1.
“Welke kleur vind je het mooist Nico, rood, geel of blauw?” vraagt Arianne, die achter me zit.
“Oranje,” antwoordt Nico.
“Nee, niet oranje. Rood, geel of blauw.”
“OK, geel dan, dat is er het dichtste bij.”
“Geel,” herhaalt Arianne.
“Rood is net zo dicht bij oranje,” vindt Nadya.
“Nee, geel. Hij heeft geel gezegd.”
Er volgt wat geschuifel op de achterbank en dan vliegt er iets tussen mij en Nico door. Iets geels. Het landt op het dasboard. Ik pak het en spreid het uit, zodat Nico kan zien wat het is. Een bikinibroekje. Arianne’s broekje.
2.
Maar laat ik bij het begin beginnen. We hebben onze tentjes opgezet op Camping Il Tuani, een kilometer of vijf van Corte in het Corsicaanse binnenland. Een heerlijke camping, prachtig gelegen in het Restonicadal. Grote campers kunnen hier niet komen en caravans al helemaal niet. In plaats daarvan staan er heel veel kleine trekkerstentjes in de soms wat krap bemeten plekken tussen de bomen. Dat het zo ver van het dorp is neem je hier graag op de koop toe. Na vijf dagen door de bergen trekken en wild kamperen zijn we vanmiddag weer in de bewoonde wereld aangekomen. Na vijf dagen ijskoud water is de luxe van een heerlijk warme douche ongekend. Eindelijk weer eens goed schoon. Eindelijk weer eens haar wassen. Eindelijk ook weer eens lekker eten na alleen maar eenpansmaaltijden uit blik of uit een pakje. Het campingrestaurant valt meteen af, want daar serveren ze weinig anders dan kleffe franse frieten en opgewarmde diepvriespizza’s.
Nee, we gaan naar het stadje.
“Maar hoe komen we daar?” vraagt Nadya. Trein, bus, tram bestaan hier niet.
“We bellen een taxi,” stelt Sandra voor.
“Nee, we liften,” zeg ik.
“Liften? Met zijn vieren zeker? En hoe komen we vannacht dan weer terug?”
“Liften.”
“En wie denk je dat ons meeneemt midden in de nacht?”
“Ach, er is altijd wel een boswachter onderweg. Of een veldwachter, of een vuurtorenwachter.”
“Ja, of enge mannen,” zegt Nadya, nog steeds ongerust, “Wie weet worden we beroofd, of vermoord… of nog erger…”
“Welnee! Wij zijn in de meerderheid, Anna en Sandra hebben een zelfverdedigingscursus gehad, we lopen echt in geen zeven sloten tegelijk,” stelt Arianne haar gerust.
“Eén afgrond kan al voldoende zijn,” probeert Nadya nog een keer, al weet ze dat ze het pleit al verloren heeft.
“En trouwens, als we geen lift krijgen kunnen we toch terug lopen? Het is maar vijf kilometer en allemaal vlakke weg,” vult Sandra aan.
We mogen dan tot op het laatste onsje op het gewicht van onze bagage beknibbeld hebben – slechts één fles shampoo voor met zijn vieren, slechts één bus zonnecrème, slechts één tube tandpasta, (wel vier tandenborstels) en ga zo maar door – maar we hebben wel elk een mooie outfit mee voor avonden als vanavond. Ook een basissetje make-up en zelfs een paar sieraden. Het duurt dan ook bijna twee uur voordat we allemaal tiptop in orde zijn. Corte, here we come!
3.
We staan nog geen vijf minuten met onze duimen omhoog, of er komt een witte VW-bus met een Nederlands kenteken over het bruggetje vanaf de camping rijden. We kunnen alle vier mee. Achter het stuur zit Nico. Nico zou met drie anderen gaan wandelen in de bergen, maar kort voor de vakantie heeft hij zijn enkelbanden gescheurd. Die zijn nu wel weer genezen, maar de belasting van lange trektochten durft hij nog niet aan. Dus de anderen wandelen en Nico rijdt in de bezemwagen.
“De langste mag voorin,” zegt Arianne als ze naast Nico gaat zitten. Voor Sandra, Nadya en mij is er meer dan voldoende ruimte op de brede achterbank. Als dank voor de lift nodigen we Nico uit met ons mee te gaan eten. Zo hebben we meteen ook het transport voor de terugweg geregeld. We slenteren door het stadje, bestuderen bij elk restaurant de kaart en kiezen tenslotte voor een mooi terras, beschaduwd door bomen, bij een restaurant met verschillende aanlokkelijke gerechten op het menu.
Als we het terras oplopen, zien we de hoofden van de andere gasten allemaal in onze richting draaien. Je ziet ze denken: ‘Eén jongen met vier mooie meiden…’ Eén Nederlander zegt zelfs hardop:
“Geluksvogel!”
We horen het alle vijf en Nico grinnikt schaapachtig.
De situatie vraagt er natuurlijk om dat wij hem een beetje plagen. Hij kan zich eerst nog een poosje verschuilen achter de menukaart die de garçon hem in de hand drukt, maar als de bestelling gedaan is kan hij niet om ons heen. We zitten aan een ronde tafel. Rechts van Nico zit Arianne in haar mooie witte bloes, die zover openhangt dat vanuit zijn positie de inhoud voor een goed deel zichtbaar is. Links zit Nadya met een lekker wijd, rood topje, waaronder haar borsten vrij spel hebben. Schuin tegenover hem Sandra die haar mooie glanzendblauwe bikini onder een fleurig halterjurkje draagt. Haar forse borsten bollen er verlokkelijk bovenuit. En naast Sandra zit ik. Ik ben soms best een beetje jaloers op haar, want dat soort kleren kan ik niet dragen, ik heb gewoon te weinig vulling daarvoor. Maar het lichtgele topje dat ik nu aan heb is minstens even sexy. Het spant om mijn lijf. Als een tweede huid volgt het iedere welving, elke ronding. Zo dun dat mijn eigen huid erdoorheen schemert, en zeker mijn donkere tepeltjes.
Er is dus weinig bedekt en op al die onbedekte huid is bij geen van ons vieren een spoortje van een bikinilijn te bekennen. Op de bedekte huid ook niet, maar dat weet Nico nog niet. Tijdens onze wandelingen plannen we gewoonlijk een rustpauze in rond het middaguur, rond het heetst van de dag. Een pauze op een plek waar we ons onbespied wanen, zodat we alle gelegenheid hebben om aan onze huidskleur te werken. Dat we in werkelijkheid niet altijd onbespied zijn – ach, bergwandelaars onder elkaar, wat geeft het. Maar, zoals gezegd, dat weet Nico nog niet.
Ik leun achterover en maak mijn rug hol als hij in mijn richting kijkt. Zijn blik schiet weg van me, opzij. Daar zit Sandra. Die reikt met een lui gebaar naar voren om iets te pakken wat toevallig aan de overkant van de tafel ligt. Daarbij leunt ze onwillekeurig wat naar voren. Nico draait zijn hoofd verder opzij naar Arianne. Een straal zonlicht van de ondergaande zon zet haar decolleté in een rode gloed. Vertwijfeld kijkt hij naar links, naar Nadya, die net even met haar hand haar haar glad strijkt, zodat haar armsgat verleidelijk openvalt. Die arme Nico, hij weet niet meer waar hij kijken moet.
Ook onder de tafel bezorgen we hem problemen. Tien benen in een vrij krappe ruimte, dan is het haast niet te vermijden dat het ene been langs het andere strijkt. De handjes verdwijnen af en toe ook wel eens even onder de tafel.
Na de eerste fles wijn is Nico over zijn ergste schroom heen. Na de tweede bekijkt hij ons openlijk en na de derde doen wij ons best om hem nog wat meer te laten zien, zonder dat het al te zeer in strijd is met de goede zeden. De ober draalt langer bij onze tafel dan nodig, de man die Nico een geluksvogel noemde kijkt de hele tijd langs zijn vrouw heen naar ons en ook vanaf enkele andere tafeltjes worden we met belangstelling bekeken.
We bestellen een toetje – voor mij sinaasappelijs met Grand Marnier, mjam! We eten het met suggestieve gebaren en gezichtsuitdrukkingen. Het is nu donker en het terras wordt schemerig verlicht. Niet alle tafeltjes zijn nu meer bezet, achter Nico zit niemand meer. Terwijl ik langzaam een klodder ijs van mijn lepeltje sabbel, strijk ik met mijn vingers over mijn topje en speel achteloos even met mijn tepel. Het is nog niet zo donker dat ik niet kan zien dat Nico’s hoofd rood wordt. Nadya heeft het ook in de gaten en laat haar hand speels onder haar topje glijden. Tegelijk zuigt ze een donkerrood kersje naar binnen. Nico verslikt zich bijna in zijn bananasplit.
Later wandelen we door het stadje terug naar de parkeerplaats.
“Zo geluksvogel, hoe voel je je nou?” vraagt Sandra. Tijdens een bezoekje aan het toilet heeft ze de bandjes van haar topje en jurkje iets gevierd, zodat haar borsten net iets meer ruimte hebben gekregen.
“In de zevende hemel,” zegt Nico, “dineren met zo’n stel heerlijke meiden, waarmee heb ik dat verdiend?”
“Hmmm.”
4.
“De kleinste mag voorin,” zegt Arianne als we bij de VW-bus terug zijn en ze duwt mij naar voren. Ik begrijp meteen waar ze op uit is: ze wil vanaf de achterbank de regie voeren over de komende gebeurtenissen. Opgewekt klim ik naast Nico in de bus. Ik ga een beetje schuin naar links zitten, zodat hij mijn benen goed kan bekijken. We rijden nog maar net, als Arianne vraagt:
“Welke kleur vind je het mooist Nico, rood, geel of blauw?”
Als Nico dan via oranje op geel uitkomt en even later Arianne’s broekje naar voren komt zeilen, verzucht hij:
“Syl vermoordt me al als ik vertel dat ik met jullie uit eten ben geweest, doe me dit niet aan!”
“Sil? Sil de strandjutter?” vraagt Sandra.
“Nee, Sylvia. Mijn vriendin.
“O, Sylvia. En waar is die nu? Is dat één van die drie die vandaag de bergen in zijn getrokken?”
“Ja.”
“Waar zijn ze nu, denk je?”
“Ik weet niet precies. Ze wilden langs een paar meertjes naar de Col de Vergio en dan verder naar de westkust. Lac de Melo, Lac de Capi… nog wat, ik weet niet precies.”
“Lac de Melo, Lac de Capitello, Lac de Gloria en Lac de Nino, dat is precies onze route, maar dan in tegenovergestelde richting,” vult Sandra aan.
“Oh, dan zwemmen ze nu waarschijnlijk nu in het meertje waar wij gisteravond naakt in hebben gedobberd,” zeg ik.
“Dobberen? Jij was er anders snel weer uit,” zegt Nadya.
“Vind je het gek? Het was ijskoud. Maar wel opwindend.”
“Ok, als Sylvia je dan toch al vermoordt vanwege dat etentje, dan is er geen reden om je nu nog in te houden,” merkt Arianne op.
Nico zwijgt.
“Kom, we doen trivia, leuk,” gaat ze verder, “Nico, wie van ons heeft zojuist haar broekje uitgetrokken?”
“Hoe moet ik dat weten?”
“Als je het niet weet, moet je gokken.”
“Gokken… OK…”
Nico denkt even na.
“Was het Sandra?” raadt hij.
Sandra komt omhoog, draait zich om en tilt haar jurk op.
Nico werpt een snelle blik over zijn schouder en ziet haar blauwe bikinitanga om haar ronde billen spannen.
“Je had het kunnen weten,” zegt ze, “Het bovenstukje is immers ook blauw.”
“Ja, je hebt gelijk,” zegt Nico.
“Dat was dus fout, volgende vraag. Hoe heette de berg waar Noach met zijn Ark strandde?”
Arianne is een meester in het verzinnen van trivia-vragen, dat blijkt ook nu wel weer.
“Vraag je dat aan mij?” wil Nico weten.
“Ja.”
“Noach… dat is die berg ergens in Oost-Turkije. Was laatst iets over op Discovery. Ara… Ara… Ara-nog-wat. Arafat?”
“Arafat? Weet je dat zeker?”
“Arafat… Ara… nee, Ararat.”
“Ararat?”
“Ja.”
“Dus je speelt voor Ararat?”
“Ja.”
“Dat is goed geantwoord. Welke kleur vind je het mooist, rood of blauw?”
“Rood, wit of blauw,” verbeter ik, met de nadruk op ‘wit’.
“Wit,” antwoord Nico zonder diep na te denken.
Wit! Mijn beurt! Ik draai me nog wat verder naar Nico toe. Mijn handen verdwijnen onder mijn zwarte wikkelrokje. Even kom ik omhoog, dan laat ik mijn blote billen al weer op de stof van de stoel zakken. Nico moet natuurlijk ook op het verkeer letten, maar ik zorg dat hij niets hoeft te missen. Steeds als hij wegkijkt, pauzeer ik even. Als hij weer naar mij kijkt ga ik verder. Ik trek mijn broekje over mijn knieën. Het fladdert langs mijn onderbenen naar beneden, tot om mijn enkels. Ik trap mijn slippers uit en trek mijn voeten uit het broekje. Een simpel wit Sloggi-broekje, 21 gram. Ik leg het naast het gele op het dashboard.
Nico heeft wel een afslag gemist en plotseling bevinden we ons helemaal aan de verkeerde kant van het dorp. Hij keert bij de inrit van een huis. Nog terwijl hij daarmee bezig is, stelt Arianne de volgende vraag:
“Als je weet wie er een rood broekje draagt, trekt ze het voor je uit.”
“Das een inkoppertje. Nadya natuurlijk.”
Waarom hij dat zo vanzelfsprekend vindt snap ik niet. Hij kon toch niet weten of het gele broekje dat op het dashboard ligt van Arianne of Nadya was? Dus kan hij nu ook niet weten wie van hen nog een rood broekje aan heeft. Maar het antwoord is goed.
Nadya zit midden op de achterbank. Over mijn schouder kijk ik toe als ze haar broekje uittrekt. Ik geef de achteruitkijkspiegel een duw en doe het plafondlampje aan, zodat Nico het schouwspel via die spiegel kan volgen. Het is een bikinibroekje met strikken opzij, dus Nadya zou het zichzelf gemakkelijk kunnen maken. Dat doet ze niet. Ze zakt een flink eind onderuit op de bank en trekt haar rok zover omhoog dat het broekje zichtbaar wordt. Even tilt ze haar kont van de bank als ze het broekje naar beneden trekt. Even is haar kut zichtbaar in het schemerige licht. Dan trekt ze preuts haar rokje er weer overheen.
Het rode broekje wordt bij het gele en het witte op het dashboard gevoegd.
5.
“Stop hier eens even,” vraagt Arianne dan.
Nico zet de auto aan de kant. Een paar honderd meter verder begint het bergweggetje naar de camping. Dat weggetje is om deze tijd vrijwel verlaten. Wij staan net voor de laatste lantaarnpaal van de bewoonde wereld. Arianne zegt:
“We gaan het anders doen. De kleur van de eerstvolgende auto die langs komt, bepaalt wie van ons meiden het volgende kledingstuk uittrekt. OK? Doen jullie mee?”
“Ja, leuk!” roepen Nadya, Sandra en ik.
Ik kijk steels opzij naar Nico. Ik zie hem twijfelen, zijn vriendin Sylvia beheerst zijn gedachten. Wat te doen: eerste versnelling, gas geven, koppeling omhoog laten komen, of…? Nee, hij zet de motor af en doet het licht van de auto uit.
We wachten, alle ramen helemaal open. De koele nachtlucht stroomt door de auto. Een Franse muziekzender speelt romantische liedjes. Rod Stewart, I am sailing. Drie minuten wachten kan erg lang zijn. Dan komt er een groene Renault Kangoo voorbij. Sandra’s jurkje is het enige kledingstuk waar groen in zit, dus even later zit zij in bikini op de achterbank.
“Wat doen we als nou die veldwachter langskomt?” vraagt Nadya. Arianne heeft op alles een antwoord:
“Als hij nu langs komt is er nog niets aan de hand, dan zeggen we gewoon dat we even zitten te chillen. Maar als er nog een paar auto’s langs zijn geweest…”
Ze verandert snel van onderwerp:
“Jullie weten: wie het eerst naakt is, gaat voor de hoofdprijs.”
“Wat is de hoofdprijs?” vraagt Nico.
“Jaaa, dat zou jij wel eens weten hè…” zegt Arianne geheimzinnig. De toon van haar stem verraadt veel meer dan haar woorden.
“Oohoooh,” kreunt Nico zachtjes.
Er volgen achter elkaar drie zilvergrijze auto’s. Vanaf de achterbank hoor ik soppende en smakkende geluiden.
“Wat zijn jullie daar aan het doen?” vraag ik.
“Wij zijn de tijd aan het doden.”
“Goed idee!”
Ik schuif dichter naar Nico toe. Mijn rokje valt open en mijn dij wordt zichtbaar tot bovenaan. Ik leg een hand op Nico’s borstkas en masseer hem zachtjes.
“Ssst… ik hoor wat.”
Een automotor. Langzaam wordt het geluid sterker. Het lijkt al vlak bij te zijn, maar dan wordt het weer zwakker. Hij is een andere weg in geslagen.
Ik ga verder waar ik gebleven was. Ik strek me om Nico een kus op zijn lippen te drukken. Niet echt handig, we zitten te ver van elkaar. Ik klauter over de versnellingsknuppel en laat me tussen het stuur en Nico’s buik op zijn schoot zakken. Voordat ik kan beginnen aan een echte zoen, horen we weer een auto naderen.
“Geel!” juicht Nadya als hij voorbijrijdt, “Anna, je tieten moeten bloot!”
Er zijn een heleboel manieren waarop je een topje uit kunt trekken. Je kunt het in één snelle beweging van je lijf rukken. Je kunt het rustig en zakelijk over je hoofd heen trekken. Je kunt het ook doen zoals ik het nu doe. Met een sensuele blik op de toeschouwers de onderkant vastpakken en langzaam omhoogtrekken. Omhoog tot vlak onder je borsten. Even pauzeren en pas dan weer verder. Langzaam die rondingen tevoorschijn laten komen. Dan, als je hoofd verhuld is achter de stof van het dunne kledingstuk, nog een keer pauzeren, om de toeschouwers alle kans te geven die heerlijkheden goed in zich op te nemen. Dan pas ga je verder, trek je je hoofd er uit en kun je zelf genieten van die bewonderende blikken op je lichaam.
Ik zit nog steeds op Nico’s schoot en hij kan het allemaal van heel dichtbij zien. Hij kijkt er zeker met waardering naar. Het plezier wordt nog groter als Sandra vanaf de achterbank haar handen op mijn borsten legt en er mee speelt.
6.
Ik draai de radio wat zachter om te luisteren of er al weer een auto aankomt. In de verte roept een nachtvogel, dichterbij tsjirpen de krekels, een hond slaat aan, we horen een kerkklok, maar geen auto. Ik trek Nico dichter tegen me aan voor de eerste echte zoen. Hij zit duidelijk niet gemakkelijk, hij wiebelt in zijn stoel.
“Wat is er, is er iets niet in orde?” vraag ik.
“Hrrmmpff.”
“Of zit je pik knel? Wacht, ik zal je wel even helpen.”
Ik richt me half op, maar voordat ik wat kan doen heeft hij zelf al voor wat meer ruimte gezorgd. We zoenen weer, op de achterbank zijn Nadya, Sandra en Arianne weer aan het dollen, totdat Nadya roept:
“Auto-alarm!”
Inderdaad, er nadert weer een auto. Even lijkt het loos alarm, als hij een stuk bij ons vandaan stopt, maar dan trekt hij weer op. Hoeveel zilvergrijze auto’s rijden er wel niet op de wereld rond? Dit is er in elk geval één van. De volgende, nog geen minuut later, ook.
Maar dan is het ook meteen goed raak: blauw! De hoofdprijs is voor Sandra. Er volgt een ingewikkelde klauterpartij. Sandra naar voren op de vrijgekomen stoel waar ik eerder zat. Dan ik naar achteren, naar de plaats achter Sandra. Ik blijf staan en leun over haar heen om te zien wat er gebeurt. Ze vraagt Nico om de strikken van haar topje los te maken. Die aarzelt, maar we moedigen hem met zijn allen aan:
“Kom op, doe niet zo flauw! Het is maar een spel, gewoon meedoen! Je wilt toch geen spelbreker zijn?”
Dat laatste doet het hem. Natuurlijk wil hij geen spelbreker zijn! Sandra draait hem haar rug toe en houdt haar haar omhoog. Nico maakt de bandjes los, eerst het onderste, dan dat in haar nek. Ze draait ze zich de andere kant uit en vraagt aan Nico:
“Zo, en wat vind je er van?”
“Mooi,” fluistert hij. Hij had ook eens iets anders moeten zeggen!
Nu zit ik op de uitgelezen plaats om Sandra’s borsten te strelen. Als ik dat een poosje gedaan heb, vraag ik:
“Moet het broekje moet niet ook nog uit?”
“Precies. Nico, nog twee strikjes te gaan.”
Nico aarzelt nu ook niet meer. Hij maakt de bandjes van Sandra’s bikinibroekje los en dan zit zij als eerste helemaal naakt. Nico’s blik daalt af naar haar kleine donkere krulletjes.
“Pfft, ik krijg het hier warm van,” zegt Arianne. “Jammer dat we niets te drinken hebben.”
“O, er liggen anders nog twee flessen wijn achter in de auto. In een doos vlak achter je,” zegt Nico.
“En dat zeg je nu pas.”
Even later gaat een fles rode Franse landwijn rond. Een beetje te warm, een beetje wrang, maar wat maakt het uit.
“OK, en nu voor de tweede prijs. Anna heeft al een voorsprong, met alleen nog haar rokje aan,” zegt Arianne.
Het wachten is op de volgende auto. Het duurt lang deze keer, maar we vermaken ons prima. Sandra zit met Nico te zoenen op de voorbank. Op de achterbank schuif ik nu naar het midden, zodat Arianne en Nadya beide mijn borsten kunnen strelen. En geen van drieën hebben we nog een broekje aan dat in de weg zou kunnen zitten…
Het duurt zeker een minuut of tien voordat er weer een auto nadert. We zijn zo verdiept dat we hem pas horen als hij al vlak bij is. Een bestelbus.
“Zwart,” juich ik. Ik heb zojuist de tweede prijs in de wacht gesleept.
“Witte letters,” vult Arianne aan, die nog steeds haar witte bloes draagt, wel met alle knoopjes los nu.
“Nee, dat telt niet.”
Nadya komt overeind om als eerste haar rokje uit te trekken. Eén knoopje los en het glijdt al van haar af. Met alleen nog haar wijde rode topje is ze al bijna naakt, maar ja, bijna telt niet. Er volgt weer een stoelendans en als ik weer voorin zit, trek ook ik mijn rokje uit. Ik kruip onmiddellijk bij Nico op schoot. We wachten nog een half uur. Rood, wit of oranje bepaalt wie er kans maakt op de derde prijs. Er passeren niet veel auto’s meer en wat er langskomt is geel, groen, donkerblauw, grijs, geel, zwart, zwart, blauw/wit…
7.
“Zullen we maar verder rijden? Als de derde prijs uitgereikt wordt, dan delen Nadya en ik hem wel,” stelt Arianne voor, “als het al zo ver komt. Wat denk jij Nico?”
“Ik laat het helemaal aan jullie over.”
“OK, doen dus? Rijden?”
“Doen, maar dan moeten jij en Nadya wel jullie resterende kleren uittrekken,” zeg ik.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik glijd van Nico’s schoot en ga weer naast hem zitten. Nico start de motor en we rijden weg. Als we het smalle weggetje langs de Restonica indraaien, laat Arianne eerst haar bloes van haar schouders glijden, dan trekt ze haar rok uit. Als allerlaatste doet Nadya ook haar topje uit. Als iemand er nog aan twijfelde dat Nico een geluksvogel is…
Al na vijfhonderd meter is er een tegenligger, een grote bestelbus.
“Geel!” roep ik, maar dat is nu niet meer van belang.
Het weggetje tussen de steile bergwand en de afgrond naar de rivier is zo smal dat de auto’s elkaar maar met moeite kunnen passeren. Overdag is dat al lastig, maar nu in het donker helemaal. Ik geef aanwijzingen als Nico de auto zo dicht mogelijk naast de bergwand stuurt. Daar blijven we staan, terwijl de gele bus zich heel langzaam langs ons wurmt. Door het open raam klapt Nico de buitenspiegel in. De andere bestuurder doet dat ook. Dan valt zijn blik op ons. Zijn ogen worden groot en zijn mond valt open. Helemaal confuus vergeet hij verder te rijden.
“Avancez, avancez,” zegt Nico die het plotseling erg warm krijgt. De chauffeur kijkt nog even naar ons, dan geeft hij gas en stuurt hij heel langzaam langs ons heen.
Weer even verder komen we langs een inhammetje langs de weg. Arianne roept:
“Stop hier eens, hier kun je bij de rivier komen!”
Nico stopt midden op de weg en vraagt:
“Willen jullie niet liever doorrijden naar de camping?”
“Straks. Eerst even pootje-baden.”
Arianne heeft de schuifdeur al opengetrokken en staat al naast de bus. Nico kan niet veel anders doen dan de bus parkeren. Ik grijp de laatste fles wijn en sta dan ook al buiten. Sandra en Nadya volgen en Nico kan nu niet meer achterblijven.
Het ruisende water lokt. Hier bij de rivier, onder de open hemel is het lichter en kunnen we elkaar goed zien. Even later zitten we op de grote rotsblokken, met onze voeten in het koude water. Alleen Nico staat nog.
Arianne springt op en gaat achter hem staan. Ze drukt een vinger tegen zijn rug en zegt:
“You will be assimilated. All resistance is futile. Handen omhoog.”
“Aaarggh, the Borg!” zegt Nico, terwijl zijn handen richting de sterren gaan. Captain Kirk had het hem niet kunnen verbeteren. Arianne grijpt zijn mouwloze T-shirt en trekt het omhoog. Als het uit is, drukt ze zich van achter tegen Nico aan en streelt zijn borst.
“Kom op meiden, Sandra, Anna. Jullie moeten jullie prijzen gaan innen.”
We komen overeind en beginnen aan Nico’s shorts te frummelen.
“Neenee niet doen,” luidt zijn laatste zwakke protest, maar dan hangt zijn broek al om zijn enkels. De onderbroek volgt.
Als we weer zitten, buigen we ons beurtelings over Nico om zijn hardheid te controleren. Daarop valt niets aan te merken. Zijn eikel is al lekker glibberignat. Ook zijn zoenen kunnen de toets der kritiek doorstaan. Na een kwartiertje of zo staat Sandra op en zegt:
“Let op! Het assimilatie-proces gaat beginnen.”
Ze duwt Nico achterover tegen de rots.
“Aw, dat is hard,” zegt hij. “Zal ik niet even een deken uit de auto halen?”
“Wacht, ik ga wel,” zeg ik en ik ben al weg. Even later is de deken over de rots gedrapeerd en als Nico opnieuw gaat liggen, kniel ik snel achter hem om zijn hoofd in mijn schoot op te vangen. Zo kan ik ook mooi Sandra’s borsten strelen als ze schrijlings op hem gaat zitten. Daarbij krijg ik wel concurrentie van Nico. Die laat zich de kans ook niet ontzeggen om die prachtige joekels eens onder handen te nemen. Sandra sluit haar ogen en laat ons een tijdlang onze gang gaan.
Dan richt ze zich half op. Achter zich pakt ze Nico’s pik vast. Als ze aanstalten maakt om die te gaan assimileren, kijkt Nico om zich heen. Eén voor één kijkt hij eerst Nadya aan, dan Arianne en dan mij.
“Jullie zijn toch niet van plan te blijven toekijken als wij…?” piept hij met een benauwd stemmetje.
Dat zijn wij dus wel van plan. En het is al te laat, want zijn eikel is al tussen Sandra’s verlangende lipjes verdwenen. Wij kijken toe hoe zijn pik centimetertje voor centimetertje in haar kut verdwijnt. Zachtjes kreunt Nico. Arianne en Nadya bukken zich om het nog beter te kunnen zien. Ik haal mijn hand door Nico’s haar en veeg met de andere het zweet van zijn voorhoofd. Sandra sluit haar ogen, likt haar lippen en ademt heel diep in. Onze handen strelen die twee opgewonden lijven.
Een eeuwigheid lijkt voorbij te gaan, voordat Sandra de lucht plotseling weer uit haar longen stoot. Dan is er ook geen houden meer aan. Sandra weet dat ze op moet schieten om aan haar trekken te komen, want ze voelt dat Nico op springen staat. Haar lichaam beweegt met de regelmaat van de golven in de oceaan. Niets kan haar meer stoppen, wij bestaan niet eens meer voor haar. Een soort gerochel ontsnapt uit haar keel.
Dan komt ook Nico klaar. Zijn gezicht vertrekt in een grimas, zijn tenen krommen zich en zijn onderlichaam komt keer op keer omhoog tegen Sandra’s kont. Nogmaals wis ik het zweet van zijn gezicht.
Zijn pik komt weer tevoorschijn als Sandra zich langzaam opricht. Van hardheid is nu geen sprake meer, maar geil ziet het er nog steeds uit.
8.
We ontspannen ons een poosje aan het water, totdat Arianne zegt:
“Nadya?”
“Ja?”
“Ik weet niet of er nog een derde prijs voor ons inzit vanavond, maar we kunnen wel wat doen om te zorgen dat Anna haar tweede prijs kan innen.”
“Ja? Wat had je in gedachten?” vraagt Nadya. Ik kan het antwoord wel raden.
“Kom maar eens hier…”
Arianne staat op. Nadya komt ook overeind en gaat vlak tegenover haar staan. Wij draaien ons om, zodat we hen kunnen zien. Zeker een minuut lang staan ze doodstil. Nog geen handbreed tussen hen in. Arianne is een stuk langer dan Nadya en Nadya kijkt omhoog. Ze kijken elkaar in de ogen. Ze staan beide met hun benen ietsje gespreid, hun armen hangen slap naar beneden. Arianne schuifelt een paar centimetertjes naar voren. Nadya komt haar iets tegemoet. Nog steeds raken ze elkaar niet, maar ze moeten de warmte van elkaars lichaam nu kunnen voelen. Behalve het ruisen van het water en ergens vlakbij de roep van een uil is er niets te horen. Geen stemmen, geen auto, zelfs het vliegverkeer boven Corsica is voor de gelegenheid stilgelegd. Doodstil kijkt Nico toe, vol spanning. Sandra en ik ook, al hebben wij toch wel vaker zo’n schouwspel meegemaakt.
Nog iets dichter naderen ze elkaar. Knieën raken elkaar even, Arianne’s borst drukt even tegen Nadya’s schouder. Nog even niets en dan… handen op elkaars billen, mond op mond. Arianne trekt Nadya strak tegen zich aan en zoent haar heftig. Dan zijn hun handen overal op elkaars lichaam. Ze zakken door hun knieën en gaan op Nico’s deken liggen. Liggend is het toch altijd lekkerder dan staand. Ze zorgen ervoor dat wij als toeschouwers de kans krijgen mee te kijken als ze elkaars kutje beginnen te strelen.
Strelen? Wrijven! Masseren! … De tijd van inleidend gedoe is voorbij, dit is het echte werk. Hun gekreun en gesteun doorbreekt de nachtelijke stilte ruw. De uil vliegt verontwaardigd op en zoekt zijn rust ergens anders. Ze merken het niet, ze hebben wel wat anders aan hun hoofd nu. Ze merken ook nauwelijks dat ik Nico’s hand grijpt en op Nadya’s borst legt. Nico streelt haar zachtjes en intussen kijkt hij naar wat zij met hun handen aan het doen zijn. Vingers vinden feilloos de weg tussen huidplooien die nat glinsteren in het maanlicht. Arianne en Nadya hebben dit al zo vaak samen gedaan dat ze precies van elkaar weten wat we het lekkerst vinden. Op welk moment ze bij elkaar naar binnen moeten dringen, wanneer ze elkaars klit moeten stimuleren.
Arianne’s lichaam schokt. Nadya verlaagt het tempo wat en neemt even afstand van Arianne’s klit, want ze wil nog even rekken. Op dezelfde manier houdt Arianne Nadya vlak tegen een hoogtepunt aan. Als het moet kunnen ze dit samen uren volhouden, maar zoveel tijd hebben we vannacht niet. Maar tien minuten, een kwartiertje, dat gunnen ze elkaar toch wel.
Dan is het moment daar. Geen woord komt er aan te pas, geen gebaar, geen hoofdknik. Toch weten ze beide dat het zo ver is. Tegelijk helpen ze elkaar over de drempel van het orgasme heen. Sandra, Nico en ik zien vlak voor onze ogen twee vrouwen die het ultieme genot ondergaan. Twee kronkelende lijven, tot het uiterste gedreven. Ik weet wat ze voelen. Sandra, die hen net zo goed kent weet het ook, maar ook Nico kan zich dat heel goed voorstellen.
9.
Als zij nog liggen na te hijgen en Sandra zich tussen hen in nestelt, trek ik Nico naar me toe. Geen Startrek-flauwekul meer, geen gewauwel over hoofdprijzen. Ik wacht niet meer en ook Nico is er helemaal klaar voor. We zoenen, hij likt mijn borsten, ik kneed zijn kont. De anderen maken ruimte op de deken en ik ga liggen. Nico buigt zich over me heen. Even een kleine hapering, even zoeken, dan vindt zijn pik de weg naar het binnenste van mijn lijf.
De anderen kijken toe. Toeschouwers bij de laatste ronde van het spel. Zwijgend, ze willen ons niet afleiden. Niet dat we ons laten afleiden. We hebben elkaar, de rest is onbelangrijk. Zijn pik in mijn kut en de vingers van zijn rechterhand er op. Zoenen, strelen. Ook Nico weet dat uitstel alleen maar leidt tot een nog intenser hoogtepunt.
De druk van zijn pik in mijn binnenste neemt afwisselend toe en af. Zijn duim op mijn klit wrijft heel zachtjes. Hij let goed op mijn reacties, versnelt als het kan, vertraagt als het moet. Als een ervaren minnaar verstaat hij de kunst om een vrouw vlak voor een orgasme te houden. Het is als een Tantaluskwelling, maar dan een hele aangename. Net als ik denk dat ik het topje van de berg bereik, stopt hij even me te stimuleren en rol ik weer een stukje naar beneden.
Dan is er geen houden meer aan. Dan houdt Nico zich ook niet meer in. Nu zijn het onze kreten die de stilte van de nacht verscheuren. Wij zijn onze toeschouwers vergeten, maar zij ons niet. Van dichtbij zien ze hoe zijn pik in mijn kut op en neer gaat. Ze zien hoe alle spieren in onze lichamen zich spannen en ontspannen. Hoe mijn kont zich elke keer even van de deken verheft als ik omhoog kom om Nico’s stoten te ontmoeten. Hoe mijn handen zich tot vuisten ballen, hoe Nico’s rug afwisselend hol en bol wordt. Hoe mijn tieten golven bij elke stoot, hoe zijn billen zich samenknijpen.
Het is te koud, het water van het riviertje, na onze hete bezigheden. Toch gebruiken we het om zweet en ander vocht van ons af te spoelen, voor we naar de camping rijden. Onderweg worden we het er over eens dat niet alleen Nico een geluksvogel is, maar wij allemaal. De oostelijke hemel wordt al licht als we aankomen en ergens kraait de eerste haan.
10.
De volgende morgen, als we met bekers Nescafé de slaap proberen te verdrijven, net nadat Nadya brood gehaald heeft in het winkeltje, zegt ze:
“Wist je dat je hier ook fietsen kunt huren?”
“Nou en?” vraag ik slaperig.
“We hadden gisteravond ook op de fiets kunnen gaan.”
“Nou, maar goed dat we dat niet gedaan hebben dan.”
Tenslotte:
Nico, het spijt ons als we te ver gegaan zijn. Het was zo’n heerlijke zwoele avond, na vijf dagen hoog in de bergen; de franse atmosfeer, de wijn… Het was vooral dat ene woordje, ‘geluksvogel’, van die Nederlander daar op dat terras. Je had toch wel wat geluk verdiend, na dat ongeluk met die enkel, waardoor jij eenzaam in het dal moest wachten terwijl je vrienden hoog in de bergen ronddartelden?
Syl… Sylvia, als jij dit leest: Vermoord hem niet, daar is hij veel te goed voor, het is een jongen met potentie. Het was hem toch wel gegund?
