Verhaal van het jaar 2004
Je was nieuw in de scene, een burgervrouwtje van rond dertig en vreemd gezelschap voor een doorgewinterde haai als Daniel. Je droeg een blauw zomerjurkje, met dunne bandjes opgehangen aan ranke schouders, strak in de taille en van daar wijd uitklokkend tot net onder je knieën. Je was niet gewend op de grond te zitten, stelden we vast toen je onhandig neerzeeg in ons midden. Zo hadden we allemaal al lang je spierwitte onderbroekje gezien voordat je zedig je benen kruiste en de zoom van je jurk weer over je knieën drapeerde. Je eerste blowtje nam je onwennig in ontvangst, je rook eraan voordat je hem tussen je lippen nam. Diep inhaleren, legde Daniel vriendelijk uit en de tranen sprongen spontaan in je ogen. Je had zelfs nog nooit gerookt. Maar je liet je niet kennen en probeerde dapper opnieuw. Je naam was Jane.
‘Right-o Dzjeen’, bromden we goedkeurend toen Daniel na een half uurtje achter je ging zitten en je hem giechelend toestond je schouderbandjes omlaag te trekken. Het was wat onhandig met die fladderdingen rond je ellebogen en daarom trok je even later zelf je armen helemaal vrij.
‘Right-o Dzjeen!’
Het jurkje bleef nog keurig op zijn plaats vlak boven je verrukkelijke buste en je strapless beha. Je was volkomen relaxed nu en liet je in Daniels armen wiegen onder de zachte muziek van Jethro Tull, van wie je nog nooit had gehoord. Daniel masseerde rustig je blote hals en schouders en je sloeg gelukzalig je armen achterover om zijn nek toen hij de welvingen van je borstjes begon te strelen. Je voelde je prettig stoned en zuchtte alleen maar diep toen Daniel zachtjes de bovenrand van je jurk over je behaatje trok.
'Right-o Dzjeen’, mompelden wij opnieuw instemmend.
Je beha was net zo hagelwit als je broekje, dat we door je wiegende bewegingen nu ook regelmatig te zien kregen. Daniel overhaastte niets en dompelde je langzaam-aan in een roes van geilheid. We zagen het aan je onrustig ademende buik toen je jurkje ook die barrière had genomen en aan de manier waarop je gewillig je kontje oplichtte om het dingetje verder te laten afschuiven, tot je het zelf met je voetjes definitief kon wegtrappen.
‘Right-o Dzjeen!’
Het was het enige commentaar dat we zachtjes gaven, en het had op jou het effect van een bedwelmende mantra.
Daniel bespeelde je lichaam als een instrument, waaraan hij nu eens kreunende en steunende, dan weer vertwijfeld zuchtende klanken wist te ontlokken, tot je klaar was om ‘back to basics’ te gaan. Dat begrip kende je niet, maar je kreeg wel een idee toen hij zorgzaam je sieraden begon te verwijderen: de zacht glinsterende oorbellen, de matgouden ring aan je vinger, die eruit zag als een trouwring, je horloge. Met gesloten ogen en bibberend liet je het toe. Je wist wat er nu zou komen en je mond maakte geluidloos happende bewegingen toen je beha werd losgehaakt en van je schouders geschoven.
‘Right-o Dzjeen!’
Je borsten waren mals en stevig en de tepeltjes stonden verlangend overeind. Je kreunen werd dieper toen Daniel ze kundig masseerde en we zagen je spieren beurtelings samentrekken en ontspannen, tot zijn handen in je broekje verdwenen en je hele lijf strak kwam te staan. Je open mond hapte naar de verlossing en het ritmisch klotsen van je kut en je klappende billen op de grond, gecombineerd met je steeds onstuimiger wordende gehijg, overstemden geruime tijd de muziek, tot je met een gierende uithaal klaarkwam en je broekje het krakend begaf.
Right-o Dzjeen!’
Back to basics nu liet je je zonder schaamte, met graagte zelfs, bekijken. De triomfmars van Aida kende je wel, maar voortaan zul bij de opmars der gladiatoren steeds een levendig beeld voor ogen hebben van ónze opmars, een voor een kruipend tussen je benen om daar onze offerande te brengen aan je tieten, buik, benen en kut tot je hele lijf glom van onze waardering.
Ik herkende je meteen vanmiddag, al was het drie jaar geleden. Jij, keurige ambtenaar van sociale zaken met streng brilletje op je neus, wist echter absoluut niet wie je voor je had. Je begon lijsten in te vullen en trok een bedenkelijk gezicht. Tot ik zachtjes voor me uit mompelde ‘Right-o Dzjeen!’ Zo snel was de bureaucratische barrière nog nooit geslecht. Thanks Jane!
