Carolien werd die ochtend wakker met een afgrijselijke verrassing... ze bloedde. Ze was voor het eerst ongesteld en ze was vreselijk geschrokken. Haar moeder had haar alles over "ongesteld zijn" uitgelegd, maar dat leek nu weinig te helpen. Ze ging meteen naar mam toe, huilend om haar lot. Moeder probeerde haar zo goed mogelijk te troosten.
"Maar het DOET PIJN, mam!!! Waarom hoeven jongens niet zulke pijn te lijden? Waarom Wim niet?" Wim was haar oudere stiefbroer van 15. De vader van Wim was lang geleden overleden.
"Het is niet eerlijk! Wim hoeft daar geen pijn te lijden!" zei Carolien terwijl ze tussen haar benen wees.
Carolien's mam glimlachte bij zichzelf. Ze dacht terug aan de keer dat ze haar zoon per ongeluk een knietje in zijn kruis had gegeven toen hij haar aan het kietelen was. Hij had daarna nog HEEL lang liggen huilen. Als Carolien eens wist....
Dat bracht haar op een idee. Wim gedroeg zich de laatste tijd niet al te best en was een waar chauvinistisch zwijn aan het worden. Het zou hem absoluut een lesje leren en tegelijkertijd Carolien zich beter laten voelen. Ze zou er trouwens zelf ook om moeten lachen. Het werd onderhand eens tijd dat mannen net als vrouwen elke maand wat pijn gingen lijden. Er was geen reden waarom Wim een maandelijkse kwelling bespaard zou moeten blijven.
"Carolien, Wim kan daar ook pijn hebben, hoor. Hij kan veel meer pijn lijden dan jij en ik.
" "Bedoel je soms zoals in de film, als een man in zijn edele delen wordt geraakt?"
"Precies, schat. Het kan heel grappig zijn als een jongen in zijn edele delen wordt geraakt."
"Als dat in een film voorkomt, dan vind ik dat altijd heel leuk."
Carolien voelde zich nu al een beetje beter.
"Ik ook, schat. Heb jij ooit een jongen daar geraakt, Carolien?"
Carolien leek hiervan te schrikken.
"Nee, mam! Ik zou nooit iemand pijn doen. Jij wel?"
"Natuurlijk schatje. Dat hoort erbij als je een meisje bent... als je een vrouw bent."
"Ik wou dat iemand Wim in zijn edele delen zou raken, hij doet me altijd pijn. Hij stompt me en slaat me in mijn gezicht en trekt me aan mijn haar!"
"Zou JIJ Wim in zijn edele delen willen raken?"
Carolien had niet lang nodig om daarover na te denken.
"JA!!! Hij moet net zo veel pijn lijden als ik! Het is niet eerlijk, mam!!!"
"Dat weet ik schat. En jij en ik gaan daar nu verandering in brengen."
Carolien's mam ging haar zoon Wim halen. Wim zag er heel angstig uit toen hij de kamer binnenkwam. Blijkbaar had zijn moeder iets ONTZETTEND lelijks tegen hem gezegd.
"Doe NU al je kleren uit, Wim!"
"Met HAAR erbij?" zei hij terwijl hij naar zijn giechelende zusje wees.
"Ja Wim, en maak het maar niet erger dan het al is."
Terwijl hij zijn kleren uittrok, sprak zijn moeder hem toe: "Luister Wim, vrouwen hebben iedere maand een pijn die ze ongesteldheid noemen."
Wim had met zijn schoolvriendjes grappen gemaakt de ongesteldheid van vrouwen, en gezegd dat hij blij was dat hij dat soort marteling niet hoefde te ondergaan.
"Het is een pijn tussen je benen, Wim. Weet je nog die keer dat je me kietelde en dat ik je daar geraakt heb?"
Ze raakte nu zijn naakte testikels aan.
"Ja, mam. Je zei toen dat het een ongelukje was." (en het was ook een ongelukje geweest).
Wim schaamde zich dat ze dit ter sprake bracht.
"Dat heb ik toen alleen maar gezegd, Wim. Maar eigenlijk vond ik het wel leuk om je huilend over de grond te zien rollen omdat ik je zo'n pijn had gedaan. Het herinnerde me eraan hoe veel pijn ik heb als ik ongesteld ben. Vind je niet dat mannen net zoveel, of misschien wel meer, pijn zouden moeten lijden als vrouwen als die ongesteld zijn?"
Ze zei het op zo'n manier dat het geen vraag was maar een vaststelling, en Wim was bang dat hij haar niet het juiste antwoord zou geven.
"Ik denk van wel, mam."
Wim was nu echt bang. Hij voelde dat hij ernstig in de problemen zat.
"Luister Wim, Carolien is voor het eerst ongesteld, en jij gaat haar laten zien dat jij meer pijn kunt lijden dan zij. Kom hier Wim en ga voor mij en je zusje staan."
Wim schoof zenuwachtig naar voren, terwijl zijn moeder voorzichtig zijn testikels in haar hand nam. Wim begon een stijve te krijgen omdat zijn moeder hem aanraakte. Carolien moest erom lachen.
"Carolien, schat, dit zijn de ballen van Wimpie, en dit is zijn pik. Op dit moment wijst zijn pik omhoog omdat hij houdt van de manier waarop ik zijn ballen vasthoud. Dat vindt hij lekker. Zou jij de pik van Wim graag omhoog willen laten wijzen en het lekker voor hem maken, Carolien?"
"Nou mam! Ik wil hem eerst weer slap maken!"
Carolien lachte nu en was haar eigen ellende even helemaal vergeten. Bij Wim stroomden de tranen echter over zijn wangen van de vernedering en de angst voor wat er zou gaan gebeuren. Carolien nam haar broers testikels van haar moeder over.
"Vind je het lekker als je zusje je ballen vasthoudt, Wimpie?" plaagde Carolien. "Je zult het niet lang meer lekker vinden."
"Nou Carolien, rol zijn twee ballen maar lekker rond in je hand en maak maar uit welke van de twee je graag pijn wilt doen."
Dat deed Carolien en ze greep zijn linker kloot stevig beet, zodat haar broer kronkelde van de pijn.
"De deze, mammie!"
"Dat is een goede keuze, schat. Ik houd zijn handen wel achter zijn rug, dan kun jij beginnen met hem in zijn balletje te knijpen."
Toen Wim hier heftig tegen begon te protesteren, greep zijn moeder hem hardhandig bij zijn andere kloot.
"Wim, ik heb je toch gewaarschuwd! Als je je niet gedraagt, dan snijd ik je ballen eraf, net als ik bij de hond gedaan heb!"
Wim hield onmiddellijk op met tegenstribbelen.
Carolien's moeder hield zijn handen vast en Carolien begon te knijpen. In het begin kneep ze nog niet zo hard, maar langzaamaan begon ze er meer schik in te krijgen en gaf ze hem de volle laag. Ze begon te lachen toen de penis van haar broer slap werd en hij begon te huilen van de pijn.
"Doet het pijn Wimpie? Moet ik nog harder knijpen? Moet ik je bal fijnknijpen? Kom op, Wimpie, laat me je bal fijnknijpen. Je hebt toch nog een andere. Luister eens wat voor rare geluiden hij maakt, mam."
Carolien's mam moest ook grinniken om de penibele situatie waarin haar zoon zich bevond.
"Dit is leuk, schat. Maar knijp zijn bal maar niet fijn, anders gaat hij van zijn stokje en dan kunnen we ons niet meer met hem vermaken."
Het enige waardoor Wim niet op de grond viel, was de sterke greep van zijn moeder die hem overeind hield, en hij was niet in staat om zich te verzetten tegen de vernietigende greep waarin zijn zusje zijn kloot had. Door het donderend geklop in zijn hoofd heen kon hij nog net de twee vrouwen horen lachen.
"Mag ik nog iets anders proberen mam? Mag ik hem trappen zoals ze dat in de film doen?"
"Dat zou erg leuk zijn, Carolien. Okay, maar laat me zijn pik eerst weer omhoog laten wijzen, zodat die niet in de weg zit als je hem trapt."
Hierop begon ze over de penis van haar zoon te aaien, die hierdoor half stijf begon te worden. Wim ging bijna van zijn stokje van de pijn. Zijn moeder dwong hem op zijn knieën en spreidde zijn benen uit elkaar. Zijn ballen bungelden losjes als kwetsbare doelwitten onder hem. Zijn zusje streek met haar blote voet langs zijn testikels en glimlachte hem lief toe.
"Dit gaat leuk worden, Wimpie!!!"
"Raak hem maar flink, Carolien!"
"Dat zal ik zeker doen, mam!"
Carolien deed een paar passen naar achteren.
"Smeek me Wimpie, om je ballen niet te kraken. Vraag me netjes om je niet in je edele delen te trappen."
Wim kon alleen maar zachtjes kreunen. Zijn moeder genoot van de dominante rol die haar dochter speelde.
"Kun jij je voorstellen hoe veel pijn het zal doen, Wimpie, wanneer mijn poezelige meisjesvoetje zo hard mogelijk tegen je weke ballen aan komt? In de film gaan mannen altijd met een hoge stem praten als een meisje hun ballen kraakt. Ga jij dat ook voor mij doen als ik JOUW ballen gekraakt heb, Wimpie?"
Daarop deed ze een paar passen naar voren en trapte haar broer uit alle macht met haar voet hard in zijn kloten. Toen Wim een hoge, jammerende kreet uitte, liet zijn moeder hem eindelijk op de vloer glijden. Wim rolde zich op in de foetushouding en greep huilend naar zijn balzak. Carolien omhelsde haar mam en ze schoten allebei in de lach.
"Dat was pas leuk, mam! Kunnen we dit de volgende maand weer doen?"
"Natuurlijk, lieverd! Maar we zijn nog steeds ongesteld, dus staat Wimpie nog heel wat lijden te wachten. Laten we mijn schoenen met hoge hakken pakken. Wacht maar tot je het gezicht van Wimpie ziet wanneer mam hem DAARMEE in zijn ballen trapt!"
Carolien en haar moeder liepen naar de schoenenkast en zochten de puntigste schoenen met hoge hakken uit, terwijl Wim in zijn eentje lag te huilen... maar niet voor lang.
