Deel 6 mode
Het was druk in de stad. De winkelende mensenmenigte had het nieuwe seizoen, de nieuwe mode weer ontdekt. Iedereen wilde “bij” blijven en modieus schijnen en ging op jacht. Weldra was de stad gevuld met roze en lichtblauwe tinten, droegen de mannen wijde broeken en de vrouwen nauwe rokken. Nog werd er omgekeken naar de nauw omsloten vrouwenbenen, weldra zou het door de grote hoeveelheid niet meer opvallen, gewoon zijn geworden, al weer ouderwets en daarop: verdwenen.
Maar het meisje was zich nog volop bewust van de nieuwheid van de trend en wilde zich “in” voelen. En hoe “nauw” sloot de mode niet bij haar aan, mode die zowel sexy als verzorgd was. Sexy door alle aandacht die op de vrouwenbenen gevestigd werd, de kleine pasjes die slechts gemaakt konden worden, de kuiten die door de split bij elk pasje zichtbaar werden en daardoor extra begeerlijk leken. Verzorgd omdat “iedereen” het immers droeg, zo gaat dat nu eenmaal. Het was de tijd waarin de vrouw weer in haar traditionele rol bevestigd werd, een speelpoppetje voor de mannen. Wat leek er dus niet heerlijker voor haar om hem te dienen met deze nieuwe mode.
Winkel na winkel zocht ze naar juist die rok die hem het meeste zou behagen. Eindelijk vond ze hem: een rok van schitterende soepele en gladde stof, lichtblauw van kleur, tot op haar kuiten reikend, met een fraaie split van achter. Hij omsloot haar nauw, zodat ze slechts kleine pasjes kon maken, zonder dat het echte trippelpasjes werden. Ze bekeek zichzelf in de winkelspiegel. Ze zag een zedig en onderdanig vrouwtje, dienstbaar voortschuifelend, dat slechts door het kleine split kenbaar maakte dat ze begeerd en bezeten kon worden.
Och, kwam hij nu maar vanavond. Ze zou met bedeesde glimlach en met kleine pasjes naar hem toe komen, voorzichtig voor hem neer knielen, met gesloten benen, een en al devotie, het evenbeeld van een hooggeëerde Japanse geisha.
Het duurde echter lang voor hij weer verscheen, onverwachts zoals altijd. Bijna was de nieuwheid van haar rok vergeten, bijna had ze hem weer in de kast gehangen. Maar snel was het lange wachten weer vergeten en was ze blij met zijn komst, blij dat ze de rok nog droeg.
Ze kwam naar hem toe zoals ze gedroomd had en legde zich voor zijn voeten neer, in afwachting van zijn bewondering. Doch er gebeurde niets, geen geluid weerklonk, geen gebaar werd gemaakt. Het leek een foto uit de jaren dertig: geisha begroet haar meester. Maar het beeld klopte niet. Hij was haar meester, dat wel, maar zij zijn geisha?
Toen hij eenmaal sprak was zijn stem vol ingehouden woede.
“Sta op.”
Hij pakte haar bij haar kin. Zijn ogen gloeiden. Even leek het of hij haar met volle hand in haar gezicht zou slaan, maar hij beheerste zich. Haar gezicht reageerde daarentegen of hij reeds toegeslagen had, en uit haar ogen drupten tranen. Wat had ze misdaan, hoe had ze hem mishaagd? De man kalmeerde bij het zien van zoveel verdriet en duwde haar, hoewel nog ruw, doch niet onvoorzichtig de kamer in. Bars sprak hij haar toe:
“Dat je mij toebehoort dat weet ik, dat weet jij. Dat je je toewijding aan mij probeert uit te drukken, ook dat is goed. Maar dat je daarbij één en al onderdanigheid bent is misplaatst en onkies. Ik beveel je, wanneer ik je wil bevelen, en je gehoorzaamt. Ik neem je, wanneer ik je wil nemen, en je opent je. Ik straf je, wanneer je er om vraagt, of zou moeten vragen, en je ontvangt. Ik kus je, sla je, ontkleed je, doordring je, verneder je, en jij volgt mijn wil, doordrenkt van mijn wil, anticiperend op mijn wil.”
“Maar nimmer ben je onderdanig. Iemand die onderdanig is kàn niet meer gehoorzamen. Lang geleden gehoorzaamde ze eens, toen werd ze onderworpen, sindsdien is haar persoonlijkheid, haar wil in onderdanigheid verdwenen. Ze is een slaaf geworden van haar onderworpenheid, een slaafse slaaf, ze heeft elk initiatief, elke eigenheid verloren. Ze is verworden tot een vernedering van zichzelf, een lichaam zonder geest, niet langer breekbaar, niet langer veroverbaar, niet langer begerenswaardig. Ze is niet langer begeerlijk en is een vernedering geworden voor hem die haar onderwierp.”
Woord voor woord slokte ze op en met het vorderen van zijn monoloog rechtte ze haar rug. Niet langer was ze de geslagen vrouw. Een trotse vrouw verscheen, trots omdat ze door hem bevolen werd, trots omdat ze waardig bevonden werd om gestraft te worden, gestraft te worden voor haar onderdanigheid.
“Maar bovendien”, doorbrak hij haar mijmering, “is ook je rok een zonde. Het is niet alleen vulgair en gewoontjes als een burgermansvrouwtje die haar waren aanprijst en toch niet wil verkopen, het is ook een dubbele zonde tegen mijn gebod: je toont je niet alleen onkuis en onverzorgd, ook ben je niet beschikbaar. Niet voor een ander, maar ook niet voor mij. Want jouw kleding dient er slechts voor om te verhullen wat voor een ander verhuld moet blijven, zonder mijn toegankelijkheid te belemmeren.”
Hij drukte haar over de rugleuning van de fauteuil. Haar billen spanden zich door en onder haar rok. Met moeite reikten haar benen de grond. Hij streek langs haar strak omspannen benen en billen.
“Waar zijn je benen, waar zijn je billen, waar is je kruis?”
Hij haakte zijn vinger onder de zoom van haar rok, trok hem naar boven en liet hem als een elastiek weer terug springen.
“Onbereikbaar ben je. Hoe moet ik je strelen, je doordringen, je bezitten, je straffen? Je hebt je afgeschermd van mij. Je onderdanigheid is niet alleen weerzinwekkend, maar ook schijnrareig. Maar sta op, als je je liever in onderdanigheid beschermt. Sta op en ik ga.”
Haar antwoord was het nog verder omhoog brengen van haar billen. Haar beenspieren spanden zich tot het uiterste en haar bovenlijf begroef ze in de kussens. Goedkeurend zag hij het resultaat. Haar antwoord kon niet duidelijker zijn: hier zijn mijn billen, ze behoren aan jou, straf ze, want ze hebben gezondigd en je onwaardig getoond. Met zijn hand sloeg hij ze hard. Haar billen bleven echter strak, onbeweeglijk en onaangedaan naar boven steken.
De man haalde een klein mesje te voorschijn, zette het in het split van haar rok en sneed de stof in één snelle beweging tot aan haar taille in tweeën, zonder haar huid of ondergoed te raken. Hij sloeg de stof van haar rok zijwaarts van haar billen. Een klein zwart slipje en dito gordeltje werden zichtbaar.
“Dat is de functie van je kleding: onthullen, verwijderen, opslaan, uittrekken, ontbloten en openen.”
“En zo”, hij tikte tegen haar billen, “zal je rok vanavond dienst doen. En zal je hem altijd dragen wanneer je mij hebt willen gehoorzamen zonder je opnieuw aan mij te onderwerpen.”
“En nu zal ik je straffen, straffen als gunst, zodat je weer kunt opstaan om te kunnen knielen wanneer ik dat van je eis. Ik zal je dit keer echter hard straffen, straffen zonder je geilheid een kans te geven, zonder je seksueel uit te nodigen. Het aanbieden van je billen, van je kutje, van je kontje ben je nog niet waardig.”
Hij verwijderde zich om het strafinstrument van zijn keuze te voorschijn te halen. Voorzichtig legde hij de cane tussen haar benen. Ze rilde door de aanraking van het koude en smalle hout met het blote vel van haar dijen.
“Hiermee zal je getuchtigd worden, hard en meedogenloos, zoals men vroeger tuchtigde op de Engelse public schools: hard en meedogenloos, op de broekjes van de voorovergebogen manlijke en vrouwelijke slachtoffers.”
Hij trok zorgvuldig haar gordeltje naar boven, zodat de bandjes als zwarte lijnen haar billen omkaderden en trok haar broekje glad en strak over de huid van haar billen. Hij deed een stap opzij en wachtte.
Ook zonder spiegel wist zij welk beeld haar lichaam moest vormen. Haar billen hoog de lucht in torenend, het vlees verhuld, maar toch scherp afgetekend door haar broekje heen. En ze wist dat zijn slagen dwars door het dunne textiel heen zouden branden.
Had ze daarvoor gedacht dat er geen grotere vernedering was dan met haar ontblote billen te liggen wachten op de slagen van haar straf, nu wist ze wel beter. Geslagen te worden door slechts achteloos een eerste beletsel aan kleding te verwijderen. Geofferd te worden zonder dat hij de moeite nam om haar te ontkleden. Dat was pas een belediging aan haar hunkerend wezen en maakte de vernedering volmaakt.
Hard kwam dan ook de eerste slag. Toch wilde ze hem volledig incasseren. Ze spande haar billen en drukte ze naar voren. Weer sloeg het hout op de stof. Weer begroette ze de slag met haar billen. Hoe bevrijdend werkten deze vernederende, emotieloze, koele slagen. En hoewel ze haar kreten van pijn niet kon, of wilde onderdrukken, ontmoetten haar billen keer op keer de harde slagen met vreugde. Het was dan ook volledig passend dat hij deze keer haar exact vertelde wat haar te wachten stond.
“A double six of the best”, citeerde hij de “schoolmeester” op autoritaire toon en begon ze uit te tellen.
Eén ... Pats - Aahh - stilte ... Twee ... Pats - Aahh - stilte ... Drie ... Pats - Aahh - stilte ... Vier ... Pats - Aahh - stilte ...
“Meetellen”, gebood hij haar bars.
“Vijf”, zei zij, omhoog haar billen, “vijf”, zei hij, en - klap, en schreeuw. “Zes”, kreunde ze, aanspannen die billen, “zes”, bevestigde hij, en - klap, en schreeuw.
Klap na klap daalde neer, ieder pijnlijk nauwgezet naast de ander. En hoewel hij het resultaat door haar broekje heen niet zien kon, was hij zeker van het meetkundige patroon daaronder. Steeds zwakker klonk haar stem bij het tellen, duurde het langer voor ze haar billen weer optilde voor de nieuwe klap neerdaalde, onverbiddelijk, even hard als de voorgaande, en werden haar tranen en schreeuwen door het kussen gesmoord.
“Tien”, fluisterde ze hees en bracht haar kont met de grootste moeite in positie, “tien”, antwoordde hij, en - klap, en “aaaahhh”, een lange zachte jammerklacht.
Alleen haar snikken weerklonk nog, haar benen lagen krachteloos, gelijk de twee helften van haar rok, tegen de fauteuil gedrapeerd.
“Nog tien seconden”, sprak hij tenslotte bars, “of ik verdubbel je straf.” Hij begon af te tellen: “tien, negen, acht, ...”
Bij drie had ze haar benen weer in haar macht en fluisterde ze “èèlfff” als een lange zucht. Onbarmhartig sloeg hij toe, haar moed belonend met een slag waarvan ze het gevoel had dat deze haar dwars door de stoel heen sloeg. Ze gilde het uit, en al gillend riep ze “twaalf”. Als laatste stuiptrekking gooide ze haar onderlichaam omhoog, “twaalf” riep hij, en meteen was daar de verlossende laatste slag.
De wereld hield op voor haar te bestaan. Haar leed was geleden, haar schuld vereffend, haar vernedering beëindigd, maar ze merkte het niet. Haar lichaam schokte nog langzaam na en uit haar keel klonk een monotoon en gedempt gesnik, maar ze besefte het niet. Het was alsof haar geest haar had verlaten en haar lichaam achter had gelaten.
Toen de man eindelijk naar haar toe kwam, lag ze daar reeds minutenlang. Ze miste elke besef van tijd en had de controle over haar spieren verloren. Als een slap bundeltje lichaamsdelen tilde hij haar teder op en legde haar op haar buik op het bed neer. Omzichtig stroopte hij haar slipje af. Hoe gezwollen en rood lagen haar billen nu onbeschermd naast elkaar. Voorzichtig kleedde hij haar verder uit: haar bloes, haar b.h., haar ceintuur, haar rok met de twee panden, haar gordeltje, haar kousen en schoenen. Daarop pakte hij een pot verzachtende zalf en streelde hij haar geslagen vlees er mee in, haar nauwelijks aanrakend. Ze huiverde van de koelheid van de zalf. Kreunend van pijn, of was daar reeds de echo van genot, accepteerde ze zijn liefdevolle verzorging.
Veel vrijden ze die avond niet meer. Nadat ze genoeg hersteld was -had ze geslapen?- stond ze nog enigszins trillend op en, door hem ondersteund, trok ze de kleren weer aan die hij haar had uitgetrokken, zich zijn gebod vlak voor haar bestraffing herinnerend.
Ze spraken lang met elkaar, luisterden naar muziek, spraken daarover, dronken een drankje, hij op de fauteuil of op de bank, zij meestal daar tegenaan geleund. En zo gleed de avond voorbij. Hij hielp haar tenslotte in haar nachtjapon en -vlak voor het afscheid- stapelde hij alle kussens die hij kon vinden op haar bed en legde haar daar op neer. Haar billen naar boven gericht, rood en gevoelig als ze waren, haar benen gespreid, zo kwam hij voorzichtig in haar en neukte haar teder.
