was het liefst meteen weer in haar bed
gekropen.
Zou ze soms grieperig worden? Haar man zou die middag pas thuiskomen. Hij was
een paar dagen naar het eiland geweest om te kijken hoe de situatie daar was.
De mensen waren ontevreden omdat de touristen weg bleven en er geen geld meer
binnenkwam.
Met slepende tred ging ze de trap af, op weg naar de keuken. Ze zag dat de
deur naar de controlekamer gesloten was. Even wilde ze een kijkje nemen, en
de bewaker vragen waarom hij het hek niet had geopend. Maar dan haalde ze
haar schouders op en liep naar de keuken.
Er hing een doodse stilte in het huis en ze huiverde. Waarom viel haar dit
juist nu op? Als haar man er niet was, hoorde je meestal niet veel. Ze had
niemand om tegen te praten en met de bewakers wilde ze geen kontakt. Die
konden haar toch soms al zo brutaal aankijken.
"Neem me niet kwalijk, Babette."
"Ooohhh." Ze dacht dat haar hart stilstond. Die stem... Als in een droom
draaide ze zich traag om. Daar stond die vreselijke kerel, die haar gedwongen
had met hem naar bed te gaan. En die haar, dat moest ze toegeven, zo gek had
gekregen dat ze het nog prettig vond ook door hem geneukt te worden. Ze had
haar best gedaan om hem uit haar leven te laten verdwijnen en haar man
zachtjes maar doelbewust opgestookt die verschrikkelijke kerel te laten
liquideren.
Even kreeg ze sterretjes voor haar ogen en hij was al bij haar, ving haar op
in zijn sterke armen en zette haar op een stoel.
"Hoe... kom... je... binnen", stotterde ze. "Heeft de wacht je erin gelaten?
En het hek, was dat open?"
"Wat ben je nieuwsgierig, hartje van me?" Hij keek haar plagend aan. "Het hek
is dicht, maar dat is geen beletsel voor mij. En de waker heeft mij erin
gelaten, dat klopt."
Hij lachte om de woede en frustratie die op haar gezicht te lezen waren.
"Ik zal zorgen dat hij onmiddelijk eruit wordt gegooid", mopperde ze. "Het is
geen stijl om..."
"Laat maar", zei Julien lakoniek. "Hij zal nooit meer wacht lopen."
"Heb jij...? Je bedoelt dat hij..." Ze zweeg stom.
"Inderdaad, ik heb hem zijn straf al gegeven. En nu gaan we naar boven waar
we je man ook eens een lesje zullen geven. Een koekje van zijn eigen deeg
zogezegd."
Hij haalde zijn wapen tevoorschijn en ze zette grote ogen op.
"Kom je voor hem?" vroeg ze stomverbaasd en begon hoog en schril te lachen.
"Dan moet ik je teleurstellen. Hij is er niet."
Ze gierde het uit van de zenuwen en hij moest haar kalmeren door haar stevig
vast te pakken en haar in een stoel te duwen.
"En nu geef je geen kik meer. En je probeert niets. Voor je het weet lig je
ook gestrekt op de grond."
Hij hield zijn pistool tegen haar borst gedrukt en ze voelde zich vreemd,
ontstegen aan wat er gebeurde, alsof het een film was, waarnaar ze keek. Ze
keek hulpeloos naar hem omhoog, op dat moment voelde ze hoe ze hem haatte.
En hem niet alleen, nee, die hele kliek van zogenaamde wereldverbeteraars.
Allemaal mooipraters, maar ook moordenaars, zonder scrupules.
En zij had de situatie niet langer in de hand en ze wist het. Hij trok haar
mee naar de kamer en schopte de deur met zijn hak dicht. Ze was te bang om
te gillen en bibberde van angst.
"Waar is hij naartoe?" Zijn stem klonk bars en gevaarlijk.
"Naar het eiland", bibberde ze. "Hij komt vanmiddag weer terug."
Had ze dit moeten zeggen? Of niet, ze wist het niet.
"Hmmmm." Hij dacht na. Hier had hij niet op gerekend. Het was een lelijke
streep door de rekening en maakte het er niet gemakkelijker op. Maar er was
nu geen weg meer terug en hij zou moeten wachten.
"Ik waarschuw je voor de laatste keer. Als je probeert er vandoor te gaan, ga
je eraan. En geloof me dat ik het doe, ook al heb ik er een hekel aan vrouwen
om te brengen. We kunnen beter iets heel anders doen dan vechten."
Hij keek naar haar borsten, die te zien waren door haar openvallende duster,
en ze voelde zijn ogen op haar huid branden.
Misschien kon ze hem op die manier verleiden en er gebruik van maken. Dan
alarm slaan of iets anders. Maar hij zou haar geen kans geven, niet hij. Een
professioneel, nee, die liet niet met zich sollen.
"Ik zal niets doen", mompelde ze. "Maar laat me leven... Alsjeblieft, ik heb
je toch niets gedaan?"
"Nee", zei hij, "jij niet", en hij maakte het zich gemakkelijk op de lage bank
in de hoek...

De klok op de schoorsteenmantel sloeg middag en hij rekte zich uit. De grote
televisie in de hoek van de kamer, zeurde maar voort, terwijl geen van beiden
ernaar keek. Hij had het apparaat aangezet om naar het nieuws te kijken, maar
de programma's in de ochtend waren saai en vervelend.
Babette was iets rustiger geworden en ze had hem een tijdje gade geslagen. Ze
wist dat hij een harde knaap moest zijn, hard genoeg om zijn dreigement uit te
voeren. Zijn ogen toonden geen enkele emotie en zijn mond was wreed. Ze
begreep niet dat ze hem ooit wellustig had gekust.
Hij hield zijn pistool steeds losjes vast, maar wel zo dat zijn wijsvinger
in de buurt van de trekker was. Ze probeerde iets te bedenken, misschien dat
een laatste beroep op zijn gezonde verstand nog wat kon uithalen, al
betwijfelde ze dat ook.
"Wat heb je eigenlijk tegen mij?" begon ze. "Heb ik je iets misdaan? Ik heb
je toch in mijn bed gelaten, toen je daarom vroeg of ben je dat al vergeten?
Als je zo doorgaat krijgen ze je te pakken. Je weet hoe mijn man is. Hij zal
je dit nooit vergeven."
"Hou je mond." Zijn stem was rustig, maar zijn ogen flikkerden.
Ze luisterde niet en bleef doorgaan.
"Je bent een aardige man, maar je hebt geen schijn van kans. Ze zijn je
spuugzat heb ik gehoord."
Ze wilde haar laatste troef uitspelen en hem vertellen dat hij op de zwarte
lijst stond.
"Het is me bekend", zei hij bedaard. "Daarom ben ik ook hier. Ik wil weten
waarom je man mij dood wil. Of zit jij daarachter? Je bent er rot genoeg
voor." Hij keek haar aan en ze bloosde.
"Natuurlijk niet", mompelde ze, maar iedere overtuiging ontbrak in haar stem.
Hij had hen door, hij wist het, de duivel, hoe was dat mogelijk?
"Ze hebben schoon genoeg van je", tartte ze hem. "Jij bent een blok aan hun
been met je speciale wensen. Dat je weggerend bent, je hoofd verloren hebt,
dat nemen ze je kwalijk. Je hebt het zelf gedaan." Ze lachte hysterisch.
"Kop dicht, smerige hoer." Hij werd kwaad.
"Met wie jij graag naar bed gaat. Jij, jij hebt helemaal niets te betekenen
voor hen."
Ze speelde met haar leven, dat voelde ze, want ze zag de knokkels van zijn
vingers wit worden, terwijl ze zich spanden om het wapen.
Ze zag de kwaadheid zich verspreiden, eerst in zijn nek en toen de onderkaak.
Gespannen, opzwellende aderen en een kleur die hem verraadde. Ze had zijn
zwakke plek gevonden. Als hij haar maar niet doodschoot.
"Je ziet het helemaal verkeerd." Zijn stem klonk verbitterd. "Niet wij, maar
jullie zijn de klootzakken. Jullie profiteren van wat wij doen. Wij zijn het
volk. Weet je dat allemaal niet? De mensen staan niet langer achter jullie.
Je maakt ze wat wijs. Kijk eens hoe je woont, in deze prachtige villa. En de
gewone man? Die heeft niets..."
Hij hield het wapen niet langer goed vast, maar wapperde met zijn hand heen
en weer. Zijn woede werd nog aangewakkerd omdat hij wist dat ze hem uitdaagde
en door de manier waarop ze hem overtroefde. Anders zou hij ook niet zo
schreeuwen.
Ze zag ook zijn ogen, die heel anders stonden dan eerst. De spanning begon hem
teveel te wordenm hij had zich niet meer in de hand. Ze herinnerde zich een
film, die ze onlangs op teevee zag. Een gevangene had een gezin gegijzeld
en de vrouw in het verhaal, wist haar man en kinderen los te praten. Ze moest
kalm blijven, hem misschien uitdagen? Geen angst tonen, watn hij was niets
meer dan een rat.
"Waarom heb je opeens zoveel belangstelling voor politiek?" sarde ze verder.
"Ik dacht dat jij een primitief man was, een hengst, die alleen van geweld
en sex houdt. Een soort Rambo. Heb je geen zin meer in mijn mooie dijen? Kijk
er maar goed naar, het is voor het laatst dat je benen ziet."
Ze plooide haar duster open en toonde hem haar benen. Langzaam gleden ze van
elkaar en hij keek recht tegen haar kruis aan. Hij slikte een paar maal en
probeerde zijn ogen los te maken van het vochtige plekje dat hij zich zo goed
herinnerde.
"Doe dat niet..." hijgde hij. "Doe die verdomde jas dicht."
"Daar kun je niet tegen, he?" fluisterde ze heet. "Waarom leg je je hand er
niet even op?"
Ze streelde haar benen en voelde met twee vingers in haar slipje.
"Hij is lekker vochtig, Julien. Hmmmmmm." Ze trok haar vinger eruit en hield
hem in de lucht.
Het onmiskenbare aroma van haar schoot begon zich te verspreiden en hij hapte
naar adem.
"Vervloekte slet...", gilde hij. "Ik zal je..."
"Kom dan, kom dan..."
Ze maakte zacht lokkende geluidjes en wenkte met haar vinger, die vinger die
rook naar kut..."
Traag stond hij op en wankelde op haar af...