Verhaal van het jaar 2001
Arnoud! Ik kan mijn ogen niet geloven. Is hij het werkelijk die daar op t.v. wordt geïnterviewd!? Ja, nu verschijnt zelfs zijn naam onderin het beeld. Hoe is het mogelijk! Hij kijkt nog net zo brutaal de wereld in als twaalf jaar geleden, en zie ik het goed: is hij een van die veelbelovende jongeren die op de kandidatenlijst staan voor de Tweede Kamer? Ja, de dynamiek straalt van hem af, zegt een of andere malloot, en hij gaat het maken! Arnoud W., een nieuw type volksvertegenwoordiger van wie we ongetwijfeld nog veel zullen horen, besluit de interviewster met blosjes op haar wangen. Ja, die trut is ook al helemaal onder zijn bekoring, stel ik minachtend vast. Hij heeft haar geneukt, of zal dat zo meteen wel doen, want zo is Arnoud W.!
Zestien was ik indertijd en hoewel al lang geen maagd meer, in feite nog zo wereldvreemd als wat. Arnoud was drie jaar ouder en student. Op een dag zat hij in de kroeg met een stel vrienden. Ik had hem nog nooit gezien, maar Wilma, mijn vriendin, kende hem wel: Arnoud, de zoon van de schatrijke textielfabrikant en de enige werkgever van belang in ons stadje. Een rokkenjager, zei ze, van het ergste soort. Het laatste bleef bij mij niet hangen, het eerste des te meer en toen hij wat later toevallig in onze richting keek, moet hij aan mijn gezicht hebben gezien dat ik onder de indruk was. Niet veel later verscheen hij aan ons tafeltje 'om kennis te maken met deze wonderschone dame'. Mijn hart ging onstuimig tekeer toen hij zijn stevige hand om de mijne sloot. 'Idioot, laat je niet inpalmen', siste Wilma toen hij weer terugliep naar zijn vrienden. Maar het was tegen dovemansoren gezegd. Toen hij me kort daarop joviaal wenkte, liep ik op lemen voetjes naar hem toe.
'Is Nancy geen betóverende fee?', waren de woorden waarmee hij me aan zijn vrienden voorstelde.
Ja, dat was ze, knikten ze bewonderend en ze lachten toen Arnoud aankondigde dat hij met 'zijn nieuwe vriendin' – zo zei hij het letterlijk en het deed mijn bloed naar mijn hoofd stuwen – nu even een 'rondje om de kerk' ging maken. Het werd me niet eens gevráágd, maar al zou hij het wel hebben gedaan, dan nog had hij zijn zin gekregen, zó overdonderd was ik.
Iedereen wist wat 'een rondje om de kerk' betekende. Iets heel anders dan er nu onder wordt verstaan in ieder geval! Achter de kerk lag een bebost terreintje waar de jongens hun meisje van die avond 'afwerkten'. Het werd daarom ook wel de 'afwerkplaats' genoemd. Op een topavond was het een komen en gaan van jonge tot zéér jonge grietjes die gewillig met de benen wijd gingen voor hun bronstige vriendje van de avond. Het hoorde erbij. Zelf was ik 12 toen het me voor het eerst overkwam, met een jongen van 17. Dat waren ook zo'n beetje de uiterste leeftijdsgrenzen. Als ze 18 waren hadden de meeste jongens wel een auto en gingen ze met de meiden een eindje rijden; dan zag je ze niet meer achter de kerk. Dat deze plek als een magneet ook ánder publiek aantrok, oude mannetjes die loerend vanachter de struiken de hand aan zichzelf sloegen, zal duidelijk zijn. Maar daar trokken we ons nooit iets van aan; sommige meiden kickten daar zelfs op.
Deze zomeravond was het vroeg, de zon was nog niet eens onder gegaan en daarom was er nog niemand toen we hand in hand het grasveldje opliepen. Onder een boom wisselden we onze eerste kus en daarbij gleden zijn handen direct onder mijn rokje en in mijn broekje. Ik was dat wel gewend, zo deden de meeste jongens dat, gretig mijn billen betasten, waarna ze liefst meteen ook mijn broekje naar beneden trokken om hun stamper in mijn natte puim te proppen en snel, snel hun gerief te halen. Het viel me een beetje tegen dat Arnoud geen uitzondering leek te zijn, al bleef het afstropen van mijn broekje vooralsnog achterwege.
'Je hebt het toch wel eens eerder gedaan?', fluisterde hij nadat onze monden weer los waren gekomen, zijn handen nog steeds om mijn billen.
'Natuurlijk', prevelde ik, 'met een condoom….'
'Deze keer doen we het bloot', blies hij in mijn oor, 'puur natuur, alleen zó wil ik in je afdalen lieve Nancy…'
Afdalen! Zo zei hij het letterlijk. Ik had geen verweer tegen zijn tintelende vingers die nu tussen mijn benen mijn smachtende kutje hadden gevonden en kon alleen maar stamelen: 'Oké, dat is goed…'
'Dank je', fleemde hij, 'je zult er geen spijt van hebben….'
Hij trok zijn handen terug uit mijn broekje en ik voelde tot mijn ontsteltenis dat hij aan de knoop van mijn rokje begon te frunniken.
'Wat doe je?', vroeg ik nogal kinderlijk.
'Je uitkleden natuurlijk meisje', lachte hij, 'wat dacht je dan?'
Dit was ik niet gewend. De jongens met wie ik het tot nu toe achter de kerk had gedaan, hadden mijn broekje voldoende gevonden en als ze stonden of lagen te stoten hadden ze hooguit nog wat knoopjes van mijn bloes losgemaakt om mijn tieten te kunnen zien wippen.
'Moet ik álles uitdoen?', stamelde ik.
'Natuurlijk kindje', zei hij, terwijl hij mijn rok al had losgeritst en naar beneden trok. 'We doen het blóót heb ik toch gezegd?'
Dié consequentie had ik niet uit zijn woorden getrokken en ik stond te trillen op mijn benen.
'Het is nog lícht', wierp ik zwakjes tegen, 'wat als er iemand komt?'
'Dan hebben ze geluk en zien ze het mooiste lichaam dat de schepping ooit heeft voortgebracht', grinnikte hij.
Misschien hadden die woorden me ook wel over de brug gehaald, maar ik was helemaal verloren toen hij plompverloren mijn broekje naar beneden trok, op zijn knieën zakte en met zijn tong mijn kut begon af te likken! Zoiets had ik nog nooit meegemaakt en toen zijn trillende tong naar bínnen ging en daar mijn klitje vond, trad ik een tot nu toe onbekende wereld binnen. Met die flitsende tong maakte hij een razernij in me los die ongekend was en ik stond al gauw met mijn handen op zijn schouders kreunend klaar te komen.
Daarna was het voor Arnoud een peulenschilletje. Ik liet me willoos helemaal uitkleden, tot en met mijn sokken en schoenen. Arnoud legde ze netjes op een stapeltje en toen moest ik op mijn rug gaan liggen. Zelf deed hij alleen zijn broek naar beneden. Ik keek met ongeloof naar zijn pik, die gróter en vóller was dan ik ooit in me had gehad. Hij leek er zelf een beetje trots op te zijn, want hij nam hem liefkozend in zijn hand en vroeg of ik wel eens zo'n gróte joekel in mijn kut had gehad. 'Kút', het klonk uit zijn mond heel anders dan ik van andere jongens gewend was, bijna liefkozend en teder. Maar teder was zijn binnendringen allerminst. Hij moest pérsen en deed dat ook.
'Godverju', steunde hij, 'ik moet je volgende keer nóg geiler maken liefje!'
Maar toen hij eenmaal binnen was en begon te stampen…. Alsof de wereld verging. Zó was ik nog nooit genaaid, dat moet ik hem nageven: hij was goéd. Twee keer ramde hij me klaar en toen moest ik me omdraaien.
'Je kont in de lucht', gaf hij meer precies aan, 'dan kan ik nóg dieper liefje!'
En zo leek het inderdaad. Met mijn tieten in de ijzeren greep van zijn handen leek hij zich als een bloedzuiger aan me vast te ketenen en hij begon me nu nóg harder te naaien. Hoewel ik bijna geen adem kon halen in zijn verstikkende omklemming slaagde hij er opnieuw in me klaar te neuken en pas toen spoot hij zich met een dierlijke grom helemaal in me leeg. Nadat hij was uitgehijgd moest ik me weer omdraaien. Met mijn onderbroekje ving hij het uit mijn kut gutsende sperma op en het helemaal doorweekte slipje verdween na de schoonmaakbeurt in zijn broekzak.
'Ze neúkt als een trein', was het eerste wat hij tegen zijn vrienden zei toen we terugkeerden in de kroeg. Ook dat waarschuwingssignaal sloeg ik in de wind. Veel te opgetogen dat deze enige zoon van de rijkste man in de omgeving zich verwáárdigd had zijn zaad in mijn akker te storten. Dat ik niet páste tussen die klootzakjes, had ik niet in de gaten. Ik had naar Wilma moeten luisteren, maar die was intussen verdwenen. Nu werd ik in een roes de wereld binnengevoerd van Berend-Jan, Carel, Eugène, Gilbert en Arnoud. Ze vonden het allemaal verdámd interessant dit nieuwe speeltje van Arnoud en ik luisterde met een kleur op mijn wangen toe hoe het voorval van zo-even gedetailleerd werd besproken. Hoe hij me klaar had gelikt en uitgekleed. Helemaal bloot, benadrukte hij. Hij beschreef mijn brónstige tietjes, mijn geile billen en mijn naúwe meutje, dat hij verdomme bijna had moeten verkráchten. Maar daarna was het allemaal in orde gekomen en had hij mij als een merrie bereden, vóór en achter! Hij liet het graag aan mijzelf over om te vertellen hoeveel keer ik was klaar gekomen. Ze knikten bewonderend toen ik 'wel drie keer' uit mijn mond perste. En daarna had hij zijn héle lading tot de laatste druppel in mijn baarmoeder gespoten. Had ik wel eens zóveel tegelijk binnen gehad? Nee hè? Dat dacht hij wel. Maar hij had dan ook meer dan een week gespaard voor de juiste kut. Zo zat dat. En met die woorden haalde hij mijn plakkerige broekje uit zijn zak.
“Hier is het bewijs', grinnikte hij triomfantelijk, terwijl ik niet wist waar ik kijken moest! Het broekje ging van hand tot hand en werd nauwkeurig bekeken. Nou, nou, was de algemene opinie, dat was écht de moeite geweest en was dat állemaal in dat naúwe kutje gespoten? Hoe had ik dat zelf ervaren? Was het pijnlijk geweest toen Arnoud zijn pompstok naar beneden had gedreven? Eerlijk zeggen! Arnoud stootte me bemoedigend aan. Tussen vrienden was er geen ruimte voor terughoudendheid, dat moest ik nog even leren. Het zweet brak me uit, maar ze keken zo vriendelijk-belangstellend, dat ik me in hun gore sfeertje liet meezuigen. Niet echt pijn, stotterde ik, het was ook maar éven… Zou het misschien komen omdat ik net kláár was gelikt, dat ik niet nat genoeg was?, vroeg Gilbert zich peinzend af. Arnoud waagde dat te betwijfelen. Ik was twéé keer klaar gekomen voordat hij me van achteren nam en toen was het heel soepeltjes gegaan. Tóch? Ik knikte.
Ondertussen werd er in razend tempo gezopen en ik deed dapper mee, want daar stónden ze op. Na een uur of anderhalf kondigde Arnoud aan dat hij verdámme alweer zin kreeg in die sappige pruimedant van zijn 'aimant' en hij greep me plagerig tussen mijn benen. De drank had me inmiddels zo 'aangepast' dat ik net zo hard meelachte als zijn vrienden over die stoute manoeuvre. Die spontane reactie werd op prijs gesteld, dát was nou tof, ik begon het al te leren! Niet meer zo schuchter als eerst, prima!
In die sfeer van camaraderie opperde Berend-Jan de veronderstelling dat het nu wel wat drukker zou zijn achter de kerk, en hij was benieuwd of ik dan tóch weer helemaal bloot zou durven gaan. Volgens Arnoud was dat een belachelijke vraag: wie er verder op dat veldje aanwezig waren was onbelangrijk, het sprak vanzélf dat ik alles uit zou doen, juist de gedachte dááraan stelde hem nu alweer in staat een topprestatie te leveren, aan een delletje dat alleen haar rokje omhoog schoof had hij geen behoefte en zo'n delletje was ik niet. Wilden ze dat maar even goed in hun oren knopen!? Als om nog eens te onderstrepen wat voor eenheid we wel niet vormden, sloeg hij een arm om mijn schouder. En ik, verwarmd door zijn 'liefde', knikte dankbaar voor zoveel begrip. Als ik wat verder had doorgedacht, had ik het addertje onder het gras toen al door moeten hebben, maar dat stak nu pas zijn venijnige kopje op. Het was Carel die ermee voor de dag kwam.
'Als iedereen haar naakt mag zien, dan wij toch zeker ook!'
En Eugène zei langs zijn neus weg dat hij toch al van plan was eens op dat veldje te gaan kijken. Daarmee was de teerling geworpen. Arnoud moest me ondersteunen toen we buiten kwamen, zo erg had de alcohol toegeslagen, maar dat mocht de pret niet drukken. Ook al ging het wat langzamer, de jongens hadden álle tijd. Of er achter de kerk inderdaad al meer paartjes aan het vrijen waren, ik heb het niet gezien en het interesseerde me op dat moment ook niet. Ik streed tegen de alcoholroes die me helemaal leek te bedwelmen en de schaamte voor wat me te wachten stond. Op een beschut plekje aangekomen werd ik door meerdere handen zorgzaam op de grond in zithouding gevlijd. Kon ik het zelf nog wel, of moesten ze me helpen? Mijn schoenen en sokken, daar moest ik mee beginnen. Nou, die kreeg ik zelf nog wel uit. Blote voeten, dat vond Berend-Jan zo erotisch. Terwijl ik met mijn rug tegen de kerkmuur zat geleund, liet hij zien wat hij daarmee bedoelde. Hij pakte mijn linkervoet in zijn beide handen en blies zachtjes over mijn tenen. De spieren die daar samenkwamen stonden volgens hem rechtstreeks in verband met de spieren aan de binnenkant van mijn dijen en door zo te blazen, záchtjes, openden zich vanzelf de poriën die toegang gaven tot mijn schaamstreek, met als gevolg een vochtafscheiding die het mogelijk zou maken zelfs een bóómstam in dat ogenschijnlijk nietige gaatje tussen mijn benen soepel naar binnen te laten glijden. Niemand betwistte dat, want Berend-Jan studeerde medicijnen en kon het dus weten.
Zo, en nu was het showtime. Uít dat bloesje, want ze wilden verdámme nu eindelijk die prámmen wel eens zien. Ja ja…, ja ja, die zagen er smákelijk uit en Arnoud liet trots zien hoe die verrékte tepeltjes in letterlijk een handomdraai tot leven konden worden gewekt. Voor het dróppen van mijn laatste kledingstukje moest ik toch maar liever gaan stáán, vonden ze en dus werd ik als een baal meel van de grond getild. Ik had zelf geen enkele controle meer over mijn onderdanen en moest wankelend staande worden gehouden. Het was maar goed dat ze allemaal mee waren gegaan, concludeerde Carel, want nu kwamen die behulpzame handen goed van pas! De knoop van mijn rokje sprong open en hè, hè… daar was die veelbesproken kut dan eindelijk. Nu wilden ze 'mijn lelieblanke schoonheid' goéd zien ook, aan alle kanten: voorkant, zij- en achterkant. Ondersteund door Arnoud nam ik alle gewenste poses aan en daarna moest ik op eigen kracht het veldje oversteken, zodat ze ook de natuurlijke bewegingen van deze rasmerrie konden bewonderen. Het lukte me op mijn eentje slechts een paar stappen te zetten voordat ik hulpeloos door mijn knieën zakte. Sterke armen trokken me weer omhoog, maar ze kwamen al snel tot de conclusie dat ik het zo niet zou redden. Dan moest ik maar worden gedrágen, vonden ze, want ik moést en zoú helemaal naakt dat open stuk van 100 m over, ver wég van mijn kleren die op een hoopje tegen de kerkmuur lagen.
Het was Gilbert die met het lumineuze idee kwam om mij op zijn rug naar de overkant te brengen. Ja, paardje rijden!, dat zagen de anderen ook wel zitten. Met mijn armen om zijn nek en zijn armen in mijn knieholten werd ik aan hem vastgesmeed. Dat zag er verrékt geil uit, constateerden ze verrukt. Met mijn benen om zijn middel werd mijn meutje zo ver opengesperd dat Arnoud het niet kon laten alvast mijn inwendige toestand te peilen. Twee vingers gingen er makkelijk in, liet hij zijn kameraden zien, en hij was de beroerdste niet en daarom mochten zij ook wel even….
Terwijl Gilbert langzaam het veldje begon over te steken klopten snelle vingers het geil uit mijn kutje tot ik onbeheerst snikkend klaarkwam. Het waren de vingers van Eugène geweest die hem dat hadden gelapt, vertelde Arnoud enthousiast toen we na deze tocht met hindernissen op de plaats van bestemming waren gekomen. Rillend liet ik me van Gilberts rug plukken en op de grond leggen. Er was nu geen tijd meer voor frivoliteiten. De heren waren tot het uiterste getergd en er moest nu geneukt worden. Voor zover mijn illusies nog niet aan diggelen lagen, gebeurde dat nu. Mijn armen en benen werden gespreid en vastgehouden door vier man, terwijl de vijfde, Gilbert – omdat hij me zo netjes had gedragen -, tussen mijn benen kroop. Zet hem op!, moedigde Arnoud hem nog aan toen hij zijn rits naar beneden trok en zijn opgewonden pikkie naar binnen ramde. Hij leegde zich na vijf of zes driftige stoten en maakte plaats voor nummer twee. Ik herinner me niet meer wie dat was. Het ging als in een roes aan me voorbij. Wat ik nog wel weet is dat Arnoud zich niet meer verwaardigde mijn bezoedelde kut binnen te gaan nadat vier man daarin hun 'kwakje' hadden gedropt. Hij had een speciaal afscheid voor me in petto. Terwijl de anderen me nog steeds stevig tegen de grond pinden, ging hij met een vertrokken gezicht op mijn buik zitten, zijn stijve lul in zijn rechterhand en zo begon hij zich steunend af te rukken. Eugène en Carel moesten hem te hulp schieten om mijn mond open te wrikken, want dáárin moest het terechtkomen. 'Slik dél!', schreeuwde hij toen hij losbrandde, 'slik of stik!'
Die Arnoud was het dus die ik nu voor het eerst na al die jaren terugzag op het t.v.-scherm. Ik slikte van woede en proefde bijna weer zijn sperma in mijn keel. Haastig nam ik pen en papier en noteerde de verkiezingsbijeenkomsten die bij de aftiteling van het programma voor politieke partijen op het scherm verschenen. Twee weken later vond zo'n bijeenkomst plaats in onze buurt en samen met nog altijd mijn beste vriendin Wilma toog ik erheen. De zelfvoldane tronie van Arnoud achter de bestuurstafel van de lokale partij deed alle schroom verdwijnen die ik nog had. In het bomvolle zaaltje merkt hij me pas op toen ik na de pauze vastberaden naar de microfoon liep om een vraag te stellen. Ik zág dat hij me herkende en hij trok letterlijk wit weg toen ik hem de vraag stelde wat zijn mening was over 'het rondje om de kerk', een op dat moment actuele vraag in verband met de stakingen bij de Nederlandse Spoorwegen. Het formele antwoord dat hij bijna stamelend gaf ging langs me heen, maar ik bleef hem strák aankijken en zag hem kleiner en kleiner worden. En toen ik aankondigde dat ik hem op zijn verkiezingstournee met deze vraag zou blijven achtervolgen ging hij verslagen zitten. Er was niemand behalve Wilma die begreep wat zich op die momenten in dat benauwde zaaltje afspeelde. Maar tot mijn intense voldoening las ik enkele dagen later in de krant dat Arnoud W. zich voor iedereen onverwacht om persoonlijke redenen uit de verkiezingsstrijd had teruggetrokken.
