Deel 5 beschaamd
Het was een doordeweekse avond. De lampen waren aangestoken. Het was behaaglijk warm in de kamer, terwijl de regen op de ruiten tikte. Het meisje zat aan haar tafel te werken, met haar rug naar de deur gekeerd. De verstilde muziek van Saties Gymnopédies weerklonk in de ruimte en stemde haar weemoedig. Haar hart sprong op en haar handen vielen stil toen ze het slot van de deur hoorde openspringen. Nog bleef ze roerloos zitten. Pas bij het geluid van de sluitende deur sprong ze op en snelde ze naar hem toe, wetend dat hij het was die was gekomen. Ze knielde voor hem neer en kuste zijn kruis en voeten.
Hij streelde haar haar en trok haar voorzichtig bij haar kin omhoog. Een kus beroerde haar voorhoofd en zacht werd ze aan haar schouders omgedraaid. Zijn handen gleden langs haar flanken en beroerden de zachte stof van haar gebreide jurk. Omhoog gleden ze weer, over haar borsten en naar de bovenste knoopjes van haar japon, die hij losmaakte. Zijn handen gleden naar binnen en voelden haar tepels onder het gladde lycra. Een tevreden gebrom weerklonk toen hij de voorsluiting van haar b.h. vond. Snel en geroutineerd maakte hij de cups los en omvatte haar borsten. Doodstil bleef ze staan, slechts een zucht ontsnapte haar toen hij haar vlees beroerde.
Lang bleef hij niet dralen en spoedig daarna verliet hij haar borsten om vanaf haar knieën weer onder de gebreide stof te duiken. Resoluut en onbeschaamd kroop zijn hand in haar slipje, waar hij haar gladheid en bereidheid testte. Beide waren naar verwachting en zijn vingers konden ongeremd haar kutje binnendringen. Ook hier verbleef hij niet lang en, hoewel zij hem trachtte te stoppen door haar vaginaspieren te spannen, trok hij zich geheel terug. Haar jurk viel terug en alleen zijn vingers herinnerden haar nog aan zijn onbeschaamdheid. Hij streelde ermee langs haar neus en dwong haar ze met haar tong schoon te likken.
Toen pas toonde hij haar de grote tas die hij bij zich had en gebood haar deze op de salontafel neer te zetten. Aanstalten om hem te openen maakte hij echter niet. Hij liet zich behaaglijk in de fauteuil vallen en gebood haar voor koffie te zorgen. Haar nieuwsgierigheid werd niet beantwoord, haar angstige voorgevoelens werden echter des te meer versterkt.
Zwijgend knielde ze voor hem neer en reikte hem zijn koffie aan. Met kleine teugjes dronk hij de hete vloeistof, haar aandachtig gadeslaand. Dankbaar keek ze naar hem op: wat zou zijn volgende wens zijn. De wens te gaan staan en ze stond reeds: tussen zijn benen, tegen de rand van de fauteuil.
Nauwkeurig inspecteerde hij haar uiterlijk. Haar b.h., die ze verzuimd had weer te bevestigen, sloot hij en tilde haar borsten van onderen in de cups, zoals de winkeldames dat plegen te doen. Ook sloot hij haar knoopjes. Hij liet zijn handen langs haar jurk glijden, welke tot ruim onder haar knieën viel. Haar ceintuur, zijn geschenk, inspecteerde hij met extra zorgvuldigheid. Ze bleek een goede leerling.
Voorzichtig knoopte hij de ceintuur los en legde hem op zijn schoot. Hij omvatte haar taille en streelde over de stof haar billen en buik. Door zijn bewegingen liet hij haast ongemerkt haar jurkje naar boven opkruipen, zodat tenslotte haar gordeltje en slipje zichtbaar werden. Beide waren verzorgd en eenvoudig uitgevoerd. Hij inspecteerde ze zorgvuldig en stroopte zelfs haar slipje enigszins naar beneden, zodat hij haar op haar hygiëne kon controleren. Nog steeds waren zijn gebaren tevreden en kon ze opgelucht, maar vernederd, adem halen.
Hij daalde af naar haar kousen en trok haar benen één voor één naar zich toe, waar hij ze kritisch en beschouwend aftastte. En daar hielden zijn handen plotseling stil. Het meisje verstarde. Hij boog zich voorover om nader te bekijken wat zijn handen hadden ontdekt. Het bleek een scheurtje, dat hij met een snelle en doeltreffende handeling vergrootte tot een ladder die liep van hiel tot dij.
Beschaamd keek zij toe. Ze had gezondigd tegen zijn wens, zijn wens om zorgvuldig gekleed te zijn in haar eigen huis. Ze voelde zich een klein meisje, door haar moeder wéér betrapt op kapotte kousen: het grote drama van alle net opgevoede kleine meisjes.
“Een klein meisje ben je”, klonk zijn stem, haar gedachten radend, “en als klein meisje zal ik je straffen.”
Hij pakte haar handen en trok haar zijwaarts naast zich. Met zijn linkerhand greep hij haar handen, met zijn rechter duwde hij haar naar voren, zodat ze gedwongen werd zich voorover te buigen. Met haar buik kwam ze op zijn schoot te liggen. Met zijn linkerhand duwde hij haar schouders verder naar beneden, zodat haar hoofd bijna de grond raakte en ze zich met haar handen op de vloer in evenwicht moest houden. Zijn rechterhand was intussen reeds bezig haar benen te verkennen en streelden onder haar jurk het kleine stukje naakte vlees.
Ze lag over zijn knie en zou billenkoek krijgen! Wat voelde ze zich klein en beschaamd. Haar tranen kwamen vanzelf, gelijk bij een klein meisje dat weet dat ze door haar vader gestraft zal worden, haar billen omhoog, met slechts één vraag: krijg ik straf op mijn jurkje, mijn broekje of mijn blote billen. Zal hij mijn jurkje optillen, mijn broekje naar beneden trekken en mijn blote blanke billen zien alvorens ze rood te slaan?
Minutenlang, het leken haar uren, bleef ze daar stil liggen. Eerst toen streek hij haar jurkje glad over haar billen. Ze ademde opgelucht: ze zou slechts licht gestraft worden, geslagen worden op de stof van haar jurkje. Maar ze had haar conclusie te snel getrokken. Langzaam pakte hij de zoom van haar jurkje, trok het strak, en bewonderde het silhouet van haar billen door de stof heen. Toen pas trok hij resoluut haar jurkje omhoog, zo hoog dat haar broekje volledig zichtbaar werd en zelfs een deel van haar rug ontbloot werd. Nog sloeg hij niet. Ze voelde hoe hij zijn duimen in de bovenkant van haar broekje haakte en langzaam naar beneden stroopte. Bij haar knieën stopte hij pas en liet het daar hangen als bewijs van haar vernedering. Daar lag ze, met hoog opgebaarde blanke blote billen.
Blank bleven ze echter niet lang. Terwijl zijn linkerhand zich stevig in haar rug plantte, sloeg zijn rechter op haar rechterbil. Zijn hand tekende zich rood in het witte vlak af. Weer sloeg hij en het patroon herhaalde zich op haar linkerbil. Gestaag kwam zijn hand nu naar beneden. Slag na slag daalde op haar billen neer. Na iedere slag wachtte hij even, om weer met schijnbaar nog meer kracht toe te slaan. Haar billen kleurden rood en haar tranen stroomden vrijelijk.
Ze was weer het kleine meisje, het kleine meisje dat eindelijk door haar vader streng werd gestraft. En toen de smeekbeden om te stoppen, om genade, om vergeving, uit haar keel stroomden, was het het smeken van een klein meisje dat weerklonk. Maar zoals een goede vader betaamt, trok hij zich niets aan van haar geschrei, en sloeg door, slag na slag, tot haar billen, en zijn hand, diep rood en opgezwollen waren geworden. Hij liet haar uithuilen, zonder haar aan te raken of te troosten. Ook zij bewoog zich niet en lag stil, uitgestrekt over zijn knieën: een klein, huilend en gestraft meisje. Haar ademhaling kalmeerde en hoewel uit haar ogen nog de tranen drupten, liet hij haar opstaan, er wel voor zorgend dat haar billen onbedekt bleven.
“Je gaat nu in de hoek staan, zoals een klein en gestraft meisje betaamt, met je gezicht naar de muur, je gestrafte billen bloot en voor iedereen zichtbaar.”
Voorzichtig schuifelde ze naar de muur en kwam oog in oog te staan met de spiegel in de hoek. Daar stond ze, klein meisje, met betraande ogen, haar broekje aan haar voeten, met haar handen op haar rug, haar jurkje ophouden, zodat haar hete billen slechts de koude lucht zouden voelen. En ze dankte hem in stilte voor het onthullen en vervullen van deze diep verborgen wens van haar.
Terwijl zij daar stond, boete doend, leek het haar of het huiselijk leven van weleer weer verder ging. Ze hoorde hem de krant pakken, zichzelf wat inschenken, een nieuwe plaat van Satie kiezen en verder voor haar op ondefinieerbare wijze in de kamers wat rondscharrelen. Haar tranen droogden, haar schaamte en pijn veranderden langzaam in het genotzalige tintelen van haar billen, dat op zijn beurt zich vermengde met de pijn van het lange staan.
Toch kwam hij nog onverwachts naar haar toe, alsof hij haar voeten voelde protesteren, en sloeg zijn armen om haar heen. Hij kuste haar innig in haar nek en ze leunde tegen hem aan. Haar armen vielen langs haar lichaam, haar jurkje over haar billen. Weer maakte hij de knoopjes van haar japon los. Weer onthaakte hij haar b.h., nu echter om haar borsten voorgoed van het lycra te bevrijden. Zonder met kussen te stoppen haalde hij haar armen uit haar japon. Na het koesteren van de zachte huid van haar borsten en buik, kleedde hij haar wederom aan, zonder echter de knoopjes weer te sluiten. Ze toonde nu een diep ingesneden decolleté, zonder haar borsten volledig aan het daglicht prijs te geven. Hij liet haar uit haar slipje stappen en naar haar grote bed lopen, waarop hij haar liet uitrusten, haar liefdevol verzorgend met een drankje en een hapje, tussendoor haar lichaam koesterend.
De avond was reeds bijna vergaan. De passie voor elkaar en elkaars lichaam was na een telkens weer opklimmende genot eindelijk in vrediger water terechtgekomen. Toen pas herinnerde hij haar aan het hoofddoel van zijn komst vanavond: de mysterieuze tas. Als eerste pakte hij uit de tas een zwart indrukwekkend apparaat, dat haar een soort radio leek. Ze had het bijna goed. Het bleek een kleine FM-zender te zijn, een zogenaamde Marc zender, bedoeld voor radio-amateurs van het “piraten-”type. Het had een bereik van twintig kilometer en kon op iedere FM-radio ontvangen worden.
“Deze komt op je nachtkastje te staan”, zei hij.
Ze keek hem niet begrijpend aan. Hij haalde een kleine luidspreker uit zijn tas.
“En deze ernaast”, vervolgde hij.
Nog begreep ze hem niet.
“Ikzelf heb net zo’n zender”, legde hij uit. “Ik zal je laten weten wanneer je jouw zender moet inschakelen en je radio moet afstemmen op mijn golflengte. Ik zal je dan constant kunnen horen en, als ik dat wil, met je kunnen spreken. Zo zal ik toch bij je aanwezig zijn en je kunnen bevelen, kunnen bezitten, hoewel ik lijfelijk kilometers bij je vandaan ben.”
Ze keek aarzelend en angstig naar hem op. Hij glimlachte om haar vlugge begrip.
“Ja”, zei hij, “ik ontvang je op een gewoon radiokanaal en iedereen die daarop afstemt, en dat kan gemakkelijk, zal je kunnen horen. Maar niemand zal weten wie je bent en waar je bent. Men kan slechts je onderworpen handelingen horen, zonder jou zelf te kunnen onderwerpen. Welke handelingen je ook uitvoert, welk intiem gebaar, in welke intieme houding je je ook vlijt, je zult niet alleen zijn, die intimiteit zal slechts schijn zijn, opgeroepen en in stand gehouden door mijn wil, en ter vermaak van mij en, wie weet, velen met mij.”
Hoe wreed was hij. Altijd zou ze hem nu kunnen toebehoren, ook al was hij mijlenver weg. Beelden van deze toekomst drongen zich aan haar op. Ze sloot haar ogen:
Ze zag zich in haar huis rond lopen, zich nergens van bewust. En dan opeens zijn boodschap: stem je op mij af - nu. De stem die door de radio weerklonk, veel koeler en afstandelijker dan wanneer hij dicht bij haar was. Het bevel zichzelf te beschrijven - minutieus. Het bevel voor de spiegel te gaan staan en elk kledingstuk te beschrijven. En na beschrijving van haar truitje het bevel het uit te trekken. En na beschrijving van haar rok, het bevel het uit te trekken. Kledingstuk na kledingstuk. Tot ze naakt naar zichzelf in de spiegel kon kijken. Nogmaals weerklonk zijn bevel door de radio en nogmaals gehoorzaamde ze, steeds al haar handelingen beschrijvend. Haar naakte lichaam betastte ze nu in opdracht, en al haar bevindingen vertelde ze aan de microfoon daar op het bed. Haar borsten, hoe stevig en glad ze waren, haar buik, haar billen. Haar heuveltje, dat god zij dank glad zou zijn, haar kontje, of het schoon zou zijn. Zijn woede, toen hij hoorde dat dat niet het geval was. Zijn straf, die hij direct daarop zou bevelen. De kaars, waarop ze moest gaan zitten. De pijn, die zou komen als de kaars haar zou doordringen, haar uitéén zou rijten. De gil, die ze zou slaken, die hij zou horen, die allen zouden kunnen horen die op haar hadden afgestemd.
De toekomstbeelden waren zo echt voor haar, dat ze in gedachten de kaars werkelijk in haar kontje voelde dringen, en ze gaf een echte schreeuw. Toen pas ontwaakte ze uit haar dagdroom en opende weer haar ogen.
De man keek haar glimlachend aan.
“Ja, ook als ik er niet ben, zal ik je kunnen uitkleden, zal ik alles door jouw ogen kunnen zien. Ik zal je voelen, betasten, verkrachten. Jouw handen zullen de mijne zijn. Jouw lichaam zal zich voor mij openen. En jou zal ik straffen, ook al ben ik mijlenver van je vandaan. Want ook dan zal ik methoden vinden om, als je gezondigd hebt, je te straffen, je te vernederen, je pijn te laten lijden. En jij zult mij gehoorzamen, in alles, want je stem zal je verraden en je handen zullen je straffen.”
“En als ik je heb geopend, je heb bezeten, je heb gestraft, als ik dan genoeg van je heb, dan zal ik je ketenen, zodat je wacht, op mij, geopend, machteloos. Tot ik kom, in levenden lijve. Om je opnieuw te nemen, bezitten, doordringen en straffen. Maar dan met eigen handen, eigen penis, eigen zweep. En ook voor dat doel zal ik je voorbereiden.”
Hij boog zich weer voorover en deed nogmaals een greep in zijn tas.
“Dit”, vervolgde hij, “is voor wanneer ik, nadat ik met je heb gespeeld over de radio, wil dat je, in onderworpenheid en open voor gebruik, op mij zult moeten wachten. Het zijn eenvoudige pols- en enkelbanden, met echter één bijzonderheid. Dit oogje, bevestigd aan elke band, kan slechts naar binnen open en valt uit zichzelf dan weer terug. Het is een sluiting die vaak bij zeilboten gebruikt wordt om snel een schoot of ander touwwerk vast te zetten. En vastzetten zal ook jou wel prima lukken. Los maken zal je je echter, wanneer je geen hand meer over hebt, dan zonder hulp nog onmogelijk kunnen.”
“Zo zal je jezelf kunnen kluisteren, wanneer ik je dat beveel, ook al ben ik kilometers ver weg. Je zult je benen spreiden en je kutje openen en jezelf zo geopend vastketenen op je bed, zonder de mogelijkheid te hebben jezelf weer los te maken. Zo zal je moeten wachten, naakt en geopend, je benen en armen wijd gespreid, tot ik je zal verlossen.”
De angst sloeg haar om het hart. Niet dat ze bang was zich voor hem te openen, noch vastgebonden te worden op haar bed, daar was ze voor, dat was haar lot. Zich echter niet te kunnen bevrijden, terwijl hij er niet zou zijn die haar hoorde en die haar kon verlossen: dat was een angst ongelijk al haar andere angsten. Angst was voor haar de afgelopen tijd een deel geworden van haar leven, een deel van zijn spel met haar. Angst voor onderwerping, angst voor vernedering, en bovenal: angst voor pijn en straf. Gewone angsten, vaak opwindend en zelfs - een beetje lekker. Deze angst was dat niet, was veel echter, zat veel dieper.
Hij kende haar angst en sprak:
“Onder het bed, daar waar ik de kettingen voor je polsen aan het hout zal vastmaken, zal dat geschieden met speciale loden ringen. Loden ringen die met veel kracht, ook door jou, gebroken kunnen worden. Zo zal je je in noodsituaties los kunnen rukken. Maar nooit ongemerkt. Want de loden ring zal onherstelbaar vernietigd worden. En ik zal je dan daarvoor moeten straffen.”
Dankbaar voor zoveel zorg om haar diepste angsten kuste zij zijn handen. Hij beantwoordde haar kussen, doch slechts voor even, en zei haar toen zich te kleden voor de nacht. Daarna kon ze dan een slaapmutsje voor hen beiden klaar maken, terwijl hij bezig was met het getoonde te installeren. Snel nam ze uit haar slaapkamer mee wat ze nodig had en verdween in de badkamer. Zorgvuldig waste ze zich en verzorgde haar lichaam voor de nacht, zonder dat dat in gratie voor de dag zou onder doen, en kleedde zich nauwgezet. Ze verliet de badkamer via de andere deur om hem in zijn werk niet te storen. Ze maakte de drankjes klaar, die ze op een klein dienblad plaatste. Met dit in de hand bleef ze bij de slaapkamerdeur wachten, tot ze hoorde dat hij zijn werk beëindigd had.
Bewonderend keek hij vanaf het bed naar haar op, terwijl zij, gekleed in een lange zijden nachtjapon met om haar middel weer zijn ceintuur gebonden, naar hem toe schreed. Zwijgend nam hij het dienblad over. Het was, toen hij haar aanraakte, alsof zij een tweede huid gekregen had, die wedijverde met de zachtheid en koelheid van haar levende huid. Elke huidplooi kon hij voelen en toch, wanneer hij zijn handen van haar aftrok, was ze weer volledig het zedige en kuise meisje dat ze behoorde te zijn.
Hij bevestigde de banden om haar polsen en enkels, die soepel om haar huid sloten, zonder pijn te doen en zonder ruimte te geven. Hij toonde haar de schakels in iedere hoek van het bed. Ze zakte na zijn gebod op het bed neer, drukte eerst één voor één haar enkels tegen de ringen, waarop de schakels zich met een droge klik openden en weer sloten. Vervolgens strekte ze zich uit en kon met moeite haar polsen bij de twee overgebleven ringen brengen, waarop de schakels aan haar polsen zich tevens verrassend gemakkelijk openden en sloten.
Zo lag ze vastgeklonken op haar bed. Zo eenvoudig was het gegaan dat ze nauwelijks kon geloven dat ze zichzelf niet even gemakkelijk weer zou kunnen bevrijden. Ze kon het niet nalaten het te proberen, terwijl de man haar glimlachend gadesloeg. Maar hoe zij ook probeerde, met haar vingers kon zij de sluitingen niet meer bereiken en ze was alzo machteloos.
Met haar armen en benen wijd gespreid, vormde zij wederom zijn offerande: op haar rug gekluisterd, in afwachting van hem, haar godheid.
En spoedig daarop nam hij het offer. Hij streek haar nachtjapon naar boven. Haar geopendheid, alsook haar bereidheid, werden zichtbaar. Haar lipjes tekenden zich glinsterend af. Hij streek op haar neer en werd één met haar lichaam en geest.
